Κύριος; Ας γελάσω… συνάδελφε! Ας ξαναγελάσω αδερφέ μου και όμοιέ μου, αντίγραφο (που να μη μου βασκαθείς) του εαυτού μου.
Από «Κυρίους» είναι γεμάτη η πλάση, ενώ η παλιανθρωπιά είναι κάτι το πολύ ακριβό! εγώ δεν γνώρισ’ ακόμα μήτ’ έναν που να μολογήσει έστω και εμπιστευτικά πως είναι παλιάνθρωπος ή τουλάιστο να το παραδεχτεί τέτοιο πράμα˙ είναι τόσο ακριβό, τόσο σπάνιο τούτο το είδος που αν πεις σ’ έναν όποιονε πως είσαι παλιάνθρωπος, είναι καλός να ζηλέψει˙ πιο καλά τόχει να σε περνάει για τρελλό πάρεξ να το πιστέψει πως τόχεις. Ενώ για «Κύριος» ποιος θάχε αντίρηση; Ψέμα πως τον παπά δεν τον κάνουν τα ράσα.
Χιλιάδες μιλεούνια ποστάρονται τα γράμματα˙ προς Κυρίους πηγαίνουν˙ κι όχι πάντα σ’ απλούς, μα πολλά σ’ «Αξιότιμους»˙ ενώ εγώ δεν είδα ποτές μου μια επιστολή ν’ απευθύνεται προς έναν παλιάνθρωπο, ή ψεύτη˙ λόγου χάρη:

Προς το Τέρας, τον Άτιμον: Τάκαν Τατάκαν – Αθήνας.

*   Από το Θείο Τραγί του μπαρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα, γραμμένο με αναρχική ποιητικότητα, το προϊστορικόν 1931! Το βιβλίο ήταν μια μπουνιά στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό, στον λογιοτατισμό και στους συμβατικούς τρόπους επικοινωνίας συμφέροντος και ψεύδους.