Ήταν πολύ αινιγματικό. Ίσως και να είχε δίκιο. Κι όμως ο Ελληνικός κόσμος, μ’ όλες τις αφομοιώσεις, τις διασπορές του και τις οδύσσειες διακλαδώσεις του, είναι ένα ανεξάντλητο κουτί της Πανδώρας, γεμάτο από εκκεντρικότητες και εξαιρέσεις σε όλους τους πιθανούς κανόνες. Σκέφθηκα την αφθονία που υπάρχει από παράξενες κοινότητες:
Οι ηρωικοί κάτοικοι του Καντονίου αντιμετώπιζαν στωικά και με χιούμορ την άδικη επίθεση που δέχονταν από την ΛΒΔ. Όμως ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν τελείως άνισος και όλοι γνώριζαν οτι ο άτακτος στρατός του καντονίου δεν θα αργούσε να λυγίσει.
… … … … … … … … …
Έχοντας στο μυαλό μας ότι όποιος γράφει για τους ανόητους βρίσκει πάντοτε ευρύ κοινό, καλό είναι να περιορίζουμε αυστηρά τον χρόνο που διαθέτουμε για διάβασμα και να τον αφιερώνουμε αποκλειστικά και μόνο στην ανάγνωση των έργων που έχουν αφήσει πίσω τους τα μεγάλα μυαλά όλων των εποχών και όλων των λαών…
Πρόκειται για μια σχεδόν λησμονημένη τέχνη. Χιλιάδες βιβλία γράφονται και διαβάζονται κάθε χρόνο, ελάχιστοι είναι όμως οι άνθρωποι που ανα-γιγνώσκουν: εκείνοι δηλαδή που αναγνωρίζουν σ’ ένα βιβλίο μια άγνωστη πλευρά του εαυτού τους, μια ξεχασμένη αίσθηση ή μια συγκίνηση που έρχεται στην επιφάνεια με τη διακριτική μεσολάβηση του συγγραφέα…
Άνοιξε τα μάτια και γύρισε το κεφάλι προς την μεριά όπου έσβηνε ο θόρυβος μιας μηχανής. Ίσα που πρόλαβε να δει ένα αγροτικό αυτοκίνητο πριν αυτό χαθεί στην ομίχλη. Απόλυτη σιωπή την κύκλωσε, η ανάσα της την τρόμαζε. Που ήταν; Και, το κυριότερο…. ποιά ήταν; Μάταια προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Το απόλυτο κενό αντηχούσε στο εσωτερικό του κρανίου της και η σιωπή του τοπίου την τρόμαζε.
Η Κατερίνα Γώγου υπήρξε παιδί της Κατοχής και του Εμφυλίου. ‘‘Η αφελής του ελληνικού κινηματογράφου’’, ‘‘η αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων’’, ‘‘η αγία της καταραμένης τριάδας’’ (μαζί με το Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο) ήταν μερικοί από τους κλισέ χαρακτηρισμούς που της αποδόθηκαν όχι εντελώς άστοχα. Αλλά ποιος μπορεί να δει το βαθός μιας βασανισμένης ύπαρξης που έβαλε εθελούσιο τέλος στο σύντομο ταξίδι της διότι δεν έβρισκε πλέον κανένα νόημα και κανέναν προορισμό…
«Ακούς κάτι;»
«Σαν τι;»
«Σαν μπουμπουνητό μου ακούστηκε…»
«Τι λες μωρέ; Ξαστεριά έχει.»
«Νάτο πάλι, δυναμώνει κιόλας.»
Κοιτάζω τις πλαγιές μες στο γλυκό θάμπος του δειλινού, σε μερικά σημεία σκιασμένες, να περισυλλέγουν την σκέψη του περιπατητή, μπροστά απ’ τον αργυρένιο καθρέπτη της θάλασσας. Είναι ένα ωραίο απόγευμα, δροσερό κι ανάερο, κι ετούτη την ώρα κάνω την βόλτα μου σε αυτές τις πλαγιές, κοντά σε φίλους αληθινούς, μπροστά σε μάτια που μιλούν και…
«Ποια είσαι εσύ;» την ρώτησε με χωριάτικη αφέλεια και ντρομπροσύνη ο Γιώργος. «Γράφω μουσική» μας είπε. Έτσι μας συστήθηκε. Ότι έγραφε μουσική. Πού να πάει το μυαλό μας; Εγώ δεν είχα βγει ακόμα από το νησί, δεν τους ήξερα, ποιος είναι ο Αγγελόπουλος και ποια είναι η Καραΐνδρου…