Ο Σεγιέντ Χασσάν Νασράλλα είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία των τελευταίων δεκαετιών, όχι μόνο στην Μέση Ανατολή αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνδυάζει στοιχεία τα οποία, αν δεν έχουν εξαφανιστεί, τουλάχιστον σπανίζουν από τους σημερινούς ηγέτες, ‘‘ηγέτες’’ και ηγετίσκους.
Γεννημένος σε μια πάμφτωχη συνοικία της Βηρυτού, ήταν ένας πολύ καλός μαθητής των ισλαμικών σπουδών. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, κατατάχτηκε στις δυνάμεις της Αμάλ, μιας σιιτικής οργάνωσης η οποία είχε δεσμούς με τη Συρία και το Ιράν. Αργότερα, πήγε για σπουδές στο Ιράκ μέχρι την εκδίωξη, το 1978, όλων των Λιβανέζων φοιτητών από εκεί. Με την επιστροφή του στον Λίβανο, κατατάχτηκε και πάλι στις τάξεις της Αμάλ και έφτασε στο βαθμό του διοικητή.
Με την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο, ο Νασράλα αποχώρησε από την Αμάλ και κατετάγη στην Χεζμπολά, η οποία μόλις είχε ιδρυθεί. Η Χεζμπολά ήταν μια πιο ριζοσπαστική οργάνωση, επηρεασμένη από την Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν και τον Χομεϊνί. Παρ’ όλ’ αυτά, η Χεζμπολά δεν έχει ως στόχο την επιβολή ενός θεοκρατικού σιιτικού καθεστώτος στο Λίβανο, κάτι που ξεκαθάρισε με την πρώτη κιόλας διακήρυξή της το 1985.Αυτό που ζητά και το έχει πετύχει είναι μια αυτονομία της κάθε θρησκευτικής κοινότητας του Λιβάνου και τη δυνατότητα να καθορίζουν τις σχέσεις των μελών τους με τον δικό τους κώδικα.
Η Χεζμπολά κέρδισε την εμπιστοσύνη των Σιιτών μέσα στο πεδίο της μάχης. Ήταν η πιο δραστήρια μαχητική ομάδα αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή, μαζί με τους κομμουνιστές του Λιβάνου, οι οποίοι είχαν μεγάλη επιρροή στη σιιτική κοινότητα. Να σημειώσουμε εδώ ότι η Χεζμπολά στα πρώτα χρόνια της διεξήγαγε πόλεμο και με τις δυνάμεις κατοχής αλλά και με τους ιδεολογικούς αντιπάλους της, την Αμάλ και τους κομμουνιστές. Ο αγώνας εναντίον των εσωτερικών αντιπάλων ήταν και ιδεολογικός.
Άλλη μια λεπτομέρεια. Από όλες της οργανώσεις που έχουν αναφορά στο Ιράν, η Χεζμπολά έχει τη μεγαλύτερη αυτονομία και διατηρεί το δικαίωμα να κόψει τις σχέσεις της με την Ισλαμική Δημοκρατία αν αισθανθεί ότι η πολιτική του Ιράν την πιέζει υπερβολικά.
Το κρίσιμο σημείο στην ιστορία της Χεζμπολά ήταν η ανάδειξη του Νασράλλα, ο οποίος είχε διακριθεί στην πρώτη γραμμή του πολέμου, σε Γενικό Γραμματέα, μετά τη δολοφονία, από τους Ισραηλινούς, του προκατόχου του, σεΐχη Abbas al-Musawi. Ο Νασράλλα, ως κληρικός, στηρίχτηκε στο χάρισμά του να πείθει, στον ήπιο και χιουμοριστικό, πολλές φορές, λόγο του.
Υπό την ηγεσία του η Χεζμπολά επιδίδεται σε έντονο πολεμικό αγώνα κατά των ισραηλινών και στη διαμόρφωση ενός υποδειγματικού δικτύου κοινωνικών παροχών και φιλανθρωπίας. Η εξαιρετική διαχείριση των πόρων της οργάνωσης από τον Γ.Γ. και τους ανθρώπους του την κάνουν ισχυρότερη και δημοφιλέστερη. Το 2000, μετά από έντονο αντιστασιακό αγώνα (κατά τον οποίο σκοτώθηκε ο γιος του Νασράλλα) αναγκάζουν το Ισραήλ να αποσυρθεί από το έδαφος του Λιβάνου. Πρώτη φορά που το Ισραήλ αναγκάζεται να αποσυρθεί, όχι από διεθνείς πιέσεις, αλλά από ανταρτοπόλεμο. Το 2004, πέτυχε την απελευθέρωση από το Ισραήλ 435 Λιβανέζων και Παλαιστινίων αιχμαλώτων, με αντάλλαγμα έναν Ισραηλινό όμηρο και τα υπάρχοντα τριών νεκρών στρατιωτών.
Παράλληλα, ο Νασράλλα κατεβάζει τη Χεζμπολά και στον πολιτικό στίβο, συμμετέχει σε όλες τις εκλογικές διαδικασίες από το 1992 και μετά, κάνει σημαντική συμμαχία με τον Αούν (βετεράνο χριστιανό στρατιωτικό) από το 2006 αλλά και με τους κομμουνιστές.
Το 2006, με αφορμή τη σύλληψη δύο Ισραηλινών στρατιωτών, για να ανταλλαχθούν με Λιβανέζους αιχμαλώτους, το Ισραήλ ξεκινά το πόλεμο των 33 (κατ’ άλλους 34) ημερών σε μια προσπάθεια να πάρει εκδίκηση για το 2000. Αν και η Χεζμπολά δεν περίμενε τέτοια αντίδραση από το Ισραήλ (το παραδέχτηκε ο ίδιος ο Νασράλα), κατόρθωσε να αντισταθεί επιτυχημένα και ουσιαστικά να κερδίσει και αυτόν τον πόλεμο. Η δημοφιλία του Νασράλλα στον Αραβικό κόσμο εκτοξεύτηκε.
Από την έναρξη του πολέμου στην Συρία και την επέλαση του ΙΚ, η Χεζμπολά συμμετέχει, σημειώνοντας μεγάλες επιτυχίες, στο πλευρό του συριακού στρατού. Οι Χριστιανοί των περιοχών που απελευθέρωσε τα περασμένα Χριστούγεννα αντιμετώπισαν τους μαχητές της οργάνωσης σαν δώρο από τον Θεό.
Οι επιτυχίες αυτές έδωσαν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη στο κίνημα και τον ίδιο τον Γενικό Γραμματέα. Αυτό προκάλεσε την οργή της κυβέρνησης της Σαουδικής Αραβίας, η οποία υποστηρίζει το ΙΚ, επιζητά την ανατροπή του Ασσάντ, ενώ αντιμετωπίζει προβλήματα με τη σιιτική μειονότητά της και διεξάγει πόλεμο εναντίον των Σιιτών ανταρτών της Υεμένης. Πίεσε και κατάφερε να κατονομαστεί η Χεζμπολάχ ως τρομοκρατική οργάνωση, τόσο από το Συμβούλιο Συνεργασίας Περσικού Κόλπου όσο και από τον Αραβικό Σύνδεσμο. Παρά, όμως, τις οικονομικές πιέσεις, η κυβέρνηση του Λιβάνου δεν δέχθηκε να υιοθετήσει αυτό το χαρακτηρισμό. Αλλά ούτε και οι Παλαιστινιακές ένοπλες σουννιτικές οργανώσεις. Ομοίως έπραξαν και αρκετές χώρες του Μαγκρέμπ.
Ο Νασράλλα πέτυχε σε περίπου 35 χρόνια να νικήσει δυο φορές το Ισραήλ, να έχει την υποστήριξη του Ιράν, χωρίς όμως την υποχρέωση να εκτελεί τις εντολές του, να κάνει τη Χεζμπολά την πρώτη πολιτική δύναμη στο Λίβανο, παραμερίζοντας την Αμάλ και τους αριστερούς, να χαίρει αποδοχής από τους χριστιανούς αλλά και από αρκετούς Σουννίτες. Ένας πραγματικός ηγέτης που δεν είναι προϊόν ακριβών κολλεγίων ή πλούσιου περιβάλλοντος (ο πατέρας του είχε ένα μικρό μανάβικο) αλλά που σφυρηλατήθηκε στο πεδίο της μάχης, που έγινε αγαπητός για τον ταπεινό και πράο χαρακτήρα του αλλά και για το ενδιαφέρον που έδειξε για τους φτωχούς Σιίτες του Λιβάνου.
Μερικά αποφθέγματα:
«Το να μιλάμε για την ελευθερία και την απελευθέρωση είναι ωραίο, υπέροχο, αλλά το σημαντικό πράγμα είναι να επιτρέπουμε στους ανθρώπους να δράσουν με ελευθερία και απελευθέρωση.»
«Εφ’ όσον υπάρχει ιμπεριαλισμός στον κόσμο, μια μόνιμη ειρήνη είναι αδύνατη.»
«Η ειρήνη δεν μπορεί να είναι μονομερής.»
Πηγές: britannica.com και brainyquote.com
G.Achcar και M.Warsawski «Η επίθεση των 33 ημερών» εκδ. Πολύτροπον
