Πάντοτε με περίμεναν με τσιριχτές από το κρύο φωνούλες και πετώντας κάτω-πάνω απ’ τη συκιά άνοιγε το πρωινό χαρούμενο όταν οι αχτίνες μάς έφταναν στο προαύλιο και με χαρούμενα τιτιβίσματα πετούσαν όλο και πιο κοντά μου ανοιγοκλείνοντας τα μάτια μου, αλλάζαμε φιλικές ματιές, ψιθύριζα χαριτωμένες ζεστές λεξούλες αγάπης που τις γνώριζαν…
Αν με την έννοια ‘‘αυθεντίες’’ υπονοούνται οι Μεγάλοι Δάσκαλοι –άνθρωποι, δηλαδή, οι οποίοι μας έμαθαν να στοχαζόμαστε καθολικά και κριτικά, μας εισήγαγαν στο πνεύμα της εποχής, μας ενέπνευσαν το πάθος της φιλαναγνωσίας και της έρευνας– τότε θα έλεγα ότι η οδύνη μου για την απώλειά τους είναι βαθύτατη…
Κουρασμένος από τις πορείες στα γύρω βουνά και βουνοκορφές και πλαγιές όπου πάντοτε χανόμουν διότι άμα είσαι μονάχος όλο χάνεσαι καθώς βυθίζεσαι μέσα στον κόσμο και δεν ευρίσκεις τίποτε και νομίζεις ότι έχεις χαθεί μέσα στο όνειρο της μυστικής πολιτείας κι η μοναξιά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι άλλο από την αναζήτηση μου για την χαμένη και ξεχασμένη πατρίδα των φιλοσόφων…
Όταν ήμουν μικρός ήμουν πολύ πιστός, πολύ μυστικός. Κι αυτό είναι σαν το κατακάθι του κρασιού στον πάτο του ποτηριού, σου μένει για πάντα. Δεν είναι ένα πράγμα που φεύγει˙ μεταπλάθεται, αλλάζει όνομα. Κατά βάθος, ψάχνει κανείς το Θεό στους άλλους. Ή στη φύση, νοούμενη ως μια όμορφη ενέργεια του κόσμου, που είναι συγχρόνως τρομερή και υπέροχη. Πού είναι εκείνος ο Θεός που είχα μικρός και μια μέρα μου ’πεσε από μια τρυπούλα της τσέπης και δεν τον ξαναβρήκα ποτέ; Αργότερα έμαθα πως τον καλούσα με άλλα ονόματα…
Η νεαρή συνεργάτις μας, με το παρακάτω αφήγημά της, έλαβε μέρος στον λογοτεχνικό διαγωνισμό που προκήρυξε ο Δήμος Βύρωνα (2ος Διαγωνισμός λογοτεχνικής έκφρασης για εφήβους/ες και νέους/ες του έτους 2016 ‘‘Στο βλέμμα του Μπάυρον’’) και απέσπασε το 1ο Βραβείο στην κατηγορία Πεζών Κειμένων Εφήβων. Η ‘‘Βαλίτσα’’ της συμπεριελήφθη στην έκδοση των έργων που υποβλήθηκαν στον παραπάνω διαγωνισμό…
Μια βδομάδα εκούσια αποκλεισμένος στα βουνά, συνέλεξα λίγο απ’ τον σκορπισμένο μου εαυτό, βρήκα μιαν Ελλάδα προ Leader, μιαν Ελλάδα επιμένουσα. Ωστόσο μου έλειψε η Ντραγκονέρα μας. Για αντίδοτο, είχα παρέα έναν άλλο εαυτό, εκείνον του Κωστή Παπαγιώργη. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξείδι επιστροφής, με το πλοίο γεμάτο Τσιριγώτες, επιστρέφω σ’ ένα νησί αγνώριστο απ’ το χιόνι. Πρώτη στάση: DragoNera Rossa με λίγες γραμμές από το βιβλιαράκι του πρόωρα αναχωρήσαντος κριτικού και δοκιμιογράφου…
Δεν είναι ίδιες, του είπαν σε ένα ταξίδι του στην Φλάνδρα, εκείνες που γίνονται αλοιφή με εκείνες που φουρνίζονται ή που κολυμπάνε στα αναβράζοντα νερά. Οι δικές του έχουν άλλο χρώμα, άλλη υφή, άλλη κορμοστασιά. Αυτό το τελευταίο το κατάλαβε όταν είδε την κοπέλα του έρωτα να του σερβίρει την αγάπη της μέσα τους.
«-Μαρία τι σαστίζεις; Πόσο σε αποσβόλωσε αυτό που κουβαλάς;
-Πέστε μου, εξηγήστε μου, τον γιο μου τον ανύπαρκτο, ανύπαρκτη γεννώ; Άνανδρη, δίχως έρωτα, μητέρα, δίχως σπέρμα. Του ανέμου γύρη μ’ έχρισε; Πόσο στ’ αλήθεια ταιριαστό Θεέ να σε υμνούνε, έξω από νόμο φυσικό, που θέσπισες, μα αλλάζεις; Σου ’χε βαρέσει βρε ουρανέ, στα ζάρια να με παίξεις, και εγώ λεχώνα βρέθηκα, με ένα βυζανιάρικο Χριστό• καθώς ήταν γραφτό στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, παρθενεύω!»
(Από τα Καθίσματα των Χριστουγέννων)
Νοιώθω κάτι να με δένει με αυτόν τον άνθρωπο κι ας μην τον συνάντησα βέβαια ποτέ μου. Μικρό παιδί, έπεφτα συχνά πάνω στο λιγοσέλιδο βιβλιαράκι του από τις εκδόσεις Θεμέλιο, με το πορτοκαλί εξώφυλλο και τα μαύρα γράμματα: «Όταν ήμουν με τον Άρη». Ήταν η πρώτη μου γνωριμιά με το ιερό θηρίο της ελληνικής ψυχής, πολύ πριν τα «Απομνημονεύματα του παπα-Ανυπόμονου» και τον «Αρχηγό των Ατάκτων». Στα κατοπινά χρόνια, συνάντησα τον γιο του ποιητή, έναν σεμνό άνθρωπο κι εξαιρετικό φιλόλογο που υπηρετούσε στο Γυμνάσιο Ελευσίνας.
Πάντα με προβλημάτιζε η μανία της αμάχης και τα όρια της νίκης. Όλη η ιστορία και η μισή λογοτεχνία με αυτό ασχολούνται. Κι αν κάτι έμαθα, τελικά, είναι ότι όσοι φοβούνται, επιβιώνουν μεν αλλά δεν ζουν αληθινά. [Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Ένα χρόνο της DragoNera Rossa.]