Η Έφη1 με είχε προειδοποιήσει: «Ο Λουδοβίκος είναι ‘‘ακριβός’’, δεν του παίρνεις εύκολα κουβέντα.» Του τηλεφώνησα, μίλησα κοφτά, σχεδόν κρητικά: «Δεν με ξες. Σε είχα ακούσει πριν χρόνια σε ένα εγκαταλελειμμένο ελαιουργείο. Ανάμεσα στα μοιρολόγια σου2 μας έλεγες ανέκδοτα. Ένα τέτοιο θέλω τώρα, όχι μοιρολόι, τι είχαμε τι χάσαμε και άλλος σαν εκείνον δεν θα ξαναφανεί. Αν είναι να γράψεις τέτοια, μην γράψεις τίποτα.» «Και ποιος σου είπε ότι γράφω τέτοια;» βρυχήθηκε. Και σε λίγη ώρα μού έστειλε το παρακάτω κείμενο:
Κάποτε μετά από ένα δείπνο με ένα αρχαίο φαγητό από τη μάνα μου, ο Γιάννης Σακελλαράκης μού είπε πως η αρχαία μνήμη ζει στην τέχνη του φαγητού και στη μελωδία της αφήγησης των ανθρώπων του βουνού.
«Εσένα, Σακελάρης είναι τ’ όνομά σου» του είπα, «αφού σαν να γεννήθηκες στ’ Ανώγεια που δεν έχουν επίθετα με την κατάληξη –άκης.»
Εκτός από ποιητής ήταν και … αρχαιολόγος. Αριστοκρατικός. Δοσμένος στην πράξη της ανασκαφής. Πιστεύω ότι, σαν μύστης που υπήρξε, τα πιο ακριβά δεν τ’ αποκάλυψε.
Μια φορά τραγούδησα στο Ιδαίον, σε κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ήταν εκεί οι αγαπημένοι του φοιτητές κι οι εργάτες. Το τελευταίο τραγούδι ήταν η Περσεφόνη του Νίκου Γκάτσου. Μετά από καιρό, μου αποκάλυψε πως κείνο το βράδυ και μέσα από τον προφητικό λόγο «κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης / στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μη ξαναβγείς» αποφάσισε να σταματήσει την ανασκαφή στο Ιδαίον.
«Κάποτε θα χαθείς στον Ψηλορείτη και δεν θα μάθωμε ποτέ αν απέθανες ή πάνω σε άλογο, αθέατος σα μύθος, θα ζεις ομορφαίνοντας τον κόσμο.» Αυτό πιστεύω.
«Είμαι στα Όρη» του είπα, μιαν άλλη φορά, στο τηλέφωνο «μπροστά σε μια μυγδαλιά ανθισμένη». Πήρα μια πέτρα λέγοντάς του «πετώ μια πέτρα για σένα στον αέρα». Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το τρανταχτό του γέλιο.
Όταν ξεχαστεί το αλησμόνητο ίσως να ξεχαστεί κι ο Πρίγκιπας της Ζώμινθος.
Έξι χρόνια από την εκδημία του3 (και τέσσερα από την τιμητική έκδοση επ’ ευκαιρία του δεύτερου μνημόσυνου που κάναμε οι Φίλοι4 στον Αϊ-Γιώργη στο Βουνό), αναδημοσιεύουμε το εισαγωγικό κείμενο που μας χάρισε ο βάρδος της Κρήτης και συνοδοιπόρος του τελευταίου Μινωίτη των Κυθήρων.
ΣΗΜ.: 1. Η σύντροφος του Γιάννη Σακελλαράκη, αρχαιολόγος Έφη Σαπουνά – Σακελλαράκη, 2. Μουσική εργασία του Λουδοβίκου των Ανωγείων πάνω στα κρητικά μοιρολόγια (1985), 3. Ο Γιάννης Σακελλαράκης (γεννημένος το 1936) απεβίωσε την 28η Οκτωβρίου του 2010, 4. Οι Φίλοι Μουσείων Κυθήρων είναι σωματείο που ιδρύθηκε το 2012.
Επιμέλεια Δ.Κ.
