Χαρά και υπερηφάνεια μάς πλημμυρίζει όταν δικά μας παιδιά επιδίδονται στα ωραία έργα. Μια Τσιριγωτοπούλα και Δραγονερίτσα η οποία δραστηριοποιείται τον τελευταίο χρόνο στη δομή φιλοξενίας του Σχιστού και μας έχει ήδη στείλει μια Εκ των έσω Ματιά, πρωτοστατεί στην έκδοση μιας προσφυγικής εφημερίδας –εφηβικής, (προς το παρόν) κοριτσίστικης και τρίγλωσσης– με τίτλο «Ξεχασμένα Χελιδόνια».
Για την αντιγραφή Δ.Κ
Είναι τα πρώτα χελιδόνια που έφεραν την άνοιξη στο γραφείο μας φέτος. Έφτασαν ένα Σάββατο μεσημέρι, ενθουσιώδεις, περίεργες κι ολόχαρες με τις πολύχρωμες μαντίλες τους. Αποδημητικά πουλιά κι ετούτες εδώ, ωστόσο η δική τους άνοιξη παραμένει εγκλωβισμένη στην Ελλάδα από τότε που τα σύνορα έκλεισαν και το μακρύ τους ταξίδι διακόπηκε βίαια.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι έφηβες από το Αφγανιστάν που ζουν στο camp του Σχιστού επιμένουν να διεκδικούν την άνοιξη, επιμένουν να διεκδικούν δρόμους ανοιχτούς, επιμένουν να ονειρεύονται τον τελικό προορισμό τους. Και μέχρι να φτάσουν εκεί, ετοιμάζονται για πρώτη φορά να μας μιλήσουν σε πρώτο πρόσωπο κι αδιαμεσολάβητα: σε συνεργασία με το Δίκτυο για τα Δικαιώματα του Παιδιού, φτιάχνουν τη δική τους εφημερίδα. Ο τίτλος είναι εύγλωττος: Ξεχασμένα Χελιδόνια.
Η ιδέα ξεκίνησε πριν από 7 μήνες από άλλο ένα νέο κορίτσι. Η Αριστέα Πρωτονοταρίου είναι μόλις 23 χρόνων και σπουδάζει δημοσιογραφία και βιβλιοθηκονομία. Μας διηγείται πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια:
Πριν από αρκετό καιρό, είχα σκεφτεί τη δημιουργία εφημερίδας αποκλειστικά από τους εφήβους του καμπ η οποία θα διανεμηθεί στους ‘‘κατοίκους’’ του καμπ σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τελικά, η ομάδα έγινε γυναικεία, ίσως γιατί τα αγόρια προτιμούν περισσότερο αθλητικές δραστηριότητες, ίσως και γιατί έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, ενώ τα κορίτσια περνάνε τον χρόνο μέσα στις σκηνές τους. Όμως ευελπιστούμε πως από τον επόμενο μήνα η ομάδα θα διευρυνθεί και με αγόρια.
Τα κορίτσια συναντιούνται κάθε Σάββατο και λειτουργούν απολύτως ως ομάδα. Αποφασίζουν για όλα συλλογικά κι έχουν ορίσει αρχισυντάκτη, υπευθύνους και συντάκτες, ενώ έχουν και τη δική τους φωτορεπόρτερ – δικές της είναι και οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ. Οι συντάκτες είναι σε συνεχή επικοινωνία με την υπεύθυνη φωτογραφικού υλικού, η οποία θα συγκεντρώσει τις απαραίτητες φωτογραφίες για την εφημερίδα τόσο για τις διαφημίσεις όσο και για τα άρθρα.
Και σε αυτό το κομμάτι έχουν θέσει κανόνες. Αν στη φωτογραφία υπάρχει το πρόσωπο κάποιου (πράγμα που γενικώς αποφεύγουμε), πρέπει να γνωρίζει για τι προορίζεται η φωτογραφία˙ επιπλέον δεν φωτογραφίζουμε τα πρόσωπα παιδιών. Η εφημερίδα θα εκδοθεί σε 3 γλώσσες (ελληνικά, φαρσί, αγγλικά).
Άλλο Κασπία, άλλο Αιγαίο
Η Μάχντια είναι 26 χρόνων. Είναι η αρχισυντάκτρια του περιοδικού, που είναι το πρώτο της βήμα στον δρόμο για το όνειρό της: να γίνει μια μέρα δημοσιογράφος. Η Μάχντια ζούσε στην Τεχεράνη με την οικογένειά της, πρόσφυγας κι εκεί από το Αφγανιστάν.
Φύγαμε από το Ιράν γιατί οι νόμοι εκεί δεν μας επιτρέπουν να σπουδάσουμε, οι πρόσφυγες δεν έχουν δικαιώματα. Είμαστε τέσσερα κορίτσια στην οικογένεια κι έχουμε όλες άλλα όνειρα. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος από το να ξεκινήσουμε για την Ευρώπη.
Η οικογένεια της Μάχντια περπατούσε επί έναν μήνα μέχρι να φτάσουν στη Σμύρνη. Εκεί μπήκαν στη βάρκα.
Όταν ζούσαμε στο Ιράν κολυμπούσαμε στην Κασπία. Όμως η θάλασσα των παιδικών μας χρόνων δεν είχε σχέση με το Αιγαίο. Στην Κασπία ήμασταν ασφαλείς και ξέγνοιαστες, παίζαμε στο φως της μέρας. Στο Αιγαίο ήταν νύχτα, μπήκαμε πολλοί άνθρωποι σ’ ένα φουσκωτό και ξέραμε πως αν πάει κάτι στραβά, θα χαθούμε. Όμως ήταν τόσο δυνατό το όνειρό μας που το ρισκάραμε.
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών (Ντίνα Δασκαλοπούλου)
