Είναι το αγοράκι με το μισοχαλασμένο ποδήλατο, που κυκλοφορεί ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά, για τα οποία ένα τέτοιο παιχνίδι αποτελεί είδος πολυτελείας. Είναι οι ανάποδες ημέρες του Μαΐου με την ακατάπαυστη νεροποντή που κάνει αδύνατον να κοιμηθεί κανείς σε μια σκηνή μέσα στην οποία εισβάλλουν ορμητικά νερά και λάσπη. Είναι το δεκάχρονο κοριτσάκι που μένει νηστικό για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα γιατί οι γονείς της αποφάσισαν να κάνουν οικογενειακώς απεργία πείνας με μοναδικό τους αίτημα το άνοιγμα των συνόρων. Είναι ο ηλικιωμένος κύριος που πάσχισε και τελικά κατάφερε, παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες, να επιζήσει και να φτάσει στην Ελλάδα, αλλά άφησε την τελευταία του πνοή, καθώς δεν είχε πρόσβαση στα φάρμακά του…

Αναβάλλοντας όμως την κριτική, αναβάλλουμε και τη σκέψη και, αναβάλλοντας τη σκέψη, προετοιμάζουμε, στην πράξη, καινούργια καραβάνια προσφύγων που δεν θα βρουν τη λύτρωση όσο πειστικά και αν ισχυριζόμαστε στη γλώσσα των επιτελικών σχεδιασμών ότι πρόκειται απλώς για ‘‘ροές’’. Ποιες ‘‘ροές’’;

Όσο για εκείνους που θα κάνουν το καθήκον της ανθρωπιάς, όχι γιατί κανείς τους ανάγκασε αλλά γιατί ακούσανε μέσα τους την φωνή της αγάπης, απλή και αυθόρμητη, θα ξαναπώ τα λόγια μιας προσφυγοπούλας που τ’ άκουσα απ’ το στόμα της: Δεν περίμενα ποτέ πως βγαίνοντας στη στεριά θα βρω ανθρώπους να μου χαμογελάσουν…

Η δεύτερη ιστορία του εικονογραφημένου βιβλίου του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ ΤΟ ΠΙΟ ΚΡΥΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ είναι η ιστορία της Χίμπα. […] Η ζωή της Χίμπα στο κέντρο καταγραφής δεν διαφέρει σε τίποτα από την ζωή σε κάθε Κέντρο Καταγραφής σε όλες τις χώρες και σε όλες τις εποχές. […] Το ‘‘ποτέ πριν’’ δεν σημαίνει πως δεν θα υπάρξει το ‘‘ποτέ μετά’’. Και το μετά είναι πλέον εδώ και μας καλεί να πάρουμε θέση χωρίς δισταγμούς, χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς αναβολή…

Απλοί συνηθισμένοι ‘‘δικοί μας’’ άνθρωποι, που εργάζονταν, διασκέδαζαν, σπούδαζαν, ερωτεύονταν, παντρεύονταν ώσπου ήρθε ο πόλεμος, για να κάνει τη ζωή τους αβίωτη.
Αυτό που δεν μπορώ να νοιώσω που δεν μπορώ να φανταστώ, είναι την απελπισία εκείνης της μάνας που στέλνει μόνο του το παιδί στη ‘‘σωτηρία’’, που ξέρει πως ο δρόμος της σωτηρίας είναι η πραγματοποίηση του πιο άγριου παραμυθιού που διηγήθηκε ποτέ στο παιδί της…

Το σκηνικό συνηθισμένο και η κουβέντα συνηθισμένη. Θα μπορούσε να συμβαίνει οπουδήποτε στην Ευρώπη, σε πόλη η χωριό. Τα λόγια θα μπορούσαν να ήταν οποιουδήποτε μετανάστη του προηγούμενου κύματος μετανάστευσης: «Έρχονται εδώ για να πάρουν το επίδομα. Δε θέλουν να δουλέψουν!»…

Εδώ γεννιέται ένα νέο έθνος. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο: Νορβηγοί, Αυστραλοί, Παλαιστίνιες, Γερμανοί, Καναδοί, Ιρλανδοί, ένας Ιρανο-Σουηδός, Αμερικανοί, Ισραηλινοί, ένας Ούγγρος, πολλές Αγγλίδες, μια Καλιφορνέζα, μια Σέρβα (ονόματι Ντραγκάνα), Ολλανδοί, Γιαπωνέζοι διασώστες, οδηγοί, γιατροί, φύλακες, φωτογράφοι, διερμηνείς στην επιμελητεία, στα μαγειρεία, στην αυτοσχέδια παιδική χαρά, όλη τη νύχτα περιμένοντας τις βάρκες, όλη τη μέρα επιθεωρώντας το πέρασμα με κυάλια. Ένα νέο έθνος γεννιέται πέρα από κράτη και ΜΚΟ, κι αυτό γίνεται στα μέρη απ’ όπου ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Το έθνος του Ανθρώπου.