Ω! ανατολή πώς αγγίζεις τα πάντα, νανούρισμα γλυκό και ξύπνημα μες στον εξαίσιο ουρανό, ένα αχνορόδινο φως, ένα θόλος θεϊκός, φως του Παρνασσού γλυκό. Τα πουλάκια μέσα στον κατάψυχρο χώρο, στην καταχνιά της χαράδρας, συναγμένα στην πέτρινη ταρατσούλα τιτιβίζουν μια φωνή της ζωής που ανοίγει καταχείμωνα μες στην καρδιά του δάσους. Και όλο ακούγεται και μια άλλη φωνή που φθάνει βαθειά μέσα από το δάσος, μέσα από τα έλατα του βουνού, μια υπόκωφη φωνή πουλιού που συντροφεύει όλα τα φαινόμενα, μια φωνή νοσταλγική, από το παγωμένο βάθος του δάσους που νοιώθει την ζεστή χαρά να ξυπνά τα πρωινά με όλους τους μικρούς φίλους συντροφιά.
Είχα σηκωθεί, όπως συνήθως στο χάραμα, όταν άνοιγε το ζωοφόρο πνεύμα της η μέρα με το απαλό φως της, αγκαλιασμένος με όλο τον γνωστό κι άγνωστο κόσμο του βουνού. Χιονισμένες βουνοκορφές και φυσικές χιονοσκεπές εκάλυπταν το δάσος και στην ανατολή μια γλυκειά λάμψη στεφάνωνε όλο τον κατάψυχρο γύρω χώρο. Χειμερινά δέντρα με την μαγική χριστουγεννιάτικη εμφάνισή τους, με το χαριτωμένο εύκαμπτο κορμό στα λευκά ντυμένα, μάγοι του δάσους.
Και όλο άνοιγε η μέρα εμψυχωμένη απ’ το εωθινό φως της αυγής, μια χριστουγεννιάτικη ανατολή στην καρδιά του δάσους με τις χιονισμένες δένδρινες μορφές και την μουσική των μικρών φύλλων. Ως πώς πτερουγίζουν τα πουλιά του Παρνασσού, φτάνει το άσμα στην ηλιοφώτιστη πλαγιά και το πυκνό δάσος. Κι όλο προχωρεί η μέρα αγλαϊσμένη απ’ το απαλό φως. Τριγύρω, στον περίγυρο των μαγικών μορφών της ανατολής, πλουμιστά χρώματα με κρόσσια πορτοκαλί, χρυσοπράσινο και αχνογάλαζο πρόσωπο.
Σε αυτές τις πρωινές ώρες, αισθανόμουν να νανουρίζεται ο εαυτός μου μέσα στην αγκάλη της ρόδινης ανατολής. Οι αισθήσεις μου μόλις αφυπνισμένες στο εξαίσιο λαμπροφόρο φως της πυκνοκατοικημένης χαράδρας που μέσα σε αυτό το φως την εκάλυπτε ένα αχνό ρόδινο φως και έκανε μαγικό όλο τον κόσμο. Φως του Παρνασσού ποτάμι της ζωής που φτάνει ως βαθειά μέσα στην σάρκα μας από τα μάτια, τα χείλη απ’ όλους τους πόρους του δέρματος, φως που είναι τόσο αναγκαίο ακόμα στις αισθήσεις μας καθώς μας δίνει σε εικόνες όλον αυτόν τον κόσμο, σε μια πανοραματική ματιά, σε μια ενότητα του είναι με το ειδέναι.
