Με το φίλο μου το Σταύρο γνωριστήκαμε στο σχολείο, στον Πειραιά, πριν 25 χρόνια περίπου. Ήταν από τα βασικά μέλη στη χορωδία του σχολείου. Πήγα κι εγώ με τη κιθάρα μου και τον βρήκα γιατί πλησίαζε η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και είχαν αρχίσει οι πρόβες. «Και τι μουσική παίζεις ρε φίλε;» με ρώτησε. «Μπλουζ» απάντησα εκφράζοντας περισσότερο επιθυμία. «Σοβαρά;» ρώτησε με ενθουσιασμό. «Φυσικά. Αγαπημένη μου ταινία είναι οι Blues Brothers» συμπλήρωσα για να φανώ σχετικός. «Δικός μου είσαι. Θα κάνουμε ωραία γιορτή. Και πού να δεις τι θα γίνει 17 Νοέμβρη, όλα μπούγκι θα τα παίξουμε» είπε ο τότε μαλλιάς Σταύρος.
Και έτσι αρχίσαμε να κάνουμε παρέα μέχρι που ανακαλύψαμε την κοινή μας ρίζα και γίναμε πιο κολλητοί. Κάτι σαν «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του». Χειμώνα στην Αθήνα και καλοκαίρια στο Τσιρίγο. Συγκροτήματα, πρόβες, μουσικές. Ένα καλοκαίρι πήγαμε παρέα σε μια συναυλία να δούμε blues (Albert Collins, John Mayall, Buddy Guy). Είχα τρελαθεί. Έκπληκτος κοιτούσα κι άκουγα. Άκουγα και κοιτούσα. Αν δεν επέμενε ο Σταύρος να πάμε θα είχα κάτσει σπίτι και θα έχανα αυτή τη μοναδική συναυλία.
Έτσι την περνάγαμε. Ανταλλάσσαμε βιβλία, κασέτες και δίσκους. Παίξαμε μουσική στα πιο απίθανα μέρη. Τρελά γλέντια. Κάποτε μου δάνεισε ένα βινύλιο των Blues Wire. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τον Ηλία Ζάικο και την παρέα του. Έλιωσα τη βελόνα του πικάπ μου ακούγοντας Stomachache και If the river was whiskey (I was a diving duck). Ήρθε και η στιγμή που επιτέλους τους είδα ζωντανά σε μια χειμωνιάτικη εμφάνιση στην Αθήνα. Μαγεία. Από τότε δεν έχανα συναυλία τους.
Ο Σταύρος, από εκείνα τα παλιά χρόνια, μου έλεγε για ένα μπαράκι που θα ήθελε να φτιάξει και το περιέγραφε με λεπτομέρειες. «Θα είναι έτσι… Θα είναι αλλιώς… Θα παίζει μόνο καλή μουσική και θα γουστάρουμε…» έλεγε και ήταν σαν να το ΄χε μπροστά του. Και το έκανε. Το Αραχτοπωλείο. Όπως συνηθίζω να λέω, το ωραιότερο μπαράκι του κόσμου. Και όχι μόνο. Έχει στήσει, όλα αυτά τα χρόνια, τα καλύτερα λάιβ. Μοναδικές βραδιές που όποιος τις χάνει, έχασε. Από αυτές που βάζουν το Τσιρίγο στο χάρτη ως τόπο ξεχωριστό. Όχι δήθεν. Η λίστα με τους καλεσμένους του Αραχτοπωλείου είναι μεγάλη. Κάθε μια από αυτές τις βραδιές, είναι ένα πολιτιστικό γεγονός. Γιατί ο φιλαράκος μου ο Σταύρος δε φέρνει απλά καλούς, φέρνει τους καλύτερους. Όπως ο Ηλίας Ζάικος, των Blues Wire. O καλύτερος μπλουζ-μαν που έχω δει ποτέ. Και ας με συγχωρήσουν τα ιερά τέρατα της blues αλλά έτσι είναι. Εξάλλου, γούστα είναι αυτά.
Ο Ζάικος, λοιπόν, έπαιξε δυο βραδιές στο Αραχτοπωλείο και γέμισε τον τόπο νότες πάνω σε blues κλίμακες. Ήμουν εκεί με την κάμερά μου και πήρα κάποια πλάνα. Το παρακάτω απόσπασμα το αφιερώνω στο φίλο μου Σταύρο που τόσα χρόνια επιμένει να κάνει σωστά τη δουλειά του και ενίοτε … να το διασκεδάζει. Μη σταματάς δικέ μου και όπως λέει και ο Dan Aykroyd στους Blues Brothers: «Είμαστε σε αποστολή».
https://www.youtube.com/watch?v=6QRWrt5l4R4
