Δε μαθαίνεις απ’ τα σχολεία. Απ’ τη ζωή μαθαίνεις. Σκέψου…

Συζητώντας μ’ έναν απελπισμένο θα του σύστηνα μια φίλη απ’ τα παλιά, την Αισιοδοξία, πάντοτε δίπλα σ’ όλους όσους την αποδέχονται. Θα μιλούσα για την Υπομονή και την Επιμονή, ξέρεις, αυτές τις αρετές τού να αγωνίζεσαι, να φέρνεις στα μέτρα σου ό,τι σε χαλάει, να παλεύεις –κι αν κάτι δεν είναι στο χέρι σου– ν’ αντέχεις, να μην τα παρατάς. Θα του μιλούσα για την Πίστη, την πίστη και την εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή γιατί κάποιος κάποτε μού ’πε κι εμένα πως «ξέρει εκείνη τι κάνει». Κι είχε δίκιο. Τέλος, θα τού ’λεγα για μια νεράιδα Ελπίδα, που πάντοτε πεθαίνει τελευταία κι ύστερα ξαναγεννιέται από τις στάχτες της, για να συνεχίσει να δίνει κουράγιο και δύναμη σ’ αυτούς που την πιστεύουν, αλλ’ αθόρυβα και σ’ αυτούς ακόμα που δεν την πιστεύουν.

Μαθήματα είναι κι αυτά, θά ’λεγες. Κάτι παραπάνω˙ μαθήματα SOS όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας. Καθηγητής η ζωή σου, και τρόπος παράδοσης, εν μέσω πόνων και στιγμών. Έτσι θα του μιλούσα λοιπόν. Κι ίσως και να τον έσωζα. Βλέπεις; Δε θα τού ’δειχνα μαθηματικές ταυτότητες ούτε θα του μάθαινα να λέει νεράκι τα ανώμαλα ρήματα, δεν θα του ανέφερα τα μεγάλα της ιστορίας γεγονότα ούτε γραμμές πάνω στη γη, σύνορα και άλλα δεδομένα. Είναι η ζωή κι η γλώσσα κι η ανάσα του καθένα ανεπανάληπτη. Αν μιλούσα με κάποιον απελπισμένο – και γέμισε ο κόσμος μας απελπισμένους που ζητάνε με εκκωφαντικές σιωπές τη σωτηρία τους.

Για ποιο σχολείο μού μιλάς; Και ποιο μάθημα θα τους σώσει;

* Η Έλενα Τσατσάνη είναι μαθήτρια της Α΄ τάξης του Λυκείου Κυθήρων.