Στις 28/10/2018 σκοτώθηκε ο Κ. Κατσίφας στο χωριό Βουλιαράτες στην περιοχή της Νότιας Αλβανίας έπειτα από ανταλλαγή πυρών με Αλβανικές δυνάμεις ασφαλείας, αφού σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε μέχρι στιγμής άρχισε να ανοίγει πυρ ενάντια σε περιπολικό της αστυνομίας αφότου είχε ανυψώσει την ελληνική σημαία. Να σημειώσουμε ότι την ίδια μέρα στο ίδιο χωριό ανέμιζαν χωρίς κανένα πρόβλημα και οι δύο εθνικές σημαίες στις εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου.
Με αφορμή αυτό το συμβάν πυροδοτήθηκε όπως και σε κάθε ευκαιρία, ένα εθνικιστικό κλίμα σε όλη την Ελλάδα από πολιτικούς της Δεξιάς και από δημοσιογράφους που φτάνουν να κάνουν λόγο μέχρι και για απελάσεις Αλβανών από το κράτος της Ελλάδας εώς και στρατιωτική επίθεση στο κράτος της Αλβανίας, δείχνοντας τον δρόμο για ρατσιστικά πογκρόμ όπως έχουν συμβεί και στο παρελθόν από φασίστες.
Ο Κ. Κατσίφας ο οποίος τείνει να παρουσιάζεται ως και εθνικός ήρωας δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Υπήρξε δημόσια δηλωμένος υποστηρικτής των εγκλημάτων της Μ.Α.Β.Η. (Μέτωπο Απελευθέρωσης της Βόρεια Ηπείρου), παραστρατιωτική οργάνωση που έδρασε μέσα στη δεκαετία του ’90 με ένοπλες επιθέσεις κατά του κράτους της Αλβανίας με την βοήθεια της Ε.Υ.Π. Αυτό από μόνο του δεν έχει να λέει τίποτα παραπάνω από το ότι ο εθνικισμός είτε Ελληνικός είτε Αλβανικός μόνο διχόνοια και θάνατο μπορεί να σπείρει. Η αφήγηση του “εθνικού ήρωα” που παρουσιάζεται από τα Μ.Μ.Ε. δείχνει να προσπερνάει βασικά γεγονότα όπως το ποιος ήταν πραγματικά και τι έκανε.
Πέρα απ’ αυτό όμως, για τα ελληνικά Μ.Μ.Ε. και λοιπούς εθνικόφρωνες η γειτονική χώρα της Αλβανίας δεν είναι μία οποιαδήποτε χώρα. Πρόκειται για μία “ευαίσθητη” σχέση που ξεκινάει από την δεκαετία του ’90 όπου στα πρόσωπα των Αλβανών μεταναστών έχτισαν και καλλιέργησαν στην ελληνική κοινωνία τον “ξένο” και τον “εχθρό” ως έναν αποδιοπομπαίο τράγο για την καταπίεση που βιώνει η κοινωνία όπως συμβαίνει και σε κάθε περίπτωση ρατσισμού που δημιουργεί το έθνος-κράτος. Ας μην ξεχνάμε και τα πογκρόμ του 2004 στους δρόμους της Αθήνας απέναντι σε Αλβανούς λόγω της “ήττας της εθνικής Ελλάδος από αυτή της Αλβανίας”.
Ζητήματα όπως αυτό, το Μακεδονικό, το Κυπριακό, οι συνεχείς προβολές “παραβιάσεων” στο Αιγαίο καλλιεργούν όλο και περισσότερο το αίσθημα του μίσους στην κοινωνία ενάντια σε άλλα έθνη που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Αυτοί που έχουν να χωρίσουν είναι μόνο οι εξουσιαστές, η κυριαρχία και το κεφάλαιο. Και δίνουν πάτημα σε φασιστικές γκρούπες να πάρουν κεφάλι και να βγούνε στον δρόμο με την επικίνδυνη ρητορική και πρακτική τους είτε στην Ελλάδα, είτε στην Αλβανία είτε σε οποιαδήποτε χώρα.
Απέναντι σε αυτό καλούμαστε να πάρουμε θέση. Ενάντια στα έθνη-κράτη και ότι αυτά πρεσβεύουν. Με το κίνημα της ζωής ενάντια στην πολιτική του θανάτου. Να τελειώνουμε με τον εθνικισμό, τον κρατισμό και την εξουσία.
Να μην αφήσουμε σπιθαμή δημόσιου λόγου και χώρου σε εθνικιστές
Αντιεξουσιαστική Κίνηση
