Πάν’ απ’ όλα, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα υπήρξε ποιητής, δηλαδή ένας άνθρωπος μαθημένος να ζει την ελευθερία του αισθήματος και καταδικασμένος να πονά, να τολμά, να επαναστατεί˙ όχι από υπερβολική γενναιότητα αλλά από φόβο για την ανία του βολέματος. Και από αξιοπρέπεια. Για όλα αυτά, άλλωστε πέθανε…
Ο δολοφόνος του Αλέξη Γρηγορόπουλου δηλώνει αμετανόητος και ο Νίκος Ρωμανός του απαντά με επιστολή που δημοσιεύτηκε στο Indymedia.
Αν πρέπει να κρατήσουμε μόνο ένα πράγμα από εκείνον ας θυμόμαστε ότι υπήρξε ο πιο αληθινά και ουσιαστικά ανεξάρτητος καλλιτέχνης χωρίς καμμία δέσμευση απέναντι σε συντεχνίες και βολέματα κι εξαγορασμένους επαίνους κι ίσως με την ελάχιστη μπορετή εξάρτηση από τα εγκόσμια. Στέρεα γήινος κι ευφάνταστος, ταπεινά χειρωνακτικός ως Άναξ Χειρών, ανέπνεε μέσα στο μεταφυσικό με τα πιο παράξενα όνειρα διαρκώς σαρκωμένα μπρος στα μάτια του…
Τέσσερα πράγματα υπάρχουν αγαπητέ,
τα οποία χρειάζομαι τόσο:
Το σαν ρουμπίνι χρώμα των χειλιών,
ο θρήνος της άρπας,
το κόκκινο σαν αίμα κρασί
και το θρήσκευμα του Ζαρατούστρα…
Το απόσπασμα αποτελεί το πρώτο μέρος άρθρου του σπουδαίου Ρώσσου πεζογράφου Μαξίμ Γκόρκυ. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε στα 1930 από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη, σε έναν τόμο μαζί με άλλα κείμενα για τις δύο επαναστάσεις του 1917 και σε ωραία καθαρεύουσα του πρωτοπόρου σοσιαλιστή διανοούμενου Αριστοτέλη Σιδέρη.
Δημήτρης Κουτραφούρης