Η ακτή της Παλιόπολης είναι η μεγαλύτερη του νησιού και διακρίνεται στις παρακάτω παραλίες: Καψιλερού, Λίμνη, Βόθωνας, Μονόπετρο, Πιάτσα, Αγκωνή. Στην Πιάτσα, ακριβώς εκεί που σκάει το κύμα, σε βάθος λίγων εκατοστών, μπορεί να δει κανείς μέσα στο βυθό μεγάλα κομμάτια σίδερο. Πολλοί αναρωτιούνται τι γυρεύουν εκεί κι αν δεν προσέξει κανείς μπορεί να χτυπήσει, ανάλογα με τον καιρό, αν έχει δηλαδή τραβήξει την άμμο κι έχει αποκαλύψει τα σκουριασμένα σίδερα.

Το 1919, ένα πορτογαλέζικο ατμόπλοιο με την ονομασία Κοστέιρα μετέφερε σαρδέλα από την Πορτογαλία με προορισμό τη Ρωσία. Είχε στ’ αμπάρια του δρύινα βαρέλια, γιατί φτάνοντας στη Ρωσία θα ξεφόρτωνε τη σαρδέλα και θα φόρτωνε ρούμι. Όταν έφτασε ανοιχτά των Κυθήρων χρειάστηκε κάρβουνο. Τότε, στα Κύθηρα, έβγαζαν λιγνίτη κάπου στις Αλεξανδράδες και εκεί σε κάποιο σημείο προς τον Μανταλά υπήρχε ράμπα για να φορτώνουν τα πλοία.

Το Κοστέιρα λοιπόν φόρτωσε το λιγνίτη ο οποίος όμως δεν ήταν καλής ποιότητας. Το βράδυ έβαλε φουρτούνα, το καράβι άργησε να σηκώσει ατμό λόγω της κακής ποιότητας του λιγνίτη με αποτέλεσμα να παρασυρθεί και να ξωκείλει στην άμμο στην Πιάτσα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλο το φορτίο να σκορπίσει στη θάλασσα, οι κονσέρβες με τις σαρδέλες και τα άδεια βαρέλια, ενώ το πλοίο διαλύθηκε από τα κύματα και βυθίστηκε στην άμμο όπου παραμένει ως τα σήμερα. Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έσπευσαν αμέσως και μάζεψαν τα κουτιά τις σαρδέλες που ήταν από συσκευασίες μερίδας μέχρι μεγάλα δοχεία ενώ άλλοι κατάφεραν να μαζέψουν τα βαρέλια. Μάλιστα υπάρχει η φήμη ότι τα συγκεκριμένα βαρέλια έδιναν ένα πολύ καλό κρασί Αρικαρά. Ακόμα, σε παλιές κρασαποθήκες στα Μητάτα υπάρχουν μερικά τελευταία βαρέλια από εκείνο το ναυάγιο. Από τις κονσέρβες δεν εκμεταλλεύθηκαν μόνο το περιεχόμενο αλλά με τις μεγάλες κονσέρβες φτιάξανε σίγκλους για να βγάζουν νερό απ’ τα πηγάδια. Θυμάμαι μέχρι πρόσφατα αυτούς τους σίγκλους που γράφανε πάνω τη μάρκα της κονσέρβας Ραμόνα. Ακόμα και με τα ανοιχτήρια, που είχαν πάνω οι κονσέρβες, κατασκεύασαν αλυσίδες. Το δε καζάνι του λέβητα της ατμομηχανής χρησιμοποιήθηκε από τοπικό ελαιοτριβείο (του παππού Γαβρίλη) και υπήρχε μέχρι τα τελευταία χρόνια.