Η αναζήτηση μιας ουτοπικής, ελευθεριακής έκφρασης είναι ίσως η μόνη και αληθινή μετάβαση στην ανάπτυξη του συνόλου της κοινωνίας σε τοπικές κοινότητες και φυσικά στην εγκαθίδρυση της πραγματικής δημοκρατίας, δηλαδή της αμεσοδημοκρατίας. Ας αντιληφθούμε ότι το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως ένα βάρβαρο αποτέλεσμα του ύστερου καπιταλισμού που έχει φτάσει στο τέλμα του, και πάντα γεννούσε κρίσεις για να συντηρηθεί το ίδιο εις βάρος του σύνολου της κοινωνίας. Ας αναλογιστούμε επίσης ότι μια παγκόσμια ελίτ λίγων ανθρώπων (τόσο λίγων που δεν ξεπερνά το 1% του παγκοσμίου πληθυσμού) συνεχίζει να πλουτίζει στις πλάτες του υπόλοιπου 99%, με κάθε κόστος.
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή, διότι τα πάντα έχουν μια ιστορική πορεία και χρήζουν ιστορικής ανάλυσης για την αναζήτηση της αλήθειας! Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που, κατά την κοινή αντίληψη, ήταν δημιούργημα και αποτέλεσμα, μιας θηριωδίας του τρελού, μανιακού και ματαιόδοξου Χίτλερ, που δεν ήταν άλλο από ένα πιόνι, που μάλιστα σήκωσε και δικό του μπαϊράκι, αυτό των Ναζί! Αυτό το πιόνι λοιπόν ήταν το εργαλείο μετάβασης της Γερμανίας στον μοντερνισμό, στον σύγχρονο καπιταλισμό. Το εργαλείο φυσικά και ανήκε σε αυτούς τους Γερμανούς και όχι μόνο βιομηχάνους, τραπεζίτες, την οικονομική ελίτ δηλαδή, που κάνανε τα πάντα για να στηρίξουν με κάθε τρόπο και κόστος τους Ναζί. Μάλιστα, όλοι αυτοί είχαν άμεση σχέση με την αντίστοιχη άρχουσα τάξη της Αμερικής. Και γιατί το λέω αυτό; Διότι ως γνωστόν, ο Αμερικανός επίτροπος που διορίστηκε από τον Λευκό Οίκο, με το τέλος του πολέμου, ήταν ο Τζον Μακλόι, ανώτερος τραπεζίτης και πρώην δικηγόρος της γερμανικής εταιρείας Φάρμπεν. Ως γνωστόν, κατασκεύαζε τα χημικά αέρια που χρησιμοποιήθηκαν στους θαλάμους αερίων.
Ο Μακλόι, λοιπόν, άρχισε να βγάζει έναν – έναν τους οικονομικούς εγκληματίες πολέμου από την φυλακή μετά την δίκη της Νυρεμβέργης το 1946, οι οποίοι μάλιστα είχαν πέσει και στα μαλακά. Και αυτό γιατί το βασικό πρόβλημα του δικαστηρίου ήταν ότι για να κατηγορήσει όλους αυτούς σαν πραγματικούς εγκληματίες πολέμου, έπρεπε να κατηγορήσει το ίδιο τον καπιταλισμό. Μάλιστα, η Αμερική για να κατανοήσει πώς θα πρέπει να αναπτυχθεί το νέο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, σε αντιδιαστολή με τον ανερχόμενο «τρόμο του κομμουνισμού» που εξαπλωνόταν επικίνδυνα γι’ αυτούς στην Ευρώπη, έκλεισε το μάτι στον Μαρξ! Κάλεσε τρεις θεωρητικούς του μαρξισμού, της Σχολής της Φρανκφούρτης, τον Μαρκούζε, τον Νόιμαν και τον Χόρκχαϊμερ. (Ο Μαρκούζε αργότερα έγινε και κυβερνητικό στέλεχος.) Δεν πρέπει να λησμονούμε, επίσης, ότι κύριοι διαχειριστές των χρημάτων του λεγόμενου σχεδίου Μάρσαλ ήταν όλοι αυτοί οι οικονομικοί εγκληματίες που όχι μόνο δεν σάπισαν στη φυλακή αλλά έγιναν ακόμη πλουσιότεροι!
Οι Η.Π.Α. παράλληλα ανέπτυξαν και προώθησαν τις θεωρίες της δικής τους οικονομικής σχολής, αυτής του Σικάγο (με εμπνευστή τον Φρίντμαν) και το νεοφιλελεύθερο ‘‘δόγμα του σοκ’’. Ο Φρίντμαν ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο ‘‘νεοφιλελευθερισμός’’, με κύριους πολιτικούς εκφραστές του μοντέλου αυτού, τον Ρέιγκαν, την Θάτσερ και τον φασίστα Πινοσέτ, όπου εφάρμοσε και πρώτος αυτό το δόγμα στην Χιλή. Το δόγμα του σοκ είχε δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος ήταν καθαρά οικονομικές θεωρίες υπέρ του κεφαλαίου, των αποκρατικοποιήσεων και τον υπερδανεισμό των κρατών, ενώ ο δεύτερος είχε να κάνει με την ψυχολογική χειραγώγηση των κοινωνικών μαζών μέσω του τρόμου και της παραπληροφόρησης. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν φυσικά τα Μ.Μ.Ε. Απλά να αναφέρω ότι δύο από τα κυριότερα ειδησεογραφικά πρακτορεία στον κόσμο, το Ρόιτερς και Ασοσιέτεντ-Πρες ανήκουν στην κυρίαρχη τραπεζική οικογένεια Ρότσιλντ.
Οι θεωρίες του Φρίντμαν όπου και αν εφαρμόστηκαν δημιούργησαν καταστροφικά αποτελέσματα στις οικονομίες και στους λαούς και οδήγησαν σε πολεμικές συρράξεις. Οι θεωρίες του όχι μόνο δεν ελαχιστοποίησαν την έννοια του κράτους, που ο ίδιος υποστήριζε μέσω του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αλλά στην πραγματικότητα διόγκωσαν το διεφθαρμένο κράτος, λειτουργώντας ως δικλείδα ασφαλείας των μεγάλων συμφερόντων και της παγκόσμιας ελίτ. Αν θέλουμε να κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση στα ολέθρια αποτελέσματα του δόγματος Φρίντμαν, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε την δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, τον πόλεμο της Θάτσερ στα νησιά Φώκλαντς, την πετρελαϊκή κρίση του ’70, το Εκουαδόρ, την Βραζιλία, την Αργεντινή, τον πόλεμο του Κόλπου, του Αφγανιστάν και για να φτάσουμε στο σήμερα, την Ουκρανία, την κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη, όπως και την κατάσταση στην Συρία.
Έπεται συνέχεια όπως καταλαβαίνετε, διότι είναι άκρως αποτελεσματικό για τους παγκόσμιους θεσμούς και τραπεζίτες όλο αυτό: μια παγκόσμια κρίση – επινόηση του ανθρώπου για τον άνθρωπο!
