Πριν ακριβώς ογδόντα χρόνια, το χάραμα της 19ης Αυγούστου του 1936, λίγες μόλις ημέρες μετά το ξέσπασμα του στρατιωτικού κινήματος, ο αντιφασίστας ποιητής και δραματουργός, πιανίστας και ηθοποιός, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα πέφτει νεκρός στα 38 του χρόνια δολοφονημένος από φαλαγγίτες στην Γρανάδα. Όχι επειδή είθισται να δολοφονούν τους ποιητές (καθώς διαπιστώνει πικρά ο Εγγονόπουλος) αλλά διότι η βία έχει πρώτο της μέλημα να αντιπαρατεθεί στον λόγο. Όπως εκείνη ξέρει…

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, / ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης / κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη, / γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια / για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Η Κατερίνα Γώγου υπήρξε παιδί της Κατοχής και του Εμφυλίου. ‘‘Η αφελής του ελληνικού κινηματογράφου’’, ‘‘η αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων’’, ‘‘η αγία της καταραμένης τριάδας’’ (μαζί με το Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο) ήταν μερικοί από τους κλισέ χαρακτηρισμούς που της αποδόθηκαν όχι εντελώς άστοχα. Αλλά ποιος μπορεί να δει το βαθός μιας βασανισμένης ύπαρξης που έβαλε εθελούσιο τέλος στο σύντομο ταξίδι της διότι δεν έβρισκε πλέον κανένα νόημα και κανέναν προορισμό…

Μας λέει ο Ηρόδοτος για αυτή την αρχαία τέχνη: Κι αυτοί, μόλις τους φέρουν το νεκρό, δείχνουν σ’ εκείνους που τον έφεραν ξύλινα υποδείγματα νεκρών ζωγραφισμένα. […] Κι ο Μαλρώ, αιώνες μετά, βλέπει στα μάτια τους να καίει καντήλι αιώνιας ζωής…

Κι εγώ για νύφη λαχταρώ,

μα ναύρω νύφη δεν μπορώ

του γούστου μου ακόμα.

Τεύκρος Ανθίας ήταν το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ανδρέα Παύλου (Χατζημηνά), Κύπριου ποιητή, δασκάλου και δημοσιογράφου.
Οργανωμένος κομμουνιστής, συμμετείχε στα Οχτωβριανά του 1931 και τραυματίστηκε από σφαίρα στο χέρι, συνελήφθη, εδιώχθη, φυλακίσθηκε και εκτοπίσθηκε…