Από «Κυρίους» είναι γεμάτη η πλάση, ενώ η παλιανθρωπιά είναι κάτι το πολύ ακριβό! εγώ δεν γνώρισ’ ακόμα μήτ’ έναν που να μολογήσει έστω και εμπιστευτικά πως είναι παλιάνθρωπος ή τουλάιστο να το παραδεχτεί τέτοιο πράμα…
Ήταν αριστερός· έμπρακτα (κι ας έγραφε επί 45 χρόνια στο Βήμα). Υπήρξε εξαιρετικός δάσκαλος, ένας από τους τρεις καλύτερους ελληνιστές του προηγούμενου αιώνα. Έζησε στη Θεσσαλονίκη, πέθανε εχθές, κηδεύεται αύριο στην Αθήνα. Όταν όλα θα ξεχαστούν, οι Έλληνες θα θυμούνται ότι ο Δημήτρης Μαρωνίτης μετέφερε τα ομηρικά έπη κατά τρόπο δραστικό και έγκυρο στην ομιλούμενη γλώσσα τους.
Αναδημοσιεύουμε κείμενο της Κατερίνας Ανέστη από το Protagon.gr
Ήταν πολύ αινιγματικό. Ίσως και να είχε δίκιο. Κι όμως ο Ελληνικός κόσμος, μ’ όλες τις αφομοιώσεις, τις διασπορές του και τις οδύσσειες διακλαδώσεις του, είναι ένα ανεξάντλητο κουτί της Πανδώρας, γεμάτο από εκκεντρικότητες και εξαιρέσεις σε όλους τους πιθανούς κανόνες. Σκέφθηκα την αφθονία που υπάρχει από παράξενες κοινότητες:
Έχοντας στο μυαλό μας ότι όποιος γράφει για τους ανόητους βρίσκει πάντοτε ευρύ κοινό, καλό είναι να περιορίζουμε αυστηρά τον χρόνο που διαθέτουμε για διάβασμα και να τον αφιερώνουμε αποκλειστικά και μόνο στην ανάγνωση των έργων που έχουν αφήσει πίσω τους τα μεγάλα μυαλά όλων των εποχών και όλων των λαών…
Πρόκειται για μια σχεδόν λησμονημένη τέχνη. Χιλιάδες βιβλία γράφονται και διαβάζονται κάθε χρόνο, ελάχιστοι είναι όμως οι άνθρωποι που ανα-γιγνώσκουν: εκείνοι δηλαδή που αναγνωρίζουν σ’ ένα βιβλίο μια άγνωστη πλευρά του εαυτού τους, μια ξεχασμένη αίσθηση ή μια συγκίνηση που έρχεται στην επιφάνεια με τη διακριτική μεσολάβηση του συγγραφέα…
«Μπορεί όλ’ αυτά να είναι αλήθεια, αλλά ας γύριζε πίσω για ένα ήσυχο ύπνο. Υπόσχομαι να μην ξαναβγάλω άχνα για Μαρξ. Κι ο νόμος της υπεραξίας του, καλά που τον ξέρουμε για να πιάνουμε τους άλλους κορόιδα. Όχι πια πάλη των τάξεων, μόνο πάλη κορμιών στο κρεβάτι.»
Ο Φόνος (Ο Μπιντές και άλλες Ιστορίες, 1970)
Ετούτο το βιβλίο εστιάζει στην διαχρονία, πράγμα που σημαίνει ότι θα εξετάσει και θα θέσει προς συζήτησιν την αρχαιολογία των Κυθήρων όλων των ιστορικών περιόδων από την προϊστορία μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Ίσως μοιάζει ασύνηθες κτήρια και τέχνεργα του 19ου ή του 20ου αιώνα να θεωρούνται κομμάτι της αρχαιολογικής μας κληρονομιάς, αλλά πιστεύουμε ότι η συμπερίληψη των μεσαιωνικών και των σύγχρονων ευρημάτων είναι εξαιρετικά σημαντική για την κατανόηση της ιστορίας και της κοινωνίας των Κυθήρων διά μέσου των αιώνων…
«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ…»
Μου το είπε ο Γραμματεύς της Ακαδημίας, καθώς έφευγα από τη Στοκχόλμη: «Πάρτε το απόφαση, δύο χρόνια από τη ζωή σας πάνε χαμένα». Εγώ είπα από μέσα μου: «Όχι δυο χρόνια, δυο μήνες». Κι όμως, νά τα. Συμπληρώθηκαν τα δύο χρόνια κι εγώ ακόμη δεν έχω τελειώσει. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μετά την επιστροφή μου από το Λονδίνο, τό ’χω πάρει απόφαση να αποκλείσω οτιδήποτε. Προσκλήσεις, τιμές, τελετές. Πρέπει να γυρίσω πια στα χειρόγραφά μου…
Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα «Γράμματα» της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω, ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα. Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι˙ απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον…