Η κατάσταση του νησιού αυτή την εποχή ήταν πολύ τεταμένη, επειδή έφυγαν οι φίλοι των αρχόντων Ενετοί και ήρθαν οι Γάλλοι Δημοκράτες, κατ’άλλους «κομμουνισταί». Οι χωρικοί ξεθάρευαν, φόβος έπιανε τους άρχοντες. Γι’αυτό δεν παρουσιάστηκε κανένας άρχοντας από το βράδυ
Ανήκω σ’ αυτούς που είναι –και παραμένουν– λάτρεις του βιβλίου και της ανάγνωσης. Γι’ αυτό μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι με την επέλαση των ηλεκτρονικών το βιβλίο θα καταντήσει μουσειακό είδος. Μου είναι δύσκολο –να προσθέσω– το ότι η ανάγνωση μ’ ένα βιβλίο στο κρεβάτι, στην πλαζ ή όπου αλλού, η αίσθηση του τυπωμένου και η συντροφιά μιας βιβλιοθήκης θ’ αντικατασταθούν από κάποιο ηλεκτρονικό μαραφέτι…
Αν με την έννοια ‘‘αυθεντίες’’ υπονοούνται οι Μεγάλοι Δάσκαλοι –άνθρωποι, δηλαδή, οι οποίοι μας έμαθαν να στοχαζόμαστε καθολικά και κριτικά, μας εισήγαγαν στο πνεύμα της εποχής, μας ενέπνευσαν το πάθος της φιλαναγνωσίας και της έρευνας– τότε θα έλεγα ότι η οδύνη μου για την απώλειά τους είναι βαθύτατη…
Μια βδομάδα εκούσια αποκλεισμένος στα βουνά, συνέλεξα λίγο απ’ τον σκορπισμένο μου εαυτό, βρήκα μιαν Ελλάδα προ Leader, μιαν Ελλάδα επιμένουσα. Ωστόσο μου έλειψε η Ντραγκονέρα μας. Για αντίδοτο, είχα παρέα έναν άλλο εαυτό, εκείνον του Κωστή Παπαγιώργη. Μετά από ένα περιπετειώδες ταξείδι επιστροφής, με το πλοίο γεμάτο Τσιριγώτες, επιστρέφω σ’ ένα νησί αγνώριστο απ’ το χιόνι. Πρώτη στάση: DragoNera Rossa με λίγες γραμμές από το βιβλιαράκι του πρόωρα αναχωρήσαντος κριτικού και δοκιμιογράφου…
Ο Γιώργος Δερτιλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Είναι ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο δίδαξε από το 1978 ως το 2000. Το 2000 εξελέγη διευθυντής σπουδών στην École des Hautes Études en Sciences Sociales του Παρισιού. Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Οξφόρδης, καθώς και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, και είναι τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας. Δώδεκα βιβλία και 50 σχεδόν άρθρα του έχουν δημοσιευθεί ή μεταφραστεί στην ελληνική, αγγλική, ισπανική και ιταλική γλώσσα.
Σ’ ένα παλιό ανέκδοτο από την άλλοτε Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, ένας γερμανός εργάτης πιάνει δουλειά στη Σιβηρία. Ξέροντας ότι όλη η αλληλογραφία λογοκρίνεται, λέει στους φίλους του: «Ας επινοήσουμε έναν κώδικα. Αν το γράμμα μου που θα λάβετε είναι γραμμένο με το συνηθισμένο μπλε μελάνι, ό,τι γράφει θα είναι αλήθεια. Αν είναι γραμμένο με κόκκινο μελάνι, ό,τι γράφει θα είναι ψέματα.» Μετά έναν μήνα οι φίλοι του παίρνουν το πρώτο γράμμα…
«Ήταν λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση της «Δήλωσης των 18» που είχα συνυπογράψει –κάτι που μερικοί άσπονδοι φίλοι κάνουν ό,τι μπορούν για να παρασιωπήσουν, δίνοντας έμφαση στα «18 Κείμενα»… Με κάλεσαν λοιπόν στην Ασφάλεια. Ο αστυνομικός είχε μπροστά του έναν ογκώδη φάκελο σα να’ μουνα κανένας εγκληματίας. ‘Αρχισε να τον σκαλίζει.»
Το ξεγύμνωμα και η διαπόμπευση της Έλενας Φεράντε είναι μια βίαιη και χοντροκομμένη πράξη. Δημιουργικά μπορεί να την καταστρέψει (έχει πει ότι δεν μπορεί να γράψει χωρίς την ανωνυμία της), οπότε είναι και μια κακόβουλη πράξη.
«Εκεί απάνω, σαλεύει ακόμα, ένα άσπρο φτερό σαν ερημιά.»
Μέσα στην Εκκλησία αναπτύσσονται διαχρονικά τρεις τάσεις έναντι της υπερκείμενης –συχνά εχθρικής κι ενίοτε αλλόπιστης– πολιτικής εξουσίας. Η μία τάση συμπλέει με τις δημόσιες αρχές, αποκρύπτοντας και νομιμοποιώντας την βίαιη φύση τους, με κύριο σκοπό να προστατεύσει την Εκκλησία στην εγκόσμια διάστασή της ως θεσμό, δηλαδή ως εξουσιαστικό μόρφωμα. Πρόκειται για μια εκρηκτική ανάμειξη μεταφυσικής και…