Διαβάστε εδώ το 8ο μέρος
Διαβάστε εδώ το 10ο μέρος

Περίληψη προηγουμένων:

Η τελετή υποδοχής του Βορειοκορεάτη ηγέτη φτάνει προς το τέλος. Μπροστά από το Σκύλο και τη Γάτα, τις μυθικές σπηλίες του απόκρημνου βράχου δίπλα στη βρύση των Βιαράδικων, οι δύο σούπερ ήρωες βρίσκονται κλειδωμένοι στο στόχαστρο δεκάδων πυραύλων αναχαίτισης που πλησιάζουν με υπερηχητική ταχύτητα. Έφτασε το τέλος;

…………………………………………………….

Όχι βέβαια. Διότι, άσχετα με την αντίδραση των σούπερ ηρώων, δευτερόλεπτα μετά την εκτόξευση, σχεδόν όλοι οι τελευταίας τεχνολογίας πύραυλοι άρχισαν να αυτοαναφλέγονται ο ένας μετά τον άλλον. Ακολούθησε σειρά εκρήξεων, τα συντρίμμια των κεφαλών διασκορπίστηκαν σε ακτίνα χιλομέτρων ενώ το θερμικό κύμα ξύπνησε εξηνταεφτά νυχτερίδες των σπηλαίων της ρεματιάς.

Στο έδαφος η στρατάρχης Κασάτου έγινε αυτοστιγμεί πράσινη σαν τον Γιόντα και έμεινε αποσβολωμένη να ακούει ερμηνείες από τους κατακίτρινους επιτελείς που το μόνο που είχαν να προσφέρουν ως εξήγηση ήταν οτι αμφότεροι οι σούπερ ήρωες καλύπτονταν από Mi8-MTPR1 Richag-AV πλατφόρμα της οποίας τα ηλεκτρονικά αντίμετρα τυφλώνουν τα ραντάρ σε ακτίνα χιλιομέτρων και μπλοκάρουν όλα τα αντιαεροπορικά συστήματα αναχαίτισης.

Κάπου ανάμεσα στο πλήθος, η συμβασιούχος καθαρίστρια των υπόγειων θαλάμων που έκρυβαν στα βάθη της Βιαράδικης γης τις πανάκριβες αμυντικές συστοιχίες, κοκκίνισε από ντροπή και χαμήλωσε ενοχικά το βλέμμα. Υποψιάστηκε οτι για την καταστροφή υπεύθυνα ίσως να ήταν τα σεμεδάκια που είχε δέσει με μεταξωτή κορδέλα στις γκρίζες, ψυχρές κεφαλές.

Τρείς μόνο από τους πυραύλους δεν εξερράγησαν. Χάνοντας όμως το στόχο εξαιτίας των τσιρίδων του πλήθους, ακολούθησαν άγνωστη τροχιά και εξαφανίστηκαν στον ουρανό, η τελική τους όμως τροχιά εντοπίστηκε χάρη σε τρία περιστατικά στη Μεσόγειο εκείνη τη μέρα.*

Από τη μεριά τους, ο Σούπερ Κασιμάτης και η Σούπερ Κάθι προέβησαν σε όλους τους άσκοπους αλλά περίτεχνους ελιγμούς αποφυγής ( όχι των πυραύλων S400 αλλά ο καθένας του άλλου) υποχρεώνοντας και τις υπόλοιπες νυχτερίδες των σπηλαίων της ρεματιάς να σηκώσουν εκνευρισμένες τα βλέφαρα από τη συνεχόμενη μεσημεριάτικη διαταραχή και να κοιτάξουν προς τα πάνω με το γνωστό ενοχλημένο και βαριεστημένο ύφος hmpf. Αφού λοιπόν οι δύο ήρωες κόντεψαν πολλές φορές να τρακάρουν, μιας και κανείς τους δεν ήθελε να εγκαταλείψει πρώτος τον εναέριο χώρο του καντονίου, αντάλλαξαν 5 γαλλικά σε άπταιστα τσιριγώτικα και άρχισαν και οι δύο να σκέφτονται πια θα ήταν η πιο ένδοξη αποχώρηση.
«Χαμηλή διέλευση σύριζα στα κυπαρίσσια» σκέφτηκε ο Μανώλης και πήρε πορεία προς τα Κυπριωτιάνικα για να κάνει την αναστροφή.
«Ακαριαία ανύψωση στα 6000 πόδια» σκέφτηκε η Κάθι καθώς δεν περίμενε τόσο κόσμο από κάτω και ντρεπόταν για τη στολή που είχε διαλέξει σήμερα. Βούτηξε στη ρεματιά, ένιωσε με ηδονή 7-8g και τα κρόσια από το μπουστάκι όπως ανέμιζαν στον αέρα να της γαργαλάνε τη γυμνή κοιλιά (αφήστε τα, η στολή ήταν τελειως χάλια….) και άρχισε να ανεβαίνει. Ψηλά πια, γύρισε προς τα κάτω να δει αν την θαυμάζουν. Αλί! Είδε τον Σούπερ Κασιμάτη να εντυπωσιάζει με τη χαμηλή του διέλευση – κανείς δεν ασχολιόταν μαζί της. Ο εκνευρισμός της όμως κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα: ο αντίπαλος προσέκρουσε στη συστοιχία κυπαρισσιών του νεκροταφείου, η μεγαλοπρεπής τροχιά του από ευθύγραμμη έγινε στροβιλοειδής.και χάθηκε κακήν κακώς κάπου σε ένα λιόφυτο στο Μάκρωνα. Υστερικό γέλιο την έπιασε στα 5900 πόδια. Έπαιζε πια μόνη της.

Με όλη της την άνεση κατέβηκε (όχι τόσο ώστε να τροφοδοτήσει πικρόχολες ενδυματολογικές κριτικές) και πέρασε το υπόλοιπο του μεσημεριού της επιδεικτικά περιπολώντας και ερευνώντας την περιοχή, με αφορμή την αποστολή χαρτογράφησης της ρεματιάς που θυμήθηκε οτι της είχε αναθέσει κάποτε ο Γ και την οποία για πολύ καιρό ανέβαλε.
Στις σημειώσεις της, πέραν των αναφορών ρουτίνας για τις κινήσεις των κυανόκρανων στο τείχος των Μητάτων και την πρόοδο των έργων του αυτοκινητόδρομου Βιαραδίκων (ζεύξη των δύο βρύσεων), προσέθεσε τον παρδαλό χρωματισμό του ναού της ΛΒΔ των Μητάτων και τη λήψη δείγματος υπολείματος υγρού από τον πυθμένα μιας αχαρτογράφητης μυστήριας δεξαμενής στους πρόποδες της πλατείας της ΛΜΔ των Μητάτων.

Για τον πολύχρωμο ναό το είχε ακούσει, ήταν αισθητικό αποτέλεσμα της συμφωνίας των κατοίκων των Μητάτων με τον Σαμψών, τον καχεκτικό ιερομόναχο των Αρωνιαδίκων ο οποίος, όταν κέρδισε το τζόκερ που του χάρισε για να τον ευχαριστήσει για την εξυπηρέτηση μια τουρίστρια που έκανε ωτοστόπ, ανέλαβε την αναστήλωση του σεισμοπληκτου κουφαριού με τον όρο να τον αφήνουν να το βάφει όπως και όταν θέλει.

Αλλά αυτή η δεξαμενή της είχε φανεί πολύ άσχημη – και δευτερευόντως ύποπτη, καθώς ένα δίκτυο σωληνώσεων υψηλής πίεσης με βαλβίδα αντεπιστροφής μισοκρυμμένο στην υψηλή βλάστηση, την συνέδεε με το χώρο της ετήσιας διοργάνωσης της γιορτής κρασιού. Θα έδινε το δείγμα για χημική ανάλυση στα εργαστήρια της μυστικής υπηρεσίας στο Μποταμό.

……………………………………………………………

Ο Μανώλης, μόλις συνήλθε από την απρόσμενη συνάντηση με τα γυμνόσπερμα, κωνοφόρα, πευκόψιδα, αειθαλή Cupressus sempervirens, ορθοπόδησε και ψάχτηκε. Όλα καλά, σούπερ ήρωας ήταν, δεν έπαθε και τίποτα δα. Ελπίζοντας μόνο οτι η Σούπερ Κάθι δεν είχε δει το στραπάτσο του (για τους άλλους δεν τον ένοιαζε και πολύ, είχε συνηθίσει την καζούρα), τινάχτηκε από τα κλαδιά και τις σκόνες και, με 2-3 κυπαρισσόμηλα στο στομάχι, κίνησε να ξαναβρεί το Γαβρίλη. Έφτασε στον Avlemonas πάνω στην ώρα, ο espresso ήταν σχεδόν έτοιμος.
Κάθισε στη θέση του σαν να μην τρέχει τίποτα.
Μια ματιά στα γδαρσίματα και στα ρετσίνια ήταν αρκετή για το Γαβρίλη για να καταλάβει οτι η διέλευση κατάληξε σε κάζο. Δεν είπε τίποτα, όμως στιγμιαία τα μάτια του πήραν αυτή την έκφραση της απελπισίας που τόσο καλά γνώριζε ο Μανώλης.
«Α! Δεν είναι τίποτα, χρειάστηκε να σηκώσω ένα πεύκο που ήταν έτοιμο να πέσει πάνω σε μια γριούλα», είπε ασύστολα ο Μανώλης. Η γεννήτρια πολλαπλών σεναρίων του εγκεφάλου του, μόνο αυτή τη δικαιολογία του επέτρεψε να προετοιμάσει.
«Πεύκο;» ρώτησε μειδιώνας θλιμμένα ο Γαβρίλης.
«Ναι! Πεύκο. Και τί πεύκο, νααααα!», είπε πεισμωμένος αλλά αμέσως μετά ρεύτηκε και ένα κυπαρισσόμηλο πετάχτηκε από το στόμα του στο τραπεζάκι, έκανε «ντινγκ» και κύλησε στο πάτωμα ανάμεσα στις καρέκλες.
«Εντάξει, είπα εγώ τίποτα; Πιες τον καφέ σου», είπε ο Γαβρίλης και επακολούθησε σιωπή για αρκετά λεπτά, στη διάρκεια των οποίων ο Μανώλης ξαναβρήκε σιγά σιγά τον εαυτό του.

Αφού ρούφηξε τον εσπρέσσο, βούλιαξε στην πολυθρόνα και κοίταξε τον Γαβρίλη. Η αλογοουρά του (σήμα κατατεθέν) είχε αρχίσει να γκριζάρει επικίνδυνα. Σαν να διάβασε τη σκέψη του, ο Γαβρίλης του είπε:
«Περνάει ο καιρός αγόρι μου. Το θέμα είναι τι κάνει κανείς με τον χρόνο του. Δεν είναι και τόσο πολύς ξέρεις.»
Ο Μανώλης δεν απάντησε. Η ντροπή που ένιωθε όλον αυτόν τον καιρό λες και έγινε βράχος που τον πλάκωνε τώρα που βρισκόταν κοντά στον μόνο άνθρωπο που γνώριζε το alter ego του. Ένα δάκρυ ετοιμάστηκε να αποδράσει από το μάτι του. Γύρισε από την άλλη για να το κρύψει. Μάταιος κόπος.
«Απέτυχα δάσκαλε».
«Δεν φταις εσύ αγόρι μου. Οι υπερδυνάμεις δεν αρκούν τη στιγμή που είσαι τόσο αθώος και απονήρευτος.»
«Ντρέπομαι»
«Μην τα βάζεις με τον εαυτό σου. Μίλα μου. Βγάλτα από μέσα σου, και που ξέρεις; Μπορεί να βρούμε την άκρη». Ο Μανώλης έκανε αυτό που είπε ο φίλος του. Και ο Γαβρίλης τον άκουσε προσεκτικά. Τέσσερεις ώρες και δεκαπέντε φλιτζάνια τσάι αργότερα, οι δυο άντρες σηκώθηκαν.
«Άσε με να σκεφτώ λίγες μέρες, και θα τα ξαναπούμε».
«Θα με πάρεις τηλέφωνο δάσκαλε;»
«Όχι, δεν έχω εμπιστοσύνη στο τηλέφωνο με όλη αυτή την τρέλα. Έχει γεμίσει το νησί πράκτορες. Άγγλοι, Γάλλοι, Στεριανοί, Κινέζοι, Βόρειοι, Νότιοι, Μεσαίοι… Θα έρθω να σε βρω εγώ».
«Εντάξει δάσκαλε».
Η διαδρομή με το μετρό του φάνηκε πολύ συντομότερη αυτή τη φορά.

«ΟΚ, τό ’χουμε;» ρώτησε μέσω ενδοεπικοινωνίας τους άλλους στο βαν ο μυστικός πράκτορας Χ.
«Ναι, όλα καλά, όβερ, καλό μεσημέρι.» πήρε την απάντηση.
«Έγινε, απομαγνητοφωνήστε και δώστε το αύριο στην υπηρεσία, όβερ».

«ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! Δεν είναι πατημένο το REC!”
«Πω! ρε μαλάκα μου…»
«Πόσο μαλάκας είσαι ρε μαλάκα;…..»
«…τι κάνουμε τώρα;»
«….»
«Ποιός τον ακούει τον Γ…»
«…»
«…»
«Μαλάκα ξέρεις κάτι; Δεν θα του το πούμε!»
«Να γράψουμε ένα φανταστικό διάλογο και ας ελπίσουμε οτι δεν θα ζητήσει το ηχητικό»
«Και αν τύχει και το ζητήσει να πούμε οτι σβήστηκε κατά λάθος».
«’Οχι, έχω καλύτερο! Θα γράψουμε το γαύρο το απόγευμα και θα πούμε οτι γράφτηκε πάνω στη συνομιλία».
«Ναι ρε μαλάκα! Αυτό είναι! Γαύρος είναι δεν θα μας κράξει»
«Γράφε…»

……………………………………………………………

*Τα περιστατικά αποκάλυψε η ανορθόγραφη ερασιτεχνική δημοσιογραφική ομάδα «Μεσωγιακές Απωκαλίψης» ( κι ύστερα από 3 ώρες ορθογραφικών διορθώσεων σας τα παρουσιάζω έτσι για να δείτε οτι δε γράφω ότι μου κατέβει. Ε.Κ-W.)

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 1
Πανικός στη Θήρα! Εκατοντάδες τουρίστες εγκατέλειψαν την περιοχή ύστερα από έκρηξη στη Νέα Καμένη, ακριβώς στο σημείο της εκρήξεως του 1950. Γεωλόγοι και ηφαιστειολόγοι που ερεύνησαν την ηφαιστειογενή νησίδα, μύρισαν τις ενεργές ατμίδες, περισυνέλεξαν δείγματα λάβας και απεφάνθησαν ομόφωνα οτι κάτι άλλο τους βρωμάει.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 2
Μέσα στη μεσημερινή ντάλα, ένας ισχυρός κρότος γέμισε σκόνη τους αμμόλοφους της Γαύδου, ξυπνώντας βίαια τους ελεύθερους κατασκηνωτές που πετάχτηκαν έτοιμοι για ντου, ψάχνοντας τους μπάτσους. Ένα σεμεδάκι έπεσε αργά και κυματιστά από τον ουρανό και επικάθησε στην πτυσσόμενη πολυθρόνα αλουμινίου του γνωστού αναρχικού κατασκηνωτή Ν, κάνοντας τον να αναφωνήσει αγουροξυπνημένος: «όχι κι εδώ ρε μάνα».

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 3
Το τάνκερ “MINERVA SOPHIA” ελληνικών συμφερόντων, επλήγη απροειδοποίητα από πύραυλο αέρος-θαλάσσης και εβυθίσθη αύτανδρο ενώ ήταν αγκυροβολημένο στον όρμο των Βάτικων. Ο ιδιοκτήτης της ανεφοδιαστικής λάντζας «ΚΑΒΟΜΑΛΕΑΣ Ι» συνελήφθη ώς ύποπτος, ύστερα από καταγγελία της κυράΠαρασκευούλας (πεθεράς του ανταγωνιστή ιδιοκτήτη της λάντζας «AGIA PARASKEVI”) διότι λίγο νωρίτερα είχε θεαθεί να φεύγει εκνευρισμένος προς το Παλαιόκαστρο, έχοντας χάσει τη δουλειά.

………………………………………………………………………..

.

Στο Επόμενο:
Τi υγρό είχε η μυστήρια δεξαμενή στα Μητάτα;
Τι φανταστική ιστορία θα βρουν να γράψουν οι μυστικοί πράκτορες της ΕΥΠ;
Τι αποφάσισε ο σοφός δάσκαλος Γαβρίλης;
Τι τι;

.

.