Ενίοτε τα γκράφφιτι δίνουν μια μαρτυρία όχι μόνο για το πολιτικό πνεύμα αλλά και για την εν γένει μορφωτική κατάσταση ενός τόπου. Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, τα Κύθηρα μισούν τον ρατσισμό και αγαπούν τον Ουναμούνο. Μακάρι να είναι έτσι. Πάντως, αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που διαβάζει κανείς φτάνοντας με το πλοίο και οι τελευταίες που διαβάζει φεύγοντας από τα Κύθηρα.
Λάβαμε από τις συνεργάτιδες και φίλες, Θεοδώρα Πανταζοπούλου και Άντα Αναστασέα, το παρακάτω κείμενο το οποίο προτάσσεται ομαδικής έκθεσης εικαστικών καλλιτεχνών που ανοίγει σήμερα 8/3 στις 19:30 στον Φωταγωγό του Ροδακιού. Το δημοσιεύουμε με μεγάλη χαρά και με τις ευχές μας για κάθε καλλιτεχνική επιτυχία.
Η ζωή της νεαρής Victoria τα ξημερώματα μιας μέρας, στο γεμάτο παλμό –ακόμα κι εκείνη την ώρα– σύγχρονο Βερολίνο, είναι η ταινία της εβδομάδας, που φέρει το όνομα της πρωταγωνίστριας. Την βλέπουμε αρχικά να χορεύει μόνη σε ένα club της πόλης…
Το μέγεθος που καταλαμβάνει ο ήχος και η μουσική είναι ο χρόνος. Και ο χρόνος είναι ο πιο άυλος από τα μεγέθη, άπιαστος και μη επιστρεπτός. Έτσι και ο ήχος της μουσικής, μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, παρέμενε μη καταγραφόμενος. Σε αυτό ακριβώς τον λόγο οφείλεται και το γεγονός ότι δεν ξέρουμε πως…
Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάμε στο πρόσφατο παρελθόν, το 2002, στη Βοστώνη, όπου η δημοσιογραφική ομάδα ‘‘Spotlight’’ της εφημερίδας Boston Globe φέρνει στο φως, μετά από χρόνιες και κοπιαστικές έρευνες, ένα κύκλωμα παιδεραστίας, η οποία περιελάμβανε πάνω από εβδομήντα ιερείς και η οποία συγκαλυπτόταν…
Αυτό κι αν είναι ωραία είδηση! Τα παιδιά του Λυκείου ‘‘γυρίσανε’’ ταινία. Μια κανονική ταινία μικρού μήκους (αλλά μεγάλου πλάτους). Μια ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος. Από την αρχική ιδέα στο σενάριο, από τους διαλόγους στο ντεκουπάζ, από το στόρυμπορντ στην σκηνογραφία, στην ηχοληψία, στα γυρίσματα και στο μεγάλο μαγειρείο του Μοντάζ. Πριν δούμε την ταινία στην επίσημη πρεμιέρα της, ας ρίξουμε μια ματιά στην πορεία των ‘‘παιδιών του Di-Di’’ που δοκίμασαν και ξεπέρασαν τις δυνάμεις τους. [ΔΚ]
Το ερώτημα που τίθεται –και η απάντηση που δίνεται– στην ταινία παραμένει επίκαιρο στους καιρούς παρατεταμένης κρίσης που διανύουμε: Υπάρχουν άραγε χαμένοι κοινωνικοί αγώνες ή αγώνες που χάνονται εκ προοιμίου όταν εκλείπει η πίστη και η τόλμη να δοθούν;
Μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Μια ιστορία για ήρωες. Η συναισθηματική φόρτιση και ο θαυμασμός για αυτούς τους ανθρώπους μάς συντρόφευε σε κάθε βήμα…
Ένας μεσήλικας, επιτυχημένος συγγραφέας βιβλίων για την αύξηση της αποδοτικότητας μιας επιχείρησης μέσω τηλεφωνικής εξυπηρέτησης, ταξιδεύει στο Σινσινάτι για να δώσει μια διάλεξη. Ο ήρωας είναι δυστυχισμένος, αιχμάλωτος ενός αποτυχημένου γάμου…
Η ταινία με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αυτή την εβδομάδα, ονομάζεται Trumbo και αναφέρεται στον ομώνυμο μεγάλο σεναριογράφο του Χόλλυγουντ τις δεκαετίες ’50, ’60 και ’70. Ο Dalton Trumbo (1905-1976) κατηγορήθηκε για κομμουνιστικές ιδέες, φυλακίστηκε γι’ αυτές, έγραφε χρόνια με διάφορα ψευδώνυμα για να κρύβεται από τις αρχές, τιμήθηκε με Όσκαρ χωρίς όμως να καρπωθεί ο ίδιος την αναγνώριση και στο τέλος βρήκε την δικαίωση…
Όσες φορές κι αν διαβάσω τη φωτογραφία, σπάω το κεφάλι μου να καταλάβω γιατί γίνεται διάκριση των εποχών…