Εκεί λοιπόν σαν φτάσεις, παρακαλώ σε, άρχοντά μου, να με θυμηθείς
μη φύγεις και μ’ εγκαταλείψεις άταφον, άκλαυτο, κι έτσι με χωριστείς…
Οδύσσεια λ, Νέκυια (σε μετάφραση Δ.Ν.Μαρωνίτη)
«Σηκώστε με σεμνότητα το χρέος που σας ανήκει. Φανείτε ες μικρόν γενναίοι». Φορτισμένος ο Δημήτρης Μαρωνίτης τον Ιανουάριο του 1968, στο τελευταίο του μάθημα στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, λίγο πριν τον συλλάβει η χούντα άφηνε στους φοιτητές του τέσσερις υποθήκες. Που σήμερα διαβάζονται με την ίδια φόρτιση, αλλά και με όλο το φορτίο των χρόνων που πέρασαν, των ιστορικών συνθηκών που μας διαμόρφωσαν και μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε.
Η μία ήταν αυτή για το χρέος. Οι άλλες;
Κρατείστε ξύπνιο το μυαλό σας στους σκοτεινούς καιρούς. Μ’ αυτό κυρίως θα πολεμήσετε τη βαναυσότητα της εξουσίας. Μην απομονωθείτε. Με το λόγο, τη σιωπή και την πράξη σας σταθείτε πλάι σε κάποιον: στη μάνα σας, στον αδελφό σας ή στο φίλο σας, και προπαντός στα νεότερα παιδιά, που περιμένουν από σας να δουν αν θα τους φράξετε ή θα τους ανοίξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής. Μη φοβάστε τους ανθρώπους που έχουν ρωμαλέα πάθη: όσους οργίζονται, πίνουν και αγαπούν. Πολεμάτε μόνον τους κάπηλους της ελληνοχριστιανικής ηθικολογίας. Απομονώστε όσους συνεχώς χαμογελούν, που όταν μιλούν δεν σας κοιτούν στα μάτια, κι όταν τους δίνετε το χέρι, δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να το σφίξουν. Ανάμεσά τους θα βρείτε τους χαφιέδες.
Ο πανεπιστημιακός τον οποίο κυνήγησε λυσσαλέα η χούντα
Ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ο Μίμης για όσους τον γνώριζαν, ήταν πρώτα απ’ όλα ο δάσκαλος με την πλήρη έννοια του όρου και με την αρχαιοελληνική αίγλη του. Ήταν το σώμα και η ψυχή της γλώσσας, των Γραμμάτων, του ανθρώπινου έπους. Αγγελιοφόρος από την αρχαιότητα ως τώρα του μυστηρίου και της δύναμης της συγγραφής. Η μετάφρασή του για την Οδύσσεια ήταν το κείμενο που διαμόρφωσε λογοτεχνικά εκατομμύρια Έλληνες, το πρώτο σπουδαίο έργο που διάβασαν πολλοί συμπολίτες μας αφού διδάσκεται στη Α΄ Γυμνασίου. Υπήρξαμε τυχεροί, το μεταλάβαμε από τον Δημήτρη Μαρωνίτη.
Υπήρξε θρυλικός δάσκαλος διότι ήταν μια πλήρης προσωπικότητα. Δεν έμενε σκυμμένος στα βιβλία αλλά συμμετείχε στον πραγματικό βίο και στην πολιτική. Χωρίς να είναι μέλος κόμματος, ήταν μια προσωπικότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας που φυλακίστηκε και βασανίστηκε από την χούντα. Που δεν σιώπησε ή δεν επιδίωξε να διαφύγει στο εξωτερικό και από εκεί να συνεχίσει την καριέρα του στέλνοντας κάθε τόσο πύρινα μηνύματα συμπαράστασης. Ο λογοτέχνης Παύλος Ζάννας, περιέγραφε τη στιγμή της συνάντησής τους στη φυλακή, στις 19 Μάη 1971, ως εξής:
«Ύστερα χωρίς να το περιμένει τον πλησίασα και τον αγκάλιασα. Νομίζω πως κλαίγαμε –ή σχεδόν– και οι δυο. Οι φύλακες φώναζαν. Με τράνταξε. Δεν μπόρεσα να τον ρωτήσω τίποτα».
Αριστερός χωρίς εκπτώσεις. Αριστερός γονιδιακά. Το ένιωσε για πρώτη φορά όταν ο πατέρας του τον πήρε, πιτσιρικά και πήγαν σε μια διαδήλωση καπνεργατών στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (όπου και γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε). Η εμπειρία τον συγκλόνισε και προχώρησε από τότε σε αυτόν τον δρόμο. Ο αριστερός πατέρας που λάτρευε την λογοτεχνία οδήγησε σιωπηλά, μυσταγωγικά τον γιο του στον ίδιο δρόμο. Ο πατέρας του αυτοκτόνησε και έκτοτε ο Μαρωνίτης τον ενέγραψε διαφορετικά μέσα του. «Πέρασα τη μισή μου ζωή ως γιος τα μάνας μου. Τώρα είμαι γιος του πατέρα μου» είπε στον Χρήστο Αγγελάκο. Τα τελευταία χρόνια ένιωθε οργισμένος με την εξέλιξη της Αριστεράς, με την μετάλλαξή της, αλλά και με τους κυβερνώντες:
Χάθηκαν τα πάντα. Αλλά έμεινε το όνομά της. Κι εγώ θέλω να μην το χάσω το όνομα αυτό. Να το σεβαστώ. Αν θες, στο κάτω-κάτω της γραφής, τώρα πια ξέρουμε ότι η Ιστορία –ή αυτό που λέμε Ιστορία– δεν δέχεται τυμπανοκρουσίες αυτού του είδους σε ό,τι αφορά την Αριστερά ως Αριστερά. Ωστόσο, δεν μπορώ να αρνηθώ καταγωγικού τύπου αισθήσεις, όπως είναι, λόγου χάρη, η αίσθηση όταν με πήρε για πρώτη φορά ο πατέρας μου, αυτός ο περίεργος άνθρωπος, σ’ ένα συλλαλητήριο καπνεργατών στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και μ’ άφησε ν’ ακούσω και να δω όλο αυτό τον κόσμο τον καπνεργατικό. Αυτό με σφράγισε γενικότερα. Επομένως, δεν έχω πρόβλημα ότι έχασα την πολύτιμη Αριστερά. Η Αριστερά ήτανε κι αυτή ένα κομμάτι της Ιστορίας που φαίνεται ότι άρχισε όπως άρχισε, στράβωσε όπως στράβωσε και τινάχτηκε στον αέρα, όπως την έχουνε τινάξει αυτοί που τους χρειάζεται να στιγματιστούν ως εγκληματίες.
Η φωνή του Ομήρου
Όμως δεν μπορείς να μιλήσεις για τον Δημήτρη Μαρωνίτη χωρίς να σκεφθείς την Οδύσσεια. Είναι αδιανόητο. Του πήρε έντεκα χρόνια να τη μεταφράσει. Και όλα ξεκίνησαν από ένα σπρώξιμο του περίφημου Λίνου Πολίτη του νεοελληνιστή φιλόλογου και Ακαδημαϊκού που διαμόρφωσε τους σημαντικότερους εκφραστές, μελετητές και συν-δημιουργούς της ελληνικής γραμματείας. Του είπε ο Πολίτης «Μίμη γιατί δεν δίνεις τη δική σου εκδοχή για την Οδύσσεια;». Υπήρχε τότε η μετάφραση του Νίκου Καζαντζάκη και του Ιωάννη Κακριδή.
Ο ίδιος ο Δημήτρης Μαρωνίτης έγραψε στον πρόλογο: «Όποιος διαβάζει με προσοχή την Οδύσσεια αισθάνεται τη μεγάλη απόσταση χώρου και χρόνου από το κείμενό της. Παρά ταύτα, σιγά σιγά αναδύεται η συναίσθηση ότι το ποίημα, ταξιδεύοντας, έρχεται και φεύγει, πλησιάζει και απομακρύνεται, χαμογελώντας άλλοτε με συμπάθεια και άλλοτε με ειρωνεία. Κι αυτό το πήγαινε-έλα καταλήγει σε μια παράξενη φιλοξενία.»
Και μετά ήταν η σειρά της Ιλιάδας. Θάνατος και πόλεμος, έπος ακατάδεκτο όπως το χαρακτήριζε ο Μαρωνίτης, ενώ αποκαλούσε την Οδύσσεια αγαπησιάρικο έπος. Έλεγε ο ίδιος στην Ελευθεροτυπία και την Ιωάννα Κλεφτόγιαννη: «Η Ιλιάδα, σας το ορκίζομαι, είναι το πιο ακατάδεχτο έπος που μπορεί κανείς να φανταστεί. Το πιο ακατάδεχτο! Ήταν σα να μου μιλούσε από απόσταση, και μάλιστα από απόσταση υπεροχής, και μου έλεγε «δεν σε θέλω, φύγε από πάνω μου, Μαρωνίτη». Άρχισε ένας περίεργος διάλογος. Αλλά εγώ ήμουν υπομονετικός ώστε να περάσω από αυτό που λέω ‘‘Ιλιάδα εξ ακοής’’ σε αυτό που λέω ‘‘Ιλιάδα εξ επαφής’’. Το κέντρο βάρους είναι η ακρόαση, όχι η ανάγνωση. Μόνο όταν ακούει κανείς τα κείμενα καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. Η Ιλιάδα είναι βαθύτατα ακροαματική. Εξ ου αυτός ο αυτόματος διάλογος που προκύπτει κάθε φορά.»
