Η πρώτη μου συναυλία. Με τον Θύμιο και τον Γιάννη. Πιτσιρίκος, φορτωμένος με άγχος μήπως μπλέξω σε τίποτα φασαρίες. Ο θείος μου μας πήγε με το αυτοκίνητο μέχρι την οδό Μάρνης. Τον παρακαλούσαμε να μας αφήσει λίγο πριν, για να μη μας δουν και πουν «κοίτα τους φλώρους, τους έφερε ο μπαμπάς τους» και ρεζιλευτούμε. Ο θείος μας ρώτησε αν έχουμε κλείσει τραπέζι. Πού να ήξερε;
Μόλις φτάσαμε έξω από το Ρόδον, δυο νεαροί κλώτσησαν έναν κάδο και τον έστειλαν στη μέση του δρόμου. Ένα λεωφορείο σταμάτησε μπροστά από τον κάδο και αμέσως μια βροχή από πέτρες έσπασε το πίσω τζάμι. Ακούστηκε μια σειρήνα περιπολικού και κάποιοι άλλοι νεαροί, καμιά 25αριά, έτρεξαν προς την είσοδο με τους δυο πορτιέρηδες να ανοίγουν δρόμο για να μπουν όλοι μέσα. Χάνω τους δυο φίλους και σπρώχνομαι μέχρι το ταμείο, όπου περνάνε όλοι χωρίς να δείξουν εισιτήριο. Και έτσι ξαφνικά, βρίσκομαι μέσα στο Ρόδον.
Η συναυλία είχε αρχίσει. Είδα τον Lemmy στη σκηνή να τραγουδάει κάτι από το καινούργιο τους άλμπουμ, το Rockenroll. Έμεινα άφωνος. Δεν ξέρω πόσα και ποια συναισθήματα ένιωσα εκείνο το βράδυ, αλλά αυτή η συγκεκριμένη στιγμή ήταν ευτυχισμένη. Δεν ήταν φωτογραφία στο Metal Hammer, ούτε απόσπασμα από ραδιοφωνική εκπομπή του Κουτουβού, ούτε κάποιο τυχαίο πλάνο στην ΕΤ 2. Ήταν αλήθεια, οι Motörhead ολοζώντανοι και ορεξάτοι ροκάρανε και γούσταραν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου. Κι αυτός, ο απίθανος τύπος, ο Lemmy των Motörhead, ο Ίαν Κίλμιστερ, αρχηγός και μπροστάρης τραγουδούσε με την ψυχή του.
Αγαπητέ Lemmy, ευχαριστώ για τη συντροφιά που μου χάρισαν οι μουσικές σου σε δύσκολα χρόνια. Τότε που «Eat the rich» νόμιζα πως σημαίνει “Φάτε τους πλούσιους”. Και όπως εύστοχα έγραψε ένας θαυμαστής σου στο ιντερνέτ:
Rest in Power Lemmy!
Ωραίο άρθρο. Είχα δει τον θείο Lemmy και την παρέα του το 1998, στην περιοδεία του Snake Bite Love. Εμπειρία κι εκείνη! Ωραίος τύπος.
Όπως έγραψε κι ένας τύπος σ’ ένα σχόλιό του: ο Παϊσιος του hard rock!