Περίληψη προηγουμένων:
click on map – κάντε κλικ
Τα Κύθηρα κλυδωνίζονται. Όχι μόνον επειδή το νησί είναι διηρημένο όσο ποτέ, αλλά καθώς έχει κόψει άγκυρες και κυριολεκτικά στροβιλίζεται κοντά στη θέση που το γνωρίζαμε. Από τη στιγμή που ανακόπηκε η ξέφρενη πορεία του προς νότον αποφεύγοντας όπως θα θυμάστε στο παρατσάκ τη σύγκρουση με τις Χύτρες, πιβοτάρει γύρω από ένα σταθερό σημείο που βρίσκεται κάπου έξω από το Λιμνιώνα με τη φυγόκεντρο να το μπατάρει προς την πλευρά που κάποτε θεωρούσαμε ανατολική. Η αλήθεια είναι πως ξαναγίνεται ανατολική για λίγη ώρα τρεις τέσσερεις φορές την ημέρα, αυτό που δεν αλλάζει όμως είναι η κλίση που έχει πάρει το νησί και που έχει προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα – το 2ο σημαντικότερο των οποίων είναι η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του δικτύου ύδρευσης (σε σωληνώσεις του οποίου βρέθηκε -άκουσον, άκουσον- πόσιμο νερό!). Το 1ο –μπλιαξ- σας αφήνω να το μαντέψετε… Οι μόνοι που χαίρονται είναι οι πυροσβέστες (καθώς οι δασικές πυρκαγιές μέσα σε 1 περιστροφή σβήνουν μόνες τους), οι υαλοπώλες καθώς έσπασαν σχεδόν όλα τα ποτήρια του νησιού και οι φαρμακοποιοί που πουλούν δραμαμίνες με το κιλό με τα συμπτώματα ναυτίας να ταλανίζουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Καθόλου κολακευτικό για νησιώτες θα έλεγα, αλλά τέλος πάντων. Ο καπετάνιος του Βιτσέντζος Κορνάρος έχει βρεί το διάβολό του καθώς η προσέγγιση στο Διακόφτι γίνεται κυριολεκτικά μετά από πολύωρη καταδίωξη του λιμανιού κι ευτυχώς που μετά τη μετασκευή του έξοχου αυτού πλοίου οι κινεζικής κατασκευής πυρηνικοί αντιδραστήρες του έχουν χαρίσει πρωτόγνωρες επιδόσεις και έτσι μπορεί να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες με τόλμη και χάρη. (Στο σημείο αυτό θα ήθελα να παρέμβω και να σας πώ πως άν όλα αυτά σας φαίνονται ακαταλαβίστικα σημαίνει πως τώρα μόλις αρχίσατε να διαβάζετε το Super K. Σταματήστε την ανάγνωση γιατί θα μπερδευτείτε και πηγαίνετε στο πρώτο επεισόδιο (ΕΔΩ) να μη γράφω κι εγώ τσάμπα. Ε. Κ-W)
………………………………….
Κι ενώ κανείς δεν μπορεί να δώσει κάποια ικανοποιητική εξήγηση σχετικά με το τι έχει συμβεί, παράλληλα η ειρηνευτική σύνοδος στο καφενείο του Μιχάλη στα Μητάτα είχε φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο (και μάλλον είχε κάνει τα πράγματα χειρότερα). Ευτυχώς όμως υπάρχει ένας άνθρωπος που άγρυπνα καιροφυλακτεί να αρπάξει οποιαδήποτε καλή ευκαιρία για κονόμα. Το όνομα αυτού του ανθρώπου;
«Ποιός είστε κύριε; Τι κάνετε εδώ;» ρώτησε με εύλογη απορία ο ΓΓ του ΟΗΕ και προεδρεύων της συνόδου σκουπίζοντας τα χείλη του από τα υπολλείματα της σάλτσας του κρασάτου κόκορα που πριν λίγο είχε φάει.
«Χαρούπης. Εφραίμ Χαρούπης»
«Τον ξέρουμε κύριε Μουν. Ή μήπως Μπαν; ΄Η Κι; Αλήθεια πως να σας φωνάζουμε κύριε;» ρώτησε ο Δήμαρχος/Πρωθυπουργός της ΔΜΔ εκφράζοντας μια απορία που είχαν όλοι.
«Προτιμώ Μπαν Κι»
«Μάλιστα. Λοιπόν, τον γνωρίζουμε κύριε Μπάνικε»
«Ναι, τον γνωρίζουμε τι λαμόγιο είναι» ακούστηκε μια βραχνή φωνή. Ο Μουφτής των Βιαραδίκων άφησε κάτω το τασάκι που ετοιμαζόταν να φέρει στο κεφάλι του Γ και για πρώτη φορά έγνεψε καταφατικά δείχνοντας πως σε αυτό τουλάχιστον συμφωνούσε με τον αρχηγό της Εξωδημοτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
«Ας ακούσουμε τι έχει να πεί ο άνθρωπος». Απρόθυμα οι σύνεδροι έδωσαν τη συγκατάθεσή τους.
«Λοιπόν, ας δούμε κατ’ αρχάς το πρόβλημα. Πιέρ, δικό σου»
Ο Πιέρ Πατέντας, κατά κόσμον Πέτρος Βαρουφάκης (καμμία συγγένεια) ανέβηκε σε ένα τραπέζι και ξερόβηξε. Ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι για να πιάσει το αλάτι για να ξαναγεμίσει το δίκαννο αλλά αποφάσισε πως είχε βαρεθεί όλο αυτό το τσίρκο. Αν αυτός ο μαυριδερός είχε να προτείνει κάτι της προκοπής ώστε να τα βρούνε και να ξεκουμπιστούνε όλοι να πάνε σπίτια τους θα έδινε τόπο στην οργή. Για μία φορά μόνο.
«Λοιπόν, ακούστε. Μετά από επιτόπια έρευνα στη θαλάσσια περιοχή του Λιμνιώνα ανακαλύψαμε πως το νησί συγκρατείται από μια τεράστια αλυσίδα δεμένη προφανώς σε κάποιο σταθερό σημείο στον βυθό το οποίο υπό τις συνθήκες δεν μπορούμε να βρούμε χωρίς να εκτεθούμε σε θανάσιμο κίνδυνο»
«Αλυσίδα; Και ποίος την έβαλε εκεί;»
«Αυτό για την ώρα δεν μπορούμε να το απαντήσουμε. Αυτό που ξέρουμε όμως είναι πως είναι πανάρχαιη και ιδιάιτερα οξειδωμένη. Είναι θέμα χρόνου να σπάσει και τότε…»
«Και τότε τι;» ρώτησαν με μία φωνή όλοι οι παρευρισκόμενοι.
«Τότε τα Κύθηρα θα σαλπάρουν εκ νέου προς την Αφρική και μάλιστα με μεγαλύτερη φόρα καθώς η φυγόκεντρος θα τα εκτοξεύσει σαν σφεντόνα. Η αναπόφευκτη σύγκρουση θα είναι μοιραία».
«Φτού να πάρει!» αναφώνησε ο Ζαν Κλώντ Γιούνκερ που βρικόταν εκεί σαν εκπρόσωπος της ΕΕ. «Λες και δεν μας έφτανε το Brexit, θα χάσουμε τώρα και τα Κύθηρα». Ακολούθησε γενική οχλαγωγία με τους σύνεδρους να ξεχνούν για λίγο τις διαφορές τους.
«Κύριοι, παρακαλώ» ακούστηκε δυνατά η φωνή του Πιέρ και τα πράγματα ηρέμησαν λίγο. «Υπάρχει λύση. Τεχνική λύση.»
«Ε πε τηνε και μας γκάστρωσες!»
«Μπορούμε να σταθεροποιήσουμε το νησί στη τωρινή του θέση αρκεί να δράσουμε άμεσα».
«Πως;»
Ο Πιέρ ξεδίπλωσε έναν τουριστικό χάρτη του νησιού. Στο κέντρο, ανάμεσα από τα Φράτσια και τα Βιαράδικα υπήρχε σημειωμένο με μαρκαδόρο ένα μεγάλο κόκκινο Χ.
«Με την κατασκευή ενός τσιμεντοπασσάλου στήριξης εδώ!» είπε δείχνοντας το Χ.
«Τι λέεις μωρέ; Ίντα να κάμει ένα πασσαλάκι;»
«Όχι και πασσαλάκι. Μιλάμε για μια εκσκαφή διαμέτρου 150 μέτρων και βάθος 1800 πού θα γεμίσει με οπλισμένο σκυρόδεμα. Παγκόσμια πρωτοπορία κύριοι!» Ένας θόρυβος ακούστηκε από το βάθος καθώς ένας υφυπουργός, ιδιοκτήτης μάντρας οικοδομικών υλικών, έπεφτε από τη καρέκλα του λιπόθυμος.
«Μα θα φτάσουν τα λεφτά;»
«Θα τσοντάρουν και οι επενδυτές που βρέθηκαν στο νησί. Ίσως και η ΕΕ, έ; Τι λέτε κύριε Γιουνκέρ;»
«Μέσα! Ας πιούμε σε αυτό!» είπε ο πρόεδρος της Κομισιόν γεμίζοντας για άλλη μια φορά το ποτήρι του και σκάζοντας ένα φιλί στο μάγουλο του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας που βρισκόταν δίπλα του.
«Πότε μπορούμε να ξεκινήσει το έργο;» ρώτησε ο Υάκινθος που μαζί με τον Μπετόν Αντρέ παρακολουθούσαν τη σύνοδο ως εκπρόσωποι των ΠΑΤΣΙ (Πασιφιστές Τσιριγώτες).
«Πείτε το «ναι» και οι μπουλντόζες είναι έτοιμες να ξεκινήσουν σε πέντε λεπτά»
«Και γιατί θα βρεθούμε στην Αφρική; Γιατί πχ να μην κολλήσουμε στο Ταίναρο;» αναρωτήθηκε με δυσπιστία ο Μπετόν Αντρέ.
«Γιατί όχι στη Σαντορίνη;» ρώτησε ο Υάκινθος (που με αυτό το ενδεχόμενο έβλεπε πιθανή τη φαντασίωσή του να διευθύνει ένα υπόσκαφο ροκ ψαράδικο με την ονομασία «Το Καπόνι*» στην καλντέρα).
«Το έχουμε ερευνήσει κύριε, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε το φάκελλο, δεν κάνουμε μελέτες του αέρα κύριε!» τον κοίταξε εκνευρισμένος ο Χαρούπης.
«Παρακαλώ, θα ήθελα το λόγο» είπε ο Γ. Με ασυνήθιστη ομοφωνία του δόθηκε.
«Όσο κι αν δεν εμπιστεύομαι τον Χαρούπη (και έχω πολύ σοβαρούς λόγους για αυτό) δεν έχουμε τη πολυτέλεια του χρόνου, αυτό είναι σαφές. «Πάσσαλος πασσάλω εκρούεται».»
«Δηλαδή; Τι είπες τώρα; Για πέστο στα τσιριγώτικα ή έστω στα ελληνικά»
«Οι δύσκολες καταστάσεις απαιτούν δραστικά μέτρα κύριοι. Προτείνω την άμεση υπερψήφιση της ανάθεσης έργου για τη κατασκευή στερεωτικού γεωπασσάλου δι’ ανατάσεως της χειρός».
«Δηλαδή;»
«Σηκώστε τα χέρια ρε βλάχοι να τελειώνουμε! Το νησί δεν έχει αερόσακκους!!!»
Ένα λεπτό αργότερα και με ψήφους 13-0 (οι Υάκινθος και Μπετόν Αντρέ ψήφισαν λευκό) υπέρ της πρότασής του ο Εφραίμ Χαρούπης γινόταν ο πιό ευτυχισμένος εργολάβος στον κόσμο.
…………………………………………………….
«Μα τι λες; Καθόλου δεν βάφομαι! Ξέρεις πόσα χαλάνε άλλες για καλλυντικά;» του διαμαρτυρήθηκε ανοίγοντας την ενυδατική κρέμα. «Και αυτό δεν είναι μακιγιάζ σε πληροφορώ, είναι απλά για προστασία της επιδερμίδας, ξέρεις με την τρύπα του όζοντος πόσο εκτεθιμένη είμαι; Ιδιαίτερα όταν πετάω ψηλά» και συνέχισε με το μέηκαπ, το κονσίλερ κάτω από τα μάτια, μάτια, χείλη («για ενυδάτωση είναι αυτό το κραγιόν» προσπάθησε να τον πείσει) ενώ κατόρθωσε να βάλει το ρουζ και την πούδρα στα κρυφά.
«Εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε σαν κι εσάς» κατέληξε κοιτάζοντας ικανοποιημένη τον καθρέφτη.
«Πάμε;» τον ρώτησε σαν να ήταν αυτή που τον περίμενε τόσην ώρα.
«Πάμε».
«Πρώτη στάση ΕΥΠ» του φώναξε την ώρα που απογειώνονταν και το σιροκάλι που ανηφόριζε από την παραλία του Ρούτσουνα τους χάιδευε δυνατά τα μάγουλα.
«Πλήηζ μάιντ δε γκάααπ» είπε μεσαρίτικα ο Μανώλης και ιπτάμενοι, αγκαλιασμένοι, λύθηκαν στα γέλια στα 3000 πόδια.
15 λεπτά αργότερα κι αφού η Κάθι του είχε δείξει όλα τα αξιοθέατα που παλιά ήταν βορείως αλλά αυτή τη στιγμή νοτιοανατολικά του Μποταμού, προσγειώθηκαν αργά, ανάμεσα στα ραντάρ και τις κεραίες, στη μικρή ταράτσα της ΕΥΠ (αυθαίρετη, θυμίζω οτι στον Μποταμό μετά την κήρυξή του σε παραδοσιακό οικισμό η κεραμοσκεπή ήταν υποχρεωτική). Η Κάθι άνοιξε την χαμηλή (για τους άλλους) πορτούλα με την χαρακτηριστική άνεση του ανθρώπου που ήξερε καλά τα μέρη. Ο Μανώλης έσκυψε, την ακολούθησε και κατηφόρισαν μαζί τη στενή στριφογυριστή σκαλίτσα.
«Εδώ είναι» είπε η Κάθι και δίστασε.
«Ίντα έπαθεεες; Δε πιστεύω να κόλωσεεες;»
«Όχι Μανώλη. Αλλά να… Ξέρω γω… Δεν μπορώ να του φερθώ άσχημα»
«Έννοια σούου και μποράω εγώ» είπε αυτός και έσπρωξε την πόρτα.
Η Πένυ Μάνυ σάστισε.
«Κάθι μου!» είπε με άδολη χαρά – αλλά και πολύ αμηχανία.
«Γειά σου» είπε η Κάθι ψυχρά.
«Ίντα κάνετε; Μανώλης…» έτεινε το χέρι του αυτός.
Η Κάθι τον τράβηξε εκνευρισμένη προς τη βαρειά δίφυλλη πόρτα του γραφείου του Γ. «Δεν είναι μέσα…» είπε η Πένυ Μάνυ όταν όμως είχαν ήδη μπει.
Η Κάθι γύρισε αγριεμένη προς το μέρος της.
«Που είναι;»
«Εεμμ… στα Μητάτα, στις ειρηνευτικές συνομιλίες.»
«Όχι ο Γ. Αυτή. Αυτή πού είναι;»
«Ποιά Κάθι μου;»
«Η λελέγκω, η σκρόφα. Που είναι;»
«Α! Η ξυνή; Κάτω. Στο εργαστήριο. Προσπαθούν να τη συνεφέρουν»
«Πάμε Μανώλη» είπε και κίνησαν να φύγουν. Όμως φτάνοντας στην πόρτα η Κάθι κάτι θυμήθηκε. Στάθηκε. Χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει ρώτησε με φωνή που έσταζε απειλή: «Για πές μου κάτι. Εσύ το ήξερες οτι την πήγε στο Καλακάθι;»
Η Πένυ Μάνυ έβαλε τα κλάματα.
«Καλά, μαζί σου θα τα πούμε αργότερα» είπε κι έφυγε χωρίς να την κοιτάξει.
Ο Θ.Σ. και ο Α.Π., οι αρχιμηχανικοί της ΕΥΠ ήταν οι πρώτοι που το έβαλαν στα πόδια μόλις την είδαν. Οι βοηθοί τους άργησαν λίγο να καταλάβουν τι συμβαίνει και το πλήρωσαν ακριβά. Ο Μανώλης, ήπιος και ευγενής εκ φύσεως, δεν κοιτούσε. Η Κάθι άφησε μόνο έναν τους σε κατάσταση που να μπορεί να περπατήσει για να καλέσει το ασθενοφόρο.
Ύστερα έμεινε μόνη με την Κατρίν, που με αποσυναρμολογημένα τα χέρια, τα πόδια και σε λειτουργία safe mode ήταν ολότελα ανήμπορη να αντιδράσει. Κάποιοι βρήκαν τη Motherboard στα Λιανιάνικα, άλλοι το τροφοδοτικό στο Καλαδί, ενώ η δεξιά γάμπα με τα καλώδια να κρέμονται σκάλωσε στην πινακίδα που απαγορεύει την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο της Παλαιόχωρας.
«Και τώρα σειρά σου κόπανε… Μανώλη, πάμε μια Μητάτα και μετά αναλαμβάνεις εσύ, ΟΚ μάτια μου;»
«Ναι καρδιά μου».
…………………………………………….
«Έλα-έλα-έλα-έλαα-αωωωωπ!!! Σβήσεεε!» Το τελευταίο από τα φορτηγά που μετέφεραν σκαπτικά μηχανήματα πάρκαρε αφήνοντας ένα μουγκρητό ανακούφισης. Λίγο πιό δίπλα ένα κοπάδι πρόβατα παρακολουθούσε σαστισμένο όλη αυτή την ασυνήθιστη κινητικότητα σε μια περιοχή όπου το μόνο που ακουγόταν συνήθως ήταν ο ήχος από τα στομάχια των μυρηκαστικών και ενίοτε η φωνή του Υάκινθου που έψαχνε το σκύλο του όταν οι σκύλες του Μουφτή των Βιαραδίκων βρίσκονταν σε οίστρο (διαρκώς δηλαδή καθώς φρόντιζαν να παιδεύουν το δύστυχο Υάκινθο κάνοντας βάρδιες γονιμότητας εκ περιτροπής). Δεν είχαν περάσει παρά λίγες ώρες από τη στιγμή που ο Χαρούπης είχε πάρει το πράσινο φως** να ξεκινήσει το έργο στήριξης του νησιού, ένα έργο χωρίς προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά. Λογικό ήταν να προκαλέσει το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης. Ακροβολισμένοι πέριξ του εργοταξίου βρίσκονταν εκατοντάδες βιαστικά διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι, πλήθος από κάμερες με τους καταϊδρωμένους εικονολήπτες να υποφέρουν κάτω από το μεσημεριανό ήλιο. Πότε-πότε ένα ελικόπτερο έκανε σαματά περνώντας πάνω από την εκσκαφή που είχε ήδη ξεκινήσει και που θα συνεχιζόταν μέρα-νύχτα μέχρι να φτάσει το επιθυμητό βάθος των 1800 μέτρων. Οι Φρατσιώτες είχαν ήδη βαφτίσει το έργο σαν «Η Πηγάδα» και καμάρωναν που κάτι τόσο σπουδαίο γινόταν στα μέρη τους, αν και τυπικά η εκσκαφή γινόταν κυριολεκτικά επάνω στο όριο μεταξύ ΔΜΔ και ΚΟΜΟ, κάτι που όπως ήταν φυσικό προκάλεσε νέα διένεξη μεταξύ των δύο Κυθηραϊκών κρατών και μια τρομερή έκρηξη ζήλειας από τους βόρειους της ΛΒΔ που το έβλεπαν από τη τηλεόραση – αλλά μπροστά στον κίνδυνο να διαλυθεί το νησί στα εξ’ ων συνετέθη, ο καυγάς αναβλήθηκε μέχρι να τελειώσει η επιχείρηση.
«Πως πάμε;» ρώτησε ο Χαρούπης το νέο διευθυντή του Τζιβάνειου Πνευμονολογικού Κέντρου του Τριφύλλειου Νοσοκομείου Κυθήρων που είχε αναλάβει την επίβλεψη του έργου με την ιδιότητα του ως κοινωνικού ανθρωπολόγου με μεταπτυχιακό στην Γλωσσολογική Επίβλεψη Ανοίγματος Μεγάλων Οπών και Ορυγμάτων από το Πανεπιστήμιο των Λογοθετιανίκων.
«Πολύ καλά κύριε Χαρούπη, έχουμε φτάσει κιόλας στα 5 μέτρα».
«Σου θυμίζω πως θέλουμε άλλα 1795…».
«Ναι, σωστά, αλλά μέχρι να χαράξουν οι τοπογράφοι, μέχρι να έρθουν τα μηχανήματα…»
«Το ξέρω. Κάντε γρήγορα όμως, ο χρόνος είναι εναντίον μας».
«Βέβαια, βέβαια».
«Εγώ θα είμαι στο κυλικείο, θα δώσω συνέντευξη στο CNN».
«Μην ανησυχείτε κύριε Χαρούπη». Ο Εφραίμ Χαρούπης, παλιά καραβάνα στο χώρο των εργολάβων δημοσίων έργων τον κοίταξε. Φυσικά και θα ανησυχούσε.
Οι Φρατσιώτες καμάρωναν που κάτι τόσο σπουδαίο γινόταν στα μέρη τους
………………………………..
Λίγα μίλια ανοιχτά από τον Φάρο Μουδαρίου που τώρα βρισκόταν εκεί που θα περίμενε κανείς το Καλαδί ο Βιτσέντζος Κορνάρος έβαζε τα δυνατά του να προλάβει το Διακόφτι ενώ οι επιβαίνοντες προβληματισμένοι έβλεπαν τον πλοίαρχο να κάνει θαλάσσιο σκι στα απόνερά του (του Διακοφτιού δηλαδή) φωνάζοντας «Γιούχουουουου!!!»
«Κι αν πηγαίναμε κόντρα; Αν γυρνούσαμε ανάποδα από το νησί και τελευταία στιγμή το κόβαμε όλο αριστερά μόλις φτάσουμε έξω από το Διακόφτι;» αναρωτήθηκε ο λοστρόμος.
«Κι αν μέναμε αρόδο μέχρι να περάσει το Διακόφτι από μπροστά μας;» αναρωτήθηκε ο 23ος αναπληρωματικός παρκαδόρος.
«Σκάστε ρε κι αφήστε να το φχαριστηθούμε» είπε ο 2ος μηχανικός που επί δεκαετίες ένιωθε ενοχές κάθε φορά που άκουγε από την τηλεόραση του πλοίου οτι τάχαμου αυτό ταξίδευε με 19 μίλια την ώρα.
.
.
Στο επόμενο: Οι εργασίες για την κατασκευή του γιγαντιαίου πασσάλου προχωρούν με εντυπωσιακούς για δημόσιο έργο ρυθμούς. Όμως οι δύο σούπερ ήρωες έχουν να τακτοποιήσουν μερικές εκκρεμότητες…
* Καπόνι – κοινώς: Καρακούκος (Dactylopterus volitans)
**Λέγοντας «πράσινο φως» να διευκρινήσουμε πως πρόκειται για έκφραση που παραπέμπει στο πράσινο φως των φανοστατών που ρυθμίζουν την οδική κυκλοφορία και όχι φυσικά το τίμιο «Φως Των Σπορ» που είναι και θα παραμείνει κατακόκκινο.
.
