ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήταν άλλο από μια ακόμη θρησκευτική γιορτή. Οι προσκυνητές είχαν ασυλία προκειμένου να εισέλθουν και να μπορέσουν να διασχίσουν εχθρικές περιοχές για να παραστούν στις τελετές, αλλά οι μάχες κάθε άλλο παρά σταματούσαν. Ο μύθος λέει πως οι αρχαίοι αγώνες ήταν ερασιτεχνικοί και το μόνο έπαθλο ήταν ο κότινος. Οι αθλητές όμως σε κάθε νίκη τους λάμβαναν πλούσια δώρα από τους χορηγούς της πόλης και χρηματοδοτούνταν κατά τη διάρκεια της τετραετίας, ώστε να αφιερώνονται αποκλειστικά στην προετοιμασία για τους αγώνες.
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ
Μπορεί να αποτελεί έκπληξη για πολλούς που κατακεραυνώνουν την εμπορευματοποίηση των Ολυμπιάδων ότι οι 2οι και 3οι αγώνες διοργανώθηκαν ως παραρτήματα – συμπληρωματικά θεάματα στο πλαίσιο διεθνών εμπορικών εκθέσεων και ήταν η αποτυχία τους που οδήγησε στη διεξαγωγή τους ως αποκλειστικά αθλητικού γεγονότος.
1896 – Αθήνα Το αρχικό κόστος των αγώνων υπολογίζεται σε 200 δραχμές. Τελικά κοστίζουν πάνω από 1 εκατομμύριο. Υπό καθεστώς πτώχευσης, το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει δυσκολίες στη διοργάνωσή τους. Τελικά ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος συγκροτεί οργανωτική επιτροπή και “προσελκύει δωρητές” με κυριότερο το Γ. Αβέρωφ, ο οποίος “δωρίζει” 900 χιλιάδες χρυσές δραχμές για την ανακατασκευή του Παναθηναϊκού Σταδίου. Η αστυνομία έρχεται σε συμφωνία με τις συμμορίες κλεφτών, τόσο για να αναστείλουν τη δράση τους τις μέρες των αγώνων όσο και για να επιτηρούν τους ξένους “συναδέλφους” τους. Έλληνες “επιχειρηματίες” είχαν υποσχεθεί μια σειρά χρηματικά και βραβεία στον Έλληνα που θα νικούσε στο μαραθώνιο. Ο Λούης όμως λέγεται πως δε δέχτηκε τις προσφορές. Στο ίδιο αγώνισμα τρέχει ανεπισήμως, αφού η αίτηση συμμετοχής της είχε απορριφθεί, και μια γυναίκα, η Μελπομένη, που τερματίζει τη στιγμή που πολλοί άντρες συναθλητές της καταρρέουν. Παρόλα αυτά οι γυναίκες θα δώσουν σκληρές μάχες για να σπάσουν τον αποκλεισμό τους εξαιτίας της “ψυχολογίας” τους και θα ξανατρέξουν σε μαραθώνιο σχεδόν 90 χρόνια αργότερα, στην Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1980.
1904 – Σεν Λιούις Ο επιχειρηματίας που είχε αναλάβει το οικονομικό κόστος των αγώνων διοργάνωσε σε συνεργασία με το εθνολογικό παράρτημα της Παγκόσμιας Έκθεσης “ανθρωπολογικές ημέρες” σαν τουριστική αθλητική ατραξιόν για την κάλυψη των εξόδων του. Ερυθρόδερμοι, Παταγόνιοι, νέγροι (Πυγμαίοι, Αβορίγινες) και Κινέζοι αναγκάζονται να πάρουν μέρος σε αγωνίσματα όπως: η ρίψη της πέτρας και η ιπποδρομία μετ’ εμποδίων.
1908 – Λονδίνο Η πρώτη άμεση πολιτική εμπλοκή των αγώνων. Η Αγγλία μόλις έχει υπογράψει εμπορική συμφωνία με τη Ρωσία και πιέζει τη φιλανδική ομάδα να παρελάσει υπό τη ρωσική σημαία. Επίσης η ομάδα των ΗΠΑ αρνείται να χαμηλώσει τη σημαία σύμφωνα με το εθιμοτυπικό της εποχής, μπροστά από το βασιλικό ζεύγος. Η Σουηδία είναι η πρώτη χώρα που αποχωρεί από τους αγώνες σε ένδειξη διαμαρτυρίας, για απόφαση των κριτών στο αγώνισμα της πάλης.
1912 – Στοκχόλμη Για πρώτη φορά διεξάγεται το αγώνισμα του μοντέρνου πεντάθλου σχεδιασμένο από τον Κουμπερτέν στα πρότυπα της στρατιωτικής εκπαίδευσης. Ο Αμερικανός Τζιμ Θορπ (ινδιανικής καταγωγής), νικητής του πένταθλου και δέκαθλου σταδίου, ήταν ο πρώτος αθλητής που του αφαιρέθηκαν τα μετάλλια ένα χρόνο μετά τους αγώνες, επειδή “αποκαλύφθηκε” ότι κάποτε είχε παίξει μπέιζμπολ επί πληρωμή, στοιχείο που τον έκανε επαγγελματία. 70 χρόνια αργότερα τα μετάλλια επιστράφηκαν από τη ΔΟΕ στους απογόνους του.
1920 – Αντβέρπ 29 κράτη συμμετέχουν αλλά έχουμε τον πρώτο αποκλεισμό ομάδων από τη ΔΟΕ. Γερμανία, Αυστρία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Τουρκία δεν παίρνουν μέρος ως ηττημένοι του πολέμου. Για πρώτη φορά οι αθλητές δίνουν τον ολυμπιακό όρκο και η ολυμπιακή σημαία των πέντε κύκλων κυματίζει στο στάδιο και καθιερώνεται ως επίσημο σύμβολο των αγώνων.
1924 – Παρίσι Η Γερμανία αποκλείεται και από αυτούς τους αγώνες. Λειτουργεί το πρώτο ολυμπιακό χωριό και για πρώτη φορά οι αγώνες μεταδίδονται ζωντανά από το ραδιόφωνο.
1925 – Φρανκφούρτη Διοργανώνονται οι πρώτοι επίσημοι Εργατικοί Ολυμπιακοί από τη σοσιαλιστική εργατική διεθνή, με κεντρικό σύνθημα «Όχι πια πόλεμος», οι οποίοι προσελκύουν πάνω από 150 χιλιάδες εργάτες. Συμμετέχουν 19 χώρες αν και οι σοβιετικοί αθλητές, όπως και όσοι ήταν μέλη της Κόκκινης Αθλητικής Διεθνούς (250 χιλιάδες στη Γερμανία, 100 χιλιάδες στην Τσεχοσλοβακία) αποκλείονται, με αποτέλεσμα να διοργανώσουν αντιδιαδηλώσεις, κατά τη διάρκεια των αγώνων.
1928 – Άμστερνταμ Για πρώτη φορά η ΔΟΕ επιτρέπει πιεζόμενη τη συμμετοχή των γυναικών σε αγωνίσματα του στίβου και της ενόργανης γυμναστικής. 290 γυναίκες παίρνουν μέρος σε σύνολο 3 χιλιάδων περίπου αθλητών. Στον αγώνα δρόμου των 800 μέτρων, πίσω από τη Γερμανίδα νικήτρια Λίνα Ράντκε-Μπατσάουερ, πολλές αθλήτριες τερματίζουν εξαντλημένες, γεγονός που εκμεταλλεύεται η ΔΟΕ, για να απαγορεύσει τη συμμετοχή γυναικών σε αγώνες δρόμου άνω των 200 μέτρων, καθεστώς που ίσχυε μέχρι το 1960. Για πρώτη φορά ανάβει η ολυμπιακή φλόγα στο στάδιο των αγώνων και η ελληνική ομάδα παρελαύνει πρώτη στην τελετή έναρξης.
1928 – Μόσχα Στις 12 Αυγούστου ξεκινάει στην σοβιετική πρωτεύουσα, ενάντια στους αστικούς ολυμπιακούς αλλά και στις σοσιαλιστικές ολυμπιάδες, η πρώτη Εργατική Σπαρτακιάδα. Παρά την απαγόρευση τόσο από τα σοσιαλιστικά όσο και τα αστικά αθλητικά σωματεία στα μέλη τους να πάρουν μέρος σε αυτήν, εξακόσιοι αθλητές από 14 χώρες διαγωνίζονται. Μόλις 15% από το σύνολο των 4 χιλιάδων που είχαν δηλώσει συμμετοχή. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει περισσότερα αθλήματα από την Ολυμπιάδα της ίδιας χρονιάς. Μεταξύ άλλων μοτοσικλέτας και αυτοκινητοδρομίες.
1931 – Βιέννη Τελούνται οι δεύτεροι Εργατικοί Ολυμπιακοί. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη σε όλους, ανεξαρτήτως φύλου και φυλής, και παίρνουν μέρος πάνω από 100 χιλιάδες αθλητές – εργάτες από 26 χώρες. Παρακολουθούνται από περισσότερους από 250 χιλιάδες θεατές.
1932 – Λος Άντζελες Στο απόγειο της οικονομικής κρίσης, μόλις 1700 αθλητές από 37 χώρες παίρνουν μέρος στους αγώνες, όσοι και οι άνεργοι και οι νεόπτωχοι που εισέρχονται καθημερινά στην πόλη από την επαρχία για τα συσσίτια. Οι άνεργοι άνδρες (κανείς δε μέτρησε τις γυναίκες) της πόλης αγγίζουν τις 70 χιλιάδες την περίοδο των αγώνων. Την ίδια στιγμή, 3,5 χιλιάδες μουσικοί άνοιγαν την αυλαία σε ένα υπερθέαμα, επίδειξη του χολιγουντιανού “εργοστασίου ονείρων”, που ζει τη χρυσή εποχή του.
1933 Τον Νοέμβριο η Ερασιτεχνική Αθλητική Ένωση (ΕΑΕ) των ΗΠΑ αποφασίζει το μποϊκοτάζ των αγώνων του Βερολίνου, εξαιτίας της ρατσιστικής πολιτικής και νομοθεσίας των ναζί. Αντιδράσεις εκδηλώνονται και στη Βρετανία και τη Γαλλία, όμως οι κυβερνήσεις των δύο χωρών δεν τις συμμερίζονται. Ο Γάλλος πρόεδρος Μπλουμ δικαιολογούσε την απόφαση της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου για συμμετοχή της χώρας στους αγώνες, παρουσιάζοντάς την ως το αντάλλαγμα για τη συμμετοχή της Γερμανίας στην παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το ’37.
1935 Ο πρόεδρος της Εθνικής Ολυμπιακής Επιτροπής των ΗΠΑ και μετέπειτα της ΔΟΕ, Έιβερι Μπράντατζ, μετά από “επίσκεψη έρευνας” στη Γερμανία, εκφράζει την απόλυτη πεποίθησή του για την εντιμότητα της γερμανικής κυβέρνησης απορρίπτοντας εκκλήσεις Εβραίων μεταναστών για μποϊκοτάρισμα των αγώνων. Ο γραμματέας της Αμερικάνικης Ολυμπιακής Επιτροπής, Φρ. Ράμπιεν έλεγε: «Οι Γερμανοί δεν πρόκειται να κάνουν διακρίσεις κατά των Εβραίων στους αγώνες επιλογής. Οι Εβραίοι αποκλείονται επειδή δεν είναι αρκετά καλοί. Διότι δεν υπάρχει ούτε μια ντουζίνα Εβραίοι σε όλο τον κόσμο ολυμπιακής κλάσης.» Προς διασκέδαση των κριτικών για τη ρατσιστική νομοθεσία του καθεστώτος, συμπεριλαμβάνονται τελικά στη γερμανική ομάδα δύο ημιεβραίοι και δύο ακόμα Εβραίοι αθλητές, χωρίς να περάσουν από διαδικασία αξιολόγησης. Παρόλα αυτά, ένας από τους καλύτερους τότε στον κόσμο άλτες (άλμα εις ύψος), ο Εβραίος Γκρέτελ Μπέργκμαν, αποκλείεται.
1936 – Βερολίνο Οι αγώνες μετατρέπονται στο μεγαλύτερο υπερθέαμα διεθνούς προπαγάνδας του ναζιστικού καθεστώτος. Στα πρότυπα της ναζιστικής πορείας με τις δάδες προς την κατάληψη της εξουσίας, για πρώτη φορά οργανώνεται από το καθεστώς του Χίτλερ η αφή της φλόγας στην Ολυμπία και η λαμπαδηδρομία από εκεί ως το Βερολίνο, ως φιλοξενούσα πόλη. Η ΟΚΝΕ, η νεολαιίστικη οργάνωση του ΚΚΕ, είχε προσπαθήσει τότε να σβήσει τη φλόγα, όσο αυτή διέσχιζε την Ελλάδα. Ο Τζέσε Όουενς, νέγρος αθλητής στίβου της αποστολής των ΗΠΑ, κατακτά τέσσερα χρυσά μετάλλια, ταπεινώνει το Χίτλερ και τους θιασώτες της Άριας φυλής και αναγκάζει τον Φύρερ να αποχωρήσει από το στάδιο, πριν από την απονομή.
1936 – Βαρκελώνη Κόντρα στην Ολυμπιάδα του ’36 και τη φασιστική απειλή, Σοσιαλιστική και Κόκκινη Αθλητική Διεθνής σχεδιάζουν από κοινού τους τρίτους Εργατικούς Ολυμπιακούς Αγώνες για τις 19 έως 26 Ιουλίου 1936, στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας, μία βδομάδα πριν από αυτούς του Βερολίνου. Η Ισπανική Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει πως θα απέχει από τους αγώνες του Βερολίνου και θα συμμετάσχει σε αυτούς της Βαρκελώνης. Οι αγώνες όμως δεν έγιναν ποτέ γιατί το ίδιο πρωί που είχε προγραμματιστεί η τελετή έναρξης εκδηλώθηκε το φασιστικό πραξικόπημα και άρχισε ο ισπανικός εμφύλιος. Κάποιοι αθλητές παρέμειναν ωστόσο στην Ισπανία να πολεμήσουν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, ενώ άλλοι όταν γύρισαν στη χώρα τους, διαγράφηκαν από τις εθνικές ομοσπονδίες.
1937 – Αντβέρπ Τελούνται οι ματαιωμένοι τρίτοι Εργατικοί Ολυμπιακοί. Παρά τις δυσκολίες λόγω φασιστικών καθεστώτων και άλλων εμποδίων, ειδικά ναυλωμένα τρένα μεταφέρουν 27 χιλιάδες αθλητές εργάτες από 17 χώρες (συμπεριλαμβανομένης της ΕΣΣΔ). Μόνο την τελευταία μέρα, πάνω από 50 χιλιάδες θεατές γέμισαν το στάδιο. Μετά από αυτήν την επιτυχία, οι 4οι Εργατικοί Ολυμπιακοί προγραμματίζονται για το 1943 στο Ελσίνκι, αλλά δεν έγιναν ποτέ λόγω του πολέμου.
1948 – Λονδίνο Παρά τις διαμαρτυρίες η ΔΟΕ διατηρεί τη ναζιστική τελετουργία της αφής της φλόγας και της λαμπαδηδρομίας. Αλλάζει μόνο το δρομολόγιο, παρακάμπτοντας τη Γερμανία. Η τελευταία μαζί με την Ιαπωνία αποκλείονται από τους αγώνες ως υπεύθυνες για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι οι πρώτοι αγώνες που μεταδίδονται από την τηλεόραση, σε εθνικό μόνο επίπεδο. Οι διοργανωτές αποφασίζουν, εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών της βρετανικής αυτοκρατορίας, να μη χτίσουν Ολυμπιακό χωριό, και οι αθλητές διαμένουν σε στρατιωτικά και κολεγιακά καταλύματα.
1952 – Ελσίνκι Η ΕΣΣΔ συμμετέχει για πρώτη φορά στους Αγώνες. Η σοβιετική αποστολή αρνείται να καταλύσει στο Ολυμπιακό χωριό. Ύστερα από διακήρυξη αλληλεγγύης των άλλων αποστολών του ανατολικού μπλοκ, οι αθλητές της εγκαθίστανται σε σπουδαστικές εστίες. Η ΔΟΕ δέχεται τη Ν.Κορέα ως αυτόνομη ομάδα. Η Γερμανία επιστρέφει στους αγώνες. Παρόλα αυτά, αποκλείονται οι αθλητές της ΛΔΓ, ενώ συμμετέχουν αθλητές από το γερμανικό κρατίδιο του Σάαρ, που διατηρούσε ανεξάρτητη εθνική ολυμπιακή επιτροπή!
1956 – Μελβούρνη Οι πρώτοι αγώνες που διεξάγονται στο νότιο ημισφαίριο. Η Κίνα απέχει από τους αγώνες εξαιτίας της αποδοχής από τη ΔΟΕ της αποστολής της Ταϊβάν. Αίγυπτος και Λίβανος αποφασίζουν να μη συμμετάσχουν, εξαιτίας της κρίσης στο Σουέζ. Κάποιες χώρες αποσύρονται σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα γεγονότα στην Ουγγαρία. Η αναμέτρηση στο άθλημα της υδατοσφαίρισης (πόλο) μεταξύ ΕΣΣΔ και Ουγγαρίας δεν τελείωσε ποτέ, εξαιτίας της άγριας συμπλοκής μεταξύ των παικτών.
1960 – Ρώμη Οι αθλητές όλων των χωρών που θα συμμετάσχουν στους αγώνες ευλογούνται από τον πάπα Ιωάννη ΚΓ’ στην πλατεία του Άγιου Πέτρου, εκτός από τους Σοβιετικούς αθλητές που αρνούνται να παραστούν. Είναι οι πρώτοι αγώνες που μεταδίδονται ζωντανά από την τηλεόραση σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Οι Σοβιετικοί βγαίνουν πρώτοι στη συγκομιδή μεταλλίων, ξεπερνώντας για πρώτη φορά τους Αμερικάνους. Την παράσταση ωστόσο κλέβει ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπεκίλα, που τρέχοντας ξυπόλυτος υποσκιάζει τους επιστημονικά προπονημένους, επαγγελματίες αθλητές. Ανακοινώνεται ο πρώτος θάνατος αθλητή από αναβολικά.
1964 – Τόκιο Οι πρώτοι αγώνες που τελούνται στην Ασία, σε μη-λευκή-χώρα. Κι η τελευταία φορά (μέχρι το ’92), που η γερμανική ομάδα συμμετέχει ενιαία στους αγώνες. Αποκλείεται η αποστολή της ρατσιστικής Ν.Αφρικής, που συνταγματοποίησε το Απαρτχάιντ.
1968 – Πόλη του Μεξικού Η κυβέρνηση καταφεύγει στην ωμή καταστολή, για να εξασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή των Αγώνων και δολοφονεί εκατοντάδες διαδηλωτές στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών, λίγες μέρες πριν την έναρξή τους. Η απονομή των μεταλλίων στον αγώνα δρόμου των 200 μέτρων εξελίσσεται σε μία από τις κορυφαίες στιγμές της ιστορίας του θεσμού και μια συγκλονιστική διαμαρτυρία των αφροαμερικάνων αθλητών, του χρυσού (Τόμι Σμιθ) και του χάλκινου (Τζον Κάρλος) ολυμπιονίκη, που στην ανάκρουση των ύμνων, υψώνουν τη γαντοφορεμένη γροθιά τους, σύμβολο των Μαύρων Πανθήρων, του ριζοσπαστικού κινήματος για τη φυλετική ισότητα, και του αντιρατσιστικού αγώνα. Οι δύο αθλητές κρατάνε σκυμμένα τα κεφάλια τους, για να μην αντικρίσουν την αστερόεσσα, που κυματίζει στο ψηλότερο σημείο του ιστού. Οι αρχές τους αφαιρούν τα μετάλλια και τους αποκλείουν ισόβια από τους Αγώνες. Οι δύο γερμανικές ομάδες συμμετέχουν με ξεχωριστές αποστολές, αλλά παρελαύνουν κάτω από μία κοινή σημαία.
1972 – Μόναχο Παλαιστίνιοι κομάντος εισβάλλουν στους κοιτώνες της ισραηλινής αποστολής και κρατούν ομήρους ισραηλινούς αθλητές, με αίτημα την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων. Οι γερμανικές αρχές αποφασίζουν δυναμική επέμβαση, που εξελίσσεται σε φιάσκο και ένα λουτρό αίματος, με 17 νεκρούς. Η ΔΟΕ, κατόπιν πιέσεων, αποφασίζει να διακόψει τους αγώνες μόνο για μια μέρα! Οι μαύροι αθλητές Μάθιου και Κόλετ επαναλαμβάνουν στο Μόναχο την κίνηση διαμαρτυρίας των Σμιθ και Κάρλος. Η ΕΣΣΔ ανακτά την πρωτιά στον πίνακα των μεταλλίων και δε θα τη χάσει ξανά ως τη διάλυσή της, με εξαίρεση το ’84 στο Λος Άντζελες, όπου μποϊκόταρε τους αγώνες.
1976 – Μόντρεαλ Οι αγώνες θα κοστίσουν 1,5 δις δολάρια, θα αφήσουν 1 δις χρέος στη χώρα και θα επιβαρύνουν κατά μέσο όρο με 700 δολάρια κάθε φορολογούμενο. Το κύριο θέμα των αγώνων είναι το μποϊκοτάζ 30 αφρικανικών χωρών εξαιτίας της συμμετοχής της Ν.Ζηλανδίας, της οποίας η ομάδα ράγκμπι είχε δώσει μια σειρά αγώνων στη ρατσιστική Ν.Αφρική, που τελικά εκδιώχθηκε από μια σειρά διεθνείς αθλητικές ομοσπονδίες.
1980 – Μόσχα Μια σειρά χώρες του Δυτικού Κόσμου μποϊκοτάρουν τους αγώνες, αλλά αυτοί παραμένουν αξέχαστοι, ιδίως λόγω των αξεπέραστων τελετών έναρξης και λήξης, με τα δάκρυα του Μίσα, της πιο δημοφιλούς μασκότ στην ιστορία των αγώνων.
1984 – Λος Άντζελες Γίνονται στην ουσία οι πρώτοι ιδιωτικοί Ολυμπιακοί Αγώνες, με μόλις 30 επίσημους χορηγούς, που αναλαμβάνουν πλήρως το κόστους διεξαγωγής (αφού ο δήμος και οι πολίτες ήταν αντίθετοι με κάθε πιθανή δική τους επιβάρυνση). Τους ανατίθεται επίσης η διαμόρφωση των ολυμπιακών χώρων και συζητιέται σοβαρά ως ενδεχόμενο η ανακατασκευή πισίνων σε σχήμα χάμπουργκερ (για να παραπέμπει στα προϊόντα της McDonald)! Η ΕΣΣΔ και πολλές σοσιαλιστικές χώρες μποϊκοτάρουν στους αγώνες, στους οποίους επιστρέφει όμως η ΛΔ της Κίνας!
1988 – Σεούλ Η Βόρεια Κορέα δε στέλνει αντιπροσωπεία, ενώ αποκλείονται από τους αγώνες η Κούβα και η Αιθιοπία. Η ΕΣΣΔ και η ΛΔΓ καταλαμβάνουν τις δύο πρώτες θέσεις στον πίνακα των μεταλλίων (ξεπερνώντας τις ΗΠΑ και την ΟΔΓ), στην τελευταία τους εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
1992 – Βαρκελώνη Οι αγώνες καταλήγουν στην πατρίδα του φρανκικού και φιλοφασίστα παράγοντα Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ. Εκεί εμφανίζονται για πρώτη φορά επαγγελματίες αθλητές και η ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ (που έμεινε στην ιστορία ως ομάδα – όνειρο κατακτά το χρυσό δια περιπάτου κι εξελίσσεται σε ατραξιόν των αγώνων). Επίσης κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση μια σειρά χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, καθώς και η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (στη θέση της κραταιάς ΕΣΣΔ).
1996 – Ατλάντα Η Κόκα-Κόλα κερδίζει το όραμα διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων από την χώρα όπου γεννήθηκαν, εκατό χρόνια μετά τους πρώτους αγώνες της σύγχρονης ιστορίας. Το δικό μας φαγοπότι (για την ελληνική οικονομία ρε γαμώτο!) θα αναβληθεί για μια 8ετία. Οι αγώνες σημαδεύονται από μια έκρηξη βόμβας στο Ολυμπιακό Πάρκο της Εκατονταετίας των αγώνων.
2000 – Σίδνεϊ Οι ιθαγενείς Αβορίγινες (που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και καταπίεσης) μετατρέπονται σε τουριστικά αξιοθέατα κι η αστυνομοκρατία χτυπάει κόκκινο. Απαγορεύεται το μοίρασμα προκηρύξεων και επιβάλλεται πρόστιμο 5.000 δολαρίων σε όποιον το παραβεί.
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ
Αυτά ανήκουν στην πρόσφατη ιστορία και είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους μας. Το «εφκαριστούμε Ελάντα», ο λογαριασμός που ήρθε στο τέλος παραφουσκωμένος κι ακόμα τον πληρώνουμε, το κακόγουστο πάρτι της κυρα-Γιάννας, που έκαψε ένα παρακείμενο άλσος με τα πυροτεχνήματα και τη μεγαλομανία της. Η συμπαθητική τελετή έναρξης, που επισκιάστηκε όμως από την κωμικοτραγική ιστορία με το “ατύχημα” του Κεντέρη και της Θάνου. Και μετά, η ανάθεση στο Πεκίνο, για να δώσει στο ραγδαία ανερχόμενο κινέζικο καπιταλισμό μια συμβολική επιστέγαση του σαξές-στόρι του, και οι αγώνες του Λονδίνου, όπου λίγοι τότε φαντάζονταν πως οι επόμενοι αγώνες θα τους έβρισκαν στον απόηχο του BRexit – ή μάλλον ενός δημοψηφίσματος και μιας λαϊκής ετυμηγορίας που έχει μείνει μετέωρη σαν το βήμα του πελαργού. Όσο για το Ρίο, με τις ακραίες κοινωνικές αντιθέσεις, οι αγώνες του έχουν περάσει ήδη στην ιστορία, εξαιτίας του αποκλεισμού των ρωσικών ομάδων, από μια σειρά αθλήματα κι αγωνίσματα, με πρόσχημα την κρατική κάλυψη στο ντοπάρισμα των Ρώσων αθλητών, και με έντονες γεωπολιτικές προεκτάσεις.
