Δύο άντρες κρυμμένοι σε κάτι χαλάσματα παρακολουθούν από μακρυά
την άγρια συμπλοκή των εχθρικών στρατών που αλληλοσφάζονται κάτω,
σε μια πεδιάδα σπαρμένη κιόλας πτώματα χιλιάδες, περιμένουν με αγωνία
την τελική έκβαση της μάχης και συζητούν με την ψυχή στο στόμα.

Ταλθύβιος
Ποιοι θέλουν κάνουν πόλεμο, θέλουν κάνουν ειρήνη;

Ευρυβάτης
Οι νικητές. Αν θέλουνε μπορούνε.

Ταλθύβιος
Ποιοι φτιάχνουνε το Σύνταγμα, τους Νόμους – τους Προφήτες,
ποιοι γράφουνε την ιστορία όπως αυτούς συμφέρει;

Ευρυβάτης
Οι νικητές, οι νικητές βεβαίως.

Ταλθύβιος
Ποιοι δίνουν στον απλό λαό τη γλώσσα,
τη γλώσσα όπως πρέπει να μιλιέται;

Ευρυβάτης
Οι νικητές, απ’ τον Θεό σταλμένοι.

Ταλθύβιος
Ποιοι ξέρουν τα σπουδαία γεγονότα
προτού αυτά συμβούν ακόμα;

Ευρυβάτης
Οι νικητές, οι νικητές μόνο γνωρίζουν.

Ταλθύβιος
Ποιοι βγάζουν μιαν απόφαση και σώζουν,
άλλην απόφαση μετά και σε συντρίβουν;

Ευρυβάτης
Οι νικητές ξέρουν, θέλουν, μπορούνε.

[…]

Ταλθύβιος
Τι περιμένουμε λοιπόν γιατί δεν πάμε να πέσουμε στα πόδια τους,
να δείξουμε υποταγή κι αδυναμία
γυρεύοντας –στης νίκης τους τη μέθη– την εύνοια, το έλεος, τον οίκτο,
ή έστω και την περιφρόνησή τους μόνο;

Ευρυβάτης
Κοίταξε! τέλειωσε η μάχη, οι νικητές προβαίνουν.

Ταλθύβιος
Να πάμε να προσπέσουμε, τι δεν μπορούμε
καθόλου να τα βάλουμε με τους βαρβάρους.

Ευρυβάτης
Σώπασε ανόητε! Δεν βλέπεις; Δεν το νοιώθεις;

Ταλθύβιος
Οι νικητές είναι φοβεροί και θα μας εξοντώσουν.

Ευρυβάτης
Μα κοίταξε λοιπόν, δεν βλέπεις;
Οι νικητές είμαστε εμείς!

[…]

Ταλθύβιος
Τώρα να δούμε ποιος θα μας γλυτώσει…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Σκεφτόμουν να συζητούν τους σαιξπηρικούς αντιήρωες Ρόζενγκρατς και Γκίλντενστερν – άτυχους συντρόφους του άτυχου Άμλετ. Και ύστερα ξαφνικά θυμήθηκα τους ιλιαδικούς απεσταλμένους, εντελώς περιφερειακούς κι ωστόσο στο επίκεντρο της σύγκρουσης (του μεγάλου θυμού του Αγαμέμνονος και του Αχιλλέως). Νομίζω ότι ο ρόλος του ποιήματος θα τους ήταν ταιριαστός.