3 Δεκέμβρη 1944: Το ΕΑΜ καλεί παναθηναϊκό συλλαλητήριο. Παίρνουν μέρος 500.000 λαού. Οι διαδηλωτές κατεβαίνουν στο Σύνταγμα άοπλοι και δέχονται καταιγισμό πυρών από το Αρχηγείο της Αστυνομίας (Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας). Η πρώτη σφαίρα πέφτει από βρετανούς στρατιώτες. Σκοτώνονται 28 άτομα και τραυματίζονται 148. Η σύγκρουση των Δεκεμβριανών θα διαρκέσει 33 ημέρες και θα αφήσει πίσω δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εγκλήματα ανείπωτης φρίκης. Ας ακούσουμε μια φωνή αμερόληπτη και γενναία, την φωνή του Μάνου Χατζιδάκι. Που ως γνωστόν δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής.

Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση των κομμουνιστών. Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη στήριξη του νεαρού τότε κράτους είχανε έναν εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας. Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πίστεψαν στην απελευθέρωση αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στον ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμα υπήρχαν Γερμανοί. Ξανάρθαν τα φαντάσματα κι άρχισαν να πλαστογραφούν την Ελληνική Ιστορία. Και τα παιδιά που πολέμησαν κι ονειρεύτηκαν γίνανε παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερονήσια του Αιγαίου. Και θέλησαν πριν αποκλειστούν στην γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν σαράντα χρόνια τώρα – σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να πω κάποια φορά…