Τον Ιανουάριο του 2002, απομονωμένος στη Ραμάλα, ο Μαχμούντ Νταρουίς σημειώνει μέρα με τη μέρα, σε σύντομα ποιήματα, τις εντυπώσεις του από έναν πόλεμο όλο και πιο άγριο, γράφοντας τελικά αυτό το εκτενές ποίημα που αποτελείται από εκατό περίπου θραύσματα, ως αντίδραση στην επίθεση του ισραηλινού στρατού στα παλαιστινιακά εδάφη.*
Οι άγνωστες μορφές ζευγαρωμένες η μία με την άλλη δεν ξεχωρίζονταν, μανιασμένες στη μέθη της φουρτούνας, φαίνονταν ανυπολόγιστες, στιγμιαία και δίχως πρόνοια, να κάνουν κάθε τι που είναι λογικά δυνατόν να συμβεί…
Πριν ακριβώς ογδόντα χρόνια, το χάραμα της 19ης Αυγούστου του 1936, λίγες μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα του στρατιωτικού κινήματος, ο αντιφασίστας ποιητής και δραματουργός, πιανίστας και ηθοποιός, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα πέφτει νεκρός στα 38 του χρόνια δολοφονημένος από φαλαγγίτες στην Γρανάδα. Όχι επειδή είθισται να δολοφονούν τους ποιητές (καθώς διαπιστώνει πικρά ο Εγγονόπουλος) αλλά διότι η βία έχει πρώτο της μέλημα να αντιπαρατεθεί στον λόγο. Όπως εκείνη ξέρει…
Από «Κυρίους» είναι γεμάτη η πλάση, ενώ η παλιανθρωπιά είναι κάτι το πολύ ακριβό! εγώ δεν γνώρισ’ ακόμα μήτ’ έναν που να μολογήσει έστω και εμπιστευτικά πως είναι παλιάνθρωπος ή τουλάιστο να το παραδεχτεί τέτοιο πράμα…
Αναθυμούμαι, κάθε που μπαίνει ο Αύγουστος, τις νύχτες τις αλλοτινές, από τα καλοκαίρια μου τα πρότερα. Τις νύχτες της βεγγέρας, τις γελαστές κι ανέμελες αποσπερίδες με συντροφιά καλή, τις κεντημένες με ψιλή κουβέντα ώς αργά. Μα πιότερο τις νύχτες τις μοναχικές, εκείνες που με βρίσκανε σε μιαν αυλή στην εξοχή, σ’ ενός χωριού την άκρια, να κάθομαι…
Εφέτος ξεσαλώσαμε
πέντ-έξι μαγκλαράδες
καλάμια καβαλήσαμε
μαζι μ’ ανδροκυράδες.
Τις πέννες εβουτήξαμε
σε πράσινο μελάνι…
Φρέσκος σερίφης στο νησί,είπε με φωνή στεντόρεια
«Ξεχάστε ό,τι ξέρατε, βάζω καινούρια όρια,
λεύτερο κάμπινγκ, γυμνισμό και άλλες εξυπνάδες
αλλού να τις ζητήσετε, ω! παραθεριστάδες…
Ήταν αριστερός· έμπρακτα (κι ας έγραφε επί 45 χρόνια στο Βήμα). Υπήρξε εξαιρετικός δάσκαλος, ένας από τους τρεις καλύτερους ελληνιστές του προηγούμενου αιώνα. Έζησε στη Θεσσαλονίκη, πέθανε εχθές, κηδεύεται αύριο στην Αθήνα. Όταν όλα θα ξεχαστούν, οι Έλληνες θα θυμούνται ότι ο Δημήτρης Μαρωνίτης μετέφερε τα ομηρικά έπη κατά τρόπο δραστικό και έγκυρο στην ομιλούμενη γλώσσα τους.
Αναδημοσιεύουμε κείμενο της Κατερίνας Ανέστη από το Protagon.gr
Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, / ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης / κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, / γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια / για σένα, σκλάβε, που πονείς.
Πόσες φορές ο άνθρωπος του αρχιπελάγους κοιτούσε τη μαγευτική θάλασσα, την θέα της ομορφιάς κατά το δειλινό, λες και ήσαν φίλοι ερωτευμένοι από καιρό και είχαν εξομολογηθεί τον έρωτα, ελεύθεροι και σκλαβωμένοι ο ένας στον άλλον. Μέσ’ από χίλια χρώματα πρόβαλλαν εικόνες, σχήματα, πρόσωπα όλων των εποχών και όλων των στιγμών που ζήσανε. Τον μάγευε…