Συμπληρώνονται σήμερα, μέρα τη μέρα μετρημένα, πέντε χρόνια από εκείνο το Σάββατο που πέθανε στα 27 της η Ελπίδα Ιακωβίδου, η δασκάλα από το Κιλκίς που αγαπήσαμε όλοι μας, οι συνάδελφοί της, οι μαθητές της και οι γονείς τους.
Πρώτα ανησυχήσαμε που έλειπε από τη χριστουγεννιάτικη γιορτή, όπου οι μαθητές της, της Πρώτης τάξης (η σημερινή Έκτη) τα έδωσαν όλα, με υπέροχο αποτέλεσμα, χωρίς να υποψιάζονται το λόγο απουσίας της δασκάλας τους που είχε προετοιμάσει τα πάντα με αγάπη και φροντίδα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Μετά, την επομένη των Χριστουγέννων, μάθαμε πως διαγνώσθηκε με (πώς να το εκφέρει κανείς!) τρεις καρκίνους. Ενδεικτικό του χαρακτήρα της ήταν το ενημερωτικό φαξ που είχε αποστείλει η ίδια, ανήμερα των Χριστουγέννων 2011, στο Διευθυντή του Σχολείου. Τα ήξερε όλα, από την αρχή, και αποφάσισε να παλέψει…
Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012, έλαχε σε μένα ο κλήρος να ανακοινώσω στους μαθητές της ότι πέθανε. Προσπαθώ να ξεχάσω τις βλακείες που τους είπα. Το σίγουρο είναι πως αυτή η τάξη –η πρώτη Δημοτικού της Ελπίδας– έμαθε πρόωρα ένα παράξενο μάθημα˙ μη με ρωτάτε να σας πω ποιο ακριβώς. Τουλάχιστον, προσπαθήσαμε τα παιδάκια της να νοιώσουν το μόνο αληθινό που αξίζει: πως οι νεκροί μας δεν χάνονται για πάντα. Το χριστιανικό όνομα Ελπίδα δεν έχει κανένα νόημα χωρίς την ακράδαντη πίστη στην Ανάσταση.
Φαίνεται πως τα παιδιά ξέρουν καλά πως θα την ξαναδούν. Αρκετό καιρό συνήθιζαν, όταν έβγαιναν στο διάλειμμα έξω, να σηκώνουν τα κεφαλάκια τους και να κοιτούν τα σύννεφα σαρώνοντας με το βλέμμα όλον τον ουρανό, μήπως κάπου την δουν –άγγελο ομορφιάς όπως την γνώρισαν– να τους χαιρετά. Και συχνά κουνούσαν τα χεράκια τους προς τον ουρανό χαιρετώντας: «κυρία Ελπίδα, γειάαα, κυρία Ελπίδα, γειάαα!».
Κυρία Ελπίδα, γειάαα…
Προκύπτει λοιπόν, και το εξής άλλο ζήτημα. «Έχει άραγε αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του site; Ή μήπως η στάση του ταυτίζεται με αυτή του Βολταίρου «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου, το δικαίωμά σου να το λες».Κάθε άποψη στηριζόμενη από επιχειρήματα δεκτή.
καμιά φορά φτάνει να διαβάζεις το εγχειρίδιο. RTFM που λέμε στο χωριό μου ( Read The Fucking Manual). Επομένως, αν διαβάσεις το «εμείς» του site, θα σου λυθούν οι απορίες.
Η αλήθεια να λέγεται. Πώς μπορεί να αλλοιώνεται κάτι «που ΔΕΝ είναι»;
Το σχόλιο του Χ.Δ. παρόλα αυτά, κοιτάζει προς την σημαντικότερη κατεύθυνση. Την αντικατάσταση του RTFM με το «Τι είμαστε».
θα αφήσω τον ποιητή (Τσοπάνα Ρέιβ) να απαντήσει:
Από μικρό παιδί εμένα με κοπάναγα
Εγώ δεν είμαι αυτός που φανταζόμουνα
Θέλω να με βρω, να μου μιλήσω
Ψάχνω να βρω το νούμερο να μου τηλεφωνήσω
Έτσι μια μέρα σπίτι μου με κάλεσα
Μα δε μου άνοιξα και έξω με περίμενα
Τι μου έχω κάνει και δε με θέλω πια
Αυτή η εσωστρέφεια μας θέλει χωριστά
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…
Εγώ μαζί μου δε μιλιόμαστε
Όποτε είμαι μαζί μου πάντα τσακωνόμαστε
Με πήρα στο τηλέφωνο και το `κλεισα
Μ’ είδα στο δρόμο μ’ έφτυσα και με κλώτσησα
Μια μέρα που τρυπήθηκα φρικάρισα
Πήρα βελόνα και κλωστή και με μαντάρισα
Σε μια πορεία στην Αθήνα μέρος έλαβα
Μα ήμουν μέλος των ΕΚΑΜ και με συνέλαβα
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…
Μα δε με άκουγα
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…
Καλά με ήξερα μα δε με υπολόγιζα
Έτσι μια μέρα μ’ ερωτεύτηκα
Μου έκανα καμάκι αλλά δε δέχτηκα
Του εαυτού μου πάντα του τη φύλαγα,
ακόμα κι αν με χτύπαγα δε μίλαγα
Ξάφνου μαζί μου εγώ την ψώνισα
Τα πήρα με την πάρτη μου και αυτοκτόνησα
Τώρα που με σκότωσα μ’ άφησα μόνο μου
Ψάχνω στη νύχτα να με βρω να πω τον πόνο μου
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…
Μα δε με άκουγα
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…
Καλά με ήξερα μα δε με υπολόγιζα
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει
Μου το `χα πει…