“Να υποχωρήσει «ατάκτως» αναγκάστηκε η πολωνική κυβέρνηση στο ζήτημα των αμβλώσεων μετά τις δυναμικές και μαζικότατες διαδηλώσεις που προκάλεσε η νομοθετική της πρόθεση να αφαιρέσει πλήρως – αφού ήδη έχει μεγάλους περιορισμούς – αυτό το στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα από τις γυναίκες της χώρας με την υποστήριξη, φυσικά, της παντοδύναμης, στην Πολωνία, καθολικής εκκλησίας.
Η περασμένη «Μαύρη Δευτέρα», όπως την είχε χαρακτηρίσει το κίνημα κατά του σχετικού νομοσχεδίου, έβγαλε στους δρόμους ίσως και 100.000 γυναίκες στην Βαρσοβία, ντυμένες στα μαύρα, με αποτέλεσμα, μόλις δύο μέρες μετά, η συντηρητική πολωνική κυβέρνηση να υπαναχωρεί, με τον αντιπρόεδρο Γιάροσλαβ Γκόβιν να ανακοινώνει πως δεν θα προωθηθεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για την σχεδόν πλήρη απαγόρευση των αμβλώσεων στη χώρα.”(Πηγή: toperiodiko.gr)
Είναι δύσκολο να χρησιμοποιεί κανείς τη λέξη «δικαίωμα», λέξη με κατεξοχήν θετική σημασία, για να μιλήσει για κατεξοχήν δράματα, όπως η έκτρωση και η ευθανασία. Και στις δύο περιπτώσεις, το μόνο που αποτελεί δικαίωμα –ακόμα κατακτούμενο ωστόσο- είναι η κυριότητα του ανθρώπινου σώματος από το ίδιο πρόσωπο που του αντιστοιχεί, ενώ οι ανωτέρω πράξεις είναι απόλυτα υποκείμενες στην προσωπική του ευχέρεια επιλογής, είτε κάποιοι τις εγκρίνουν είτε όχι.
Η συζήτηση γύρω από την ηθική νομιμοποίηση τέτοιων πρακτικών είναι σαν τις ατελείς διαιρέσεις, προορισμένη να διαρκέσει στον αιώνα, όσο υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και όσο οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν να παραιτούνται από την επιβολή της δικής τους άποψης στους υπόλοιπους. Δηλαδή για πάντα. Στην περί ηθικής όμως συζήτηση, ειδικά σε τόσο λεπτά ζητήματα, σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να εμπλέκεται ο νομοθέτης και οι εκάστοτε χαράσσοντες κυβερνητικές πολιτικές. Ρόλος της πολιτείας είναι να εγγυάται την διασφάλιση των δικαιωμάτων των πολιτών της, όπως και την δημόσια και ατομική υγεία και να μην κλείνει τα μάτια μπροστά στα γεγονότα που πολλές φορές την προσπερνούν. (Ποινικοποίηση δεν σημαίνει και καταπολέμηση, αλλά εξώθηση στην παρανομία. Γι’ αυτό και με τις εκτρώσεις ισχύει ό,τι και με την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, που θα προστάτευε τους χρήστες από την παρεπόμενη επαφή τους με τον υπόκοσμο.)
Ειδικά όμως σε σχέση με τις εκτρώσεις, το εξοργιστικότερο με περιπτώσεις όπως της Πολωνίας, είναι πως η πράξη αυτή, που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ατόφια αποτυχία, φορτώνεται ως έγκλημα πάνω στα κορμιά και τις συνειδήσεις ίσως του πιο αδικημένου κρίκου από όλους τους υπεύθυνους για την αποτυχία αυτή, των Γυναικών. Γιατί, ασφαλώς, η αποτυχία δε συμβαίνει τη στιγμή που η εγκυμονούσα ζαλισμένη από τον φόβο και το σοκ πηγαίνει κόντρα στις εντολές των ορμονών της και ανοίγει τα πόδια της κοιμισμένη πάνω στο κρύο κρεβάτι του χειρουργείου. Η αποτυχία έχει ξεκινήσει πολύ πολύ νωρίτερα. Ήδη από την ανικανότητα της πολιτείας να εντάξει στην εκπαίδευση τη σεξουαλική αγωγή και να διδάξει την πρόληψη (με θλιβερή πρωτιά σε αυτό η Ελλάδα). Ήδη από την ανευθυνότητα που χαρίζεται απλόχερα στους αρσενικούς «επιβητόρες» από την κοινωνία, που σε μεγάλο ποσοστό είναι εκείνοι που δείχνουν στις συντρόφους τους το δρόμο για τον γιατρό. Ήδη από την σκληρότητα της κοινωνίας απέναντι στη μονογονεϊκή οικογένεια (ναι, ακόμα), την ηθικολογία της εκκλησίας, στο βαθμό που τροφοδοτεί τα αδιέξοδα της κοινωνικής ανοχής, την εκμετάλλευση από τους φιλοχρήματους ιατρούς, την παντελή έλλειψη πρόβλεψης από το κράτος για υποδομές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανήλικη ή μόνη μητέρα, η την οικογένεια με οικονομικά και άλλα προβλήματα και τόσα άλλα, που μια σωστή ποινικοποίηση της έκτρωσης θα έπρεπε να στείλει στα εδώλια το μισό πληθυσμό της γης.
Βέβαια, η νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Ελλάδα* έχει θεσμοθετηθεί ήδη από το 1983, παρά τις έντονες αντιρρήσεις της Εκκλησίας. Στην Πολωνία, ο αυστηρός νόμος που επιτρέπει την άμβλωση μόνο σε περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας και κινδύνου για τη ζωή της μητέρας (η προχθεσινή νίκη των «μαυροφορεμένων» γυναικών ήταν απλά η μη επέκταση της απαγόρευσης και σε αυτές τις περιπτώσεις) προήλθε από συμβιβασμό με την καθολική εκκλησία, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στη χώρα.
Από την άλλη, στην Ελλάδα του σήμερα, που θα περίμενε κανείς ότι ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους θα ήταν πιο πιθανός από ποτέ, παρακολουθούμε τον παράδοξο τρόπο που συνάπτονται ολοένα καινούργιοι «συμβιβασμοί», που κανέναν από τους εμπλεκομένους των δύο μερών δεν τιμά. Αντί για πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες, έχουμε ανθρώπους που παίζουν με τις διατυπώσεις για να μην χάσουν μια ίντσα εξουσίας.Μετά τη χθεσινή άτακτη αναδίπλωση της κυβέρνησης για το θέμα των θρησκευτικών μπροστά στις πιέσεις της ιεραρχίας, κυκλοφόρησαν στα κοινωνικά δίκτυα διάφορα ανέκδοτα, όπως : «δύο ώρες ακόμη διαπραγμάτευση με τον Αλέξη και ο Ιερώνυμος θα έφερνε πίσω το Χ.Ο. στις ταυτότητες». Και ποιος μας λέει ότι δεν θα κατάφερνε να επαναφέρει και την ποινικοποίηση των εκτρώσεων; (λέμε τώρα…)
*Αναδημοσίευση από mixanitouxronou.gr:
«Μόνο στο Άγιο Όρος δεν γίνονται εκτρώσεις». Οι 500 γυναίκες που παραδέχθηκαν δημόσια ότι έχουν κάνει έκτρωση. Αγωνίστηκαν για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων τη δεκαετία του ’80…
Τη δεκαετία του ’80 είχε έρθει η ώρα για τις Ελληνίδες γυναίκες να κάνουν το μεγάλο βήμα για την ισότητα. Η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε την πολιτική βούληση να προωθήσει νομοθετικές ρυθμίσεις για το οικογενειακό δίκαιο, όπως την καθιέρωση του πολιτικού γάμου και την κατάργηση της προίκας…
Το φεμινιστικό κίνημα οργανωνόταν και μέσα από τα πολιτικά κόμματα και οι γυναίκες απαιτούσαν πλέον σημαντικές αλλαγές με συχνές εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Το 1983 μετά την επιτυχή εστίαση στο οικογενειακό δίκαιο, έγινε δυναμική εκστρατεία για τη νοµιµοποίηση των αµβλώσεων µε πρωτοβουλία της Αυτόνοµης Κίνησης Γυναικών. Τότε συνέβη κάτι εξαιρετικά προκλητικό και γενναίο για την εποχή. 500 γυναίκες υπέγραψαν πως, εν γνώσει του νόµου και των συνεπειών του, είχαν κάνει µία ή περισσότερες εκτρώσεις. Επτά από αυτές κλήθηκαν σε ανάκριση, πράγµα που έγινε αφορµή για τη µεγαλύτερη συγκέντρωση διαµαρτυρίας στα Προπύλαια, όπου κυριάρχησαν τα χαρακτηριστικά συνθήµατα: «Έξω οι νόµοι από το κορµί µας» και «Όλες είµαστε παράνοµες». Μετά από πρωτότυπες κινητοποιήσεις για τα δεδοµένα της εποχής και έντονες ιδεολογικές συγκρούσεις µε την Εκκλησία, υπερψηφίστηκε το 1986 το σχετικό νοµοσχέδιο. Η δράση του γυναικείου κινήματος μειώθηκε τη δεκαετία του ‘90, αν και σημείωσε κάποιες επιτυχίες. Το 1993 αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά στις συλλογικές συμβάσεις μεταξύ ΓΣΕΕ και εργοδοτών, η ισότητα ανδρών και γυναικών στον εργασιακό χώρο….
Τα έμβρυα είναι άτυχα που δεν έχουν φωνή,δεν ψηφίζουν και δεν μπορούν να οργανωθούν σε λόμπι ώστε να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.Τα ζωάκια στάθηκαν πιο τυχερά σε αυτόν τον τομέα.
Η αφαίρεση ζωής είναι φόνος,κι ας την καλλωπίσουμε όσο θέλουμε πίσω από δικαιωματολογίες κλπ και όσα ελαφρυντικά κι αν υπάρχουν.
Αν οι νόμοι σταματούσαν το κακό,δεν θα ερχόταν να σταυρωθεί ο Χριστός.Θα έκανε μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου και θα καθάριζε.
Στην Ελλάδα οι εκτρώσεις χρησιμοποιούνταν σαν μέθοδος αντισύλληψης πολύ πριν τη νομιμοποίησή τους.Απλά τότε κάποιοι γιατροί βγάζαν περισσότερα λεφτά(κάτι λέει ο όρκος του Ιπποκράτη σχετικά,αν το θυμάται κανείς ας βοηθήσει).Αυτή ήταν η «επιτυχία» του νόμου.Τώρα τουλάχιστον γλιτώνουν τους χασάπηδες.
Η Εκκλησία οφείλει να σταθεί δίπλα σε όλες τις περιπτώσεις είτε αποφασίζουν να κρατήσουν το μωρό είτε όχι.Και οφείλει να δώσει στη κοινωνία να καταλάβει ότι είναι πολύ σημαντικό αντί να κατακρίνουν,να αγκαλιάσουν την κάθε γυναίκα που θα βρεθεί σε τέτοια θέση(οι ξενώνες ΔΕΝ είναι αρκετό μέτρο)Έτσι έκανε κι ο Χριστός απ’όσο θυμάμαι.Μόνο τους υποκριτές,τους περήφανους και τους φιλάργυρους αποστρεφόταν.Και να σταθεί όχι μόνο ηθικά αλλά και υλικά.Δε γίνεται να στιγματίζονται ακόμα και σήμερα οι ανύπαντρες μητέρες.Ειδικά από τη στιγμή που η υπογεννητικότητα είναι νούμερο ένα πρόβλημα για τη χώρα εθνικά και οικονομικά(εδώ κάνουμε τη λεγόμενη οικονομία,όχι στους έχοντες κάποια θέση,χρήμα κλπ) .Το ίδιο πάνω κάτω οφείλει να κάνει και η πολιτεία.
Γιατί ένας άντρας που πάει με πολλές γυναίκες είναι γυναικάς ενώ μια γυναίκα που πάει με πολλούς άντρες είναι π*****α ποτέ δεν το κατάλαβα.Γιατί φταίει η γυναίκα που έμεινε έγκυος και όχι αυτός που την άφησε έγκυο επίσης ανεξήγητο.Αν λύσουμε αυτά,είμαστε έτοιμοι και για σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.
Δεν τίθεται ζήτημα καλλωπισμού. Το αν είναι φόνος ή όχι αφορά όποιον ενδιαφέρεται να διατυπώσει ετυμηγορία και λίγο σχετίζεται με το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ώστε όλοι οι άνθρωποι να ζουν με τον λιγότερο πόνο και την περισσότερη γαλήνη.
(Μπάη δε γουέη, από πού προκύπτει ότι τα ζωάκια στάθηκαν πιο τυχερά; Το Πάσχα, σε ένα μόνο χωριό της νότιας Ελλάδας, 1500 νεογέννητα αρνάκια αποσπάστηκαν βίαια από τις μητέρες τους και σφάχτηκαν υπό άθλιες συνθήκες, για να τα φάμε -κι εγώ μέσα- του «γάλακτος»…)
Δεν είναι ετυμηγορία,δεν είμαι δικαστής.Μια πραγματικότητα είναι.Βίαιη αφαίρεση ζωής.Από εκεί και πέρα ο καθένας πράττει σύμφωνα με τη συνείδησή του(και τις όποιες πιέσεις του περιβάλλοντός του).Το έγραψα,οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα τους,άσχετα με την απόφαση που θα πάρουν.Άλλα ναι,είναι θέμα καλλωπίσματος για να μας έρχεται καλύτερα.
Δες πόσες οργανώσεις υπάρχουν για τα δικαιώματα των ζώων και πόσο περνάει ο λόγος τους.Έχει καλυτερεύσει κατά πολύ η θέση τους.Βέβαια δεν τίθεται θέμα δικαιώματος των ζώων αλλά υποχρέωσης των ανθρώπων,αλλά ας μην το πάμε εκεί.Παλιότερα σφάζανε 5000 γάλακτος(τα οποία τα έχω κόψει προσωπικά).Άρα έχουμε 3500 τυχερά προβατάκια…
Πώς από τη μια είναι φόνος ενώ απο την άλλη αν ένα έμβρυο χαθεί (δε γεννηθεί ζωντανό) δεν έχει ούτε κηδεία, ουτε καν κανονική ταφή; Πόσο «ζωή» είναι το έμβρυο τελικά;
Κηδεία δε γίνεται γιατί δεν έχει βαπτιστεί το έμβρυο.Από σόι με παπάδες είσαστε μπορούσατε να ρωτήσετε.
Και κάτι γενικότερο.Καλό είναι αν θέλουμε να υποστηρίξουμε μια άποψη,να γράφουμε με το όνομα μας και όχι με ψευδώνυμα.Άλλωστε έτσι χάνεται η όποια βαρύτητα των επιχειρημάτων και η σοβαρότητα της ιστοσελίδας.Δε νομίζω έτσι κι αλλιώς ότι η Dragonera θίγει τίποτα πραγματικά καυτά θέματα που κάνουν απαραίτητη τη χρήση ψευδωνύμων μήπως και βάλει το κράτος ρουφιάνους να μας παρακολουθούν.Αν δεν έχουμε το θάρρος να λέμε την άποψη που υποστηρίζουμε με το ονοματάκι μας είμαστε απλοί καραγκιόζηδες.
πάντως, ενδιαφέρουσα η εκκλησιο-λογική γραφειοκρατία. Σε σκότωσαν οι «φονιάδες», αλλά δεν πληρείς τις προϋποθέσεις για να σε μνημονεύσουμε σε μια αποχαιρετιστήρια τελετή. Αν είχες βαπτιστεί ζωντανό, η χριστιανοποίησή σου θα ήταν λίγο πιο συνειδητή από τώρα που είσαι νεκρό: θα έκλαιγες και λίγο….
(παπα-Κατερίνα)
( Ε.. καλά. Το ψευδώνυμο είναι απλά μια καθυστερημένη ενδοοικογενειακή εκδίκηση, δε νομιζω ότι δεν κατάλαβε κάποιος ποιον αφορά).
Πάντως η ταφή δεν προϋποθέτει βάπτιση, έτσι δεν είναι;
δεν ξέρω για τα γεννημένα νεκρά έμβρυα τι ισχύει αλλά για τα βρέφη γίνεται ειδική νεκρώσιμη ακολουθία. Δικός μας άνθρωπος τα λέει
http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/dogma/dogmatics-0000.htm
Βεβαίως και θα γινόταν κανονικότατη κηδεία και ταφή και μάλιστα μεγαλοπρεπής!
Θα του αποδίδονταν μάλιστα αυτού του μικρού αγέννητου ανθρώπου και τιμές ως ανελέητα,σκληρά και άδικα φονευμένου, μή δίνοντάς του την ευκαιρία να ζήσει μαζί μας στον κόσμο,συνανθρώπου μας.
ΑΝ βρίσκαμε κάτι από τα υπολείμματά του, που κάποιοι που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη να διαφυλάττουν και να σώζουν ανθρώπινες ζωές δεν έβαζαν τα χρήματα πάνω από αυτές,και δεν τα πετούσαν κομματιασμένα στα ιατρικά απόβλητα…
Α! Σε αυτό έχεις άδικο! Γενετικά, τόσο η Κ.Μαριάτου όσο και η Κατερίνα Πιτσιρίνη δεν είναι από σόι παπάδων. Αντιθέτως, το σόι των παπάδων είναι από αυτές.
Τώρα τι σόι παπάς είναι ο καθένας….
Όσο για τα ψευδώνυμα έχεις απόλυτο δίκιο.
Btw, οι ρουφιάνοι είναι πασέ από το fb και μετά.
Οι προσευχές της Εκκλησίας είναι όλες προσωπικές-ονομαστικές.Χωρίς όνομα δεν μπορούν να διαβαστούν.Όλα τα θανατωμένα έμβρυα τιμούνται από την Εκκλησία στις 29 Δεκεμβρίου(των αγίων νηπίων υπό του Ηρώδη αναιρεθέντων).Τιμούνται,δεν διαβάζεται κάποια συγχωρητική ευχή γιατί δεν έχουν κάτι να συγχωρεθεί.Αυτά για να μη λέμε ότι εξυπναδίστικο μας κατεβαίνει.
για τους γονείς, όμως -και μιλάμε πλέον για τα έμβρυα των αποβολών, όπως ήταν η αρχική ερώτηση του συνονόματου- έχει πολλά περισσότερα από όνομα. Και για εκείνους θα είχε ουσιαστικό και προσωπικό ενδιαφέρον, που δεν στριμώχνεται μαζί με όλα τα σφαγμένα της γης από τον Ηρώδη και μετά.
Εννοείς προφανώς τις προσωπικές-ονομαστικές προσευχές (αλλιώς είναι αμέτρητες οι υπερ πάντων δεήσεις).
Αλλά έστω.
Λες: «Προσωπικές-ονομαστικές»; Δηλαδή πρόσωπο χωρίς όνομα δεν υφίσταται; (=δεν διαβάζεται;)
Απαιτείται ΚΑΙ πρόσωπο ΚΑΙ (χριστιανικό βεβαίως) όνομα για να διαβαστείς; Μόνο πρόσωπο δεν αρκεί; Δεν είναι απώλεια;
Άρα εν τέλει, φόνος θεωρείται οταν χάνεται ένα πρόσωπο ή ένα πρόσωπο με όνομα;
μόνο εγώ έχω ακούσει για τον Σαραντισμό;
Δεν τίθεται θέμα στριμώγματος,εκτός κι αν θεωρούμε στρίμωγμα και τη σύναξη όλων των αγγέλων ή των Δικαίων κλπ.
Για τους γονείς το έχω χάσει,οπότε κάνε ένα κόπο γιατί δεν βρίσκω το ερώτημα.
Η ταφή είναι θέμα των γονέων.Ζητάς το έμβρυο.Βέβαια,από προσωπική πείρα το λέω,το νοσοκομείο συνήθως σου λέει «τώρα πάει,το πετάξαμε κλπ».Και μέσα στη μαυρίλα του ο άλλος είναι το τελευταίο που σκέφτεται.Ξερώ αρκετούς,από τη Λάρισα που ήμουν,που έχασαν το παιδί σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και πήραν το έμβρυο και το έθαψαν.
Αφού έχεις ακούσει για το Σαραντισμό θα ήξερες ότι γίνεται μετά την ευχή της ονοματοδοσίας((8η μέρα).
Πρόσωπο χωρίς όνομα υφίσταται,η Εκκλησία δεν μπορεί να διαβάσει ευχές γι’αυτούς.Οι υπέρ πάντων ευχές είναι για τους βαπτισμένους χριστιανούς που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να δοθεί το όνομα τους να διαβαστεί.Κυρίως τις παλαιότερες εποχές.
Ο φόνος είναι φόνος είτε πρόκειται για κάποιον βαπτισμένο ή όχι.
Κοιτάξτε,έχετε ένα κακό.Θέλετε να ξεχωρίσετε και το προσπαθείτε με μισο-θεολογίες,μισο-φιλοσοφίες.Επειδή έχετε διαβάσει λίγο Γιανναρά και λίγο Θερμό κλπ δε γίνατε παντογνώστες.Κάνετε λογικά και θεολογικά άλματα για να πείσετε ότι η Εκκλησία είναι αυτό που έχετε στο μυαλό σας και όχι κάτι άλλο.Ε,δεν είναι.Δικαίωμα σας είναι βέβαια να το παίζετε φεμινιστές,ανανεωτές,αναρχικοί,κομμουνιστές και ό,τι θέλετε από την άνεση σας.Μη με ζαλίζετε όμως διυλίζοντας τον κώνωπα.
Συμφωνώ και για το φόνο και για τα της εκκλησιαστικής τάξης.
Αλλά κατά τα άλλα, κρίμα στα νιάτα σου βρε παπά…
εγώ Γιανναρά μόνο Σπύρο πάντως
δεν το είχα υπόψιν για την ονοματοδοσία πως γίνεται ακόμα. Είναι μια καλή απάντηση. Αν θες μια άποψη επί του ουσιαστικού της συζήτησης θα συμφωνήσω μαζί σου για τα περί φόνου αν και δεν μου αρέσει. Εφόσον υπάρχει ζωή η αφαίρεσή της είναι φόνος. Εδώ είναι το ζήτημα που μπορεί να διαφωνήσει κάποιος. Πότε θεωρούμε πως αρχίζει η ζωή.
Υ.Γ. Με τόσα νεύρα θα είσαι οπαδός του παπά Φάρου λογικά για να κάνω κι εγώ την ερμηνεία μου για κάποιον που ιδέα δεν έχω πώς είναι.
Δεν το ήθελα αλλά με προκαλείς (και μου αρέσει!). Πάρτο πιο πολυ σαν άσκηση επιχειρηματολόγίας, λίγο και στην «πλάκα». Αν θεωρεις ότι με «σοβαρά θέματα» δεν μπορουμε να κάνουμε πλάκα καλύτερα μη το διαβάσεις καθόλου. Το ίδιο κι αν δε θες αλλο να ζαλίζεσαι γιατι όντως πρόκειται για «κωνοποδιύλιση», αφού έχω κόψει την απάντηση σε κομματάκια για να την αντιμετωπίσω πιό εύκολα.
«Κοιτάξτε,έχετε..» : γιατί ομαδοποιείς βάσει επωνύμου;
«.. ένα κακό.Θέλετε να ξεχωρίσετε..» : Δυο σχόλια. 1ον, γιατί ειναι κακό αν θέλει κάποιος να ξεχωρίσει και 2ον, πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι αυτό ειναι το κίνητρο; Δε θα μπορουσε να είναι απλά μια (ελαφρώς παιγνιώδης) διάθεση αναζήτησης της αλήθειας;
«…και το προσπαθείτε με μισο-θεολογίες,μισο-φιλοσοφίες..» ¨Ενδιαφέρον. Υπάρχει δηλαδή και πλήρης θεολόγία και πλήρης φιλοσοφία;
«Επειδή έχετε διαβάσει λίγο Γιανναρά και λίγο Θερμό κλπ…» Αυτό ευτυχως ή δυστυχως δεν αφορά σε μένα (όντως δεν εχω διαβάσει τόσο) οπότε το προσπερνώ.
«…δε γίνατε παντογνώστες.¨ : Αποδεκτό αν και προφανές.
«Κάνετε λογικά και θεολογικά άλματα …» : ναι, και στην δικη μου περίπτωση ειναι και σκόπιμα. Κλασσική τεχνική για να πρσοπεραστούν οι περιορισμοί του ορθολογισμού.
«…πείσετε ότι η Εκκλησία είναι αυτό που έχετε στο μυαλό σας και όχι κάτι άλλο.» : Η Εκκλησία Είναι και δεν χρειάζεται ορισμό (αφού έχει όνομα). Δεν κατανοοώ πώς φτάνεις σε αυτό το συμπέρασμα.
«Ε,δεν είναι.Δικαίωμα σας είναι βέβαια να το παίζετε φεμινιστές,ανανεωτές,αναρχικοί,κομμουνιστές και ό,τι θέλετε από την άνεση σας.Μη με ζαλίζετε όμως διυλίζοντας τον κώνωπα.» Αυτό το απάντησα στην αρχή.
Ναι, ο φόνος είναι φόνος και η ζωή μας είναι γεμάτη φόνους και η γυναίκα που έκανε έκτρωση μόλις γύρισε από τον πόλεμο. Ο Παπα Ανυπόμονος που τον βλέπουμε ζωσμένο με το τουφέκι του, τσίχλες πυροβόλαγε; Φονιάς κι αυτός.
Άιντε τώρα με την εκκλησία και ποιος το παιζει τι.
Πώς να μην την έχουμε μπλεγμένη στα πόδια μας να δούμε πώς θα γίνει…
Το τραγουδάκι αφιερωμένο στον παπα – Λαγό και στην άνιση μάχη του με τους Μαριάτους…
https://www.youtube.com/watch?v=8LEjRrdkbEE
ταπεινός ο καλλιτέχνης, θα μπορούσες να αφιερώσεις τα «Κούλουθρα»
και να πεις ότι δεν φρόντισα να το αποτρέψω: «Η συζήτηση γύρω από την ηθική νομιμοποίηση τέτοιων πρακτικών είναι σαν τις ατελείς διαιρέσεις, προορισμένη να διαρκέσει στον αιώνα, όσο υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις και όσο οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν να παραιτούνται από την επιβολή της δικής τους άποψης στους υπόλοιπους.»
Σατί και ξερό ψωμί.