Υπήρξε μια από τις ομορφότερες εμπειρίες της ζωής μου.
Περπατήσαμε 3 μέρες μέχρι να φτάσουμε στην πόλη του Μάτσου – Πίτσου (που σημαίνει στη γλώσσα Κετσούα ‘‘Αρχαίο Βουνό’’). Κάθε βράδυ σταματούσαμε για να κατασκηνώσουμε. Μερικοί από την παρέα στήνανε τις σκηνές και οι υπόλοιποι ετοίμαζαν το φαγητό. Έπειτα, ο οδηγός μας μας διηγιόταν την ιστορία και τις παραδόσεις του τόπου όπου είχαμε φτάσει και προετοίμαζε το ταξίδι της επόμενης μέρας.
Την επόμενη μέρα, με το πρώτο φως, ξεκινούσαμε πάλι το περπάτημα… Μέχρι το τελευταίο πρωινό, που φτάσαμε αξημέρωτα, στην κορυφή, την τελευταία πύλη πριν την πόλη των Ίνκας, περιμένοντας τον ήλιο να σηκωθεί και να λούσει στο αυγινό φως όλο το μέρος. Ήταν κάτι αληθινά μαγικό, κάτι τόσο δυνατό που από πάντα εύχομαι να το ξαναζήσω, τώρα πια με τον γιο μου.

Όταν φτάσει κανείς εκεί δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί πώς έχτισαν όλην αυτή την πόλη, με την τόσο προηγμένη τεχνολογία που αντικρύζει τριγύρω, την αστρονομία, την αρχιτεκτονική, την μηχανική τεχνολογία και μάλιστα σε έναν τόπο ανάμεσα στα ψηλά βουνά, τόσο απομακρυσμένο από την θάλασσα, σε έναν τόπο που ακόμα και σήμερα είναι δύσκολα προσβάσιμος. Έχουμε ακόμα τόσο πολλά να μάθουμε για αυτόν τον αρχαίο πολιτισμό, που αξίζει κάθε έρευνα και σεβασμό.
Αυτή είναι μία από τις φωτογραφίες που τράβηξα όταν ήμουν εκεί πριν πολλά χρόνια. Μπορείτε να δείτε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης και στο βάθος το Χουάινα – Πίτσου που σημαίνει ‘‘Νέο Βουνό’’.