Περίληψη προηγουμένων:
Με πρωτοβουλία του Υάκινθου Πριονέα συγκαλείται μυστική συνάντηση στο Μποταμό όπου δημιουργείται φιλειρηνικό κίνημα ενώ ο πόλεμος μαίνεται στο νησί. Τη στιγμή της αποκάλυψης της ταυτότητας του Σούπερ Κασιμάτη η βιονική Κατρίν εμφανίζεται για να τον συλλάβει. Η Κάθι θυμάται τον αγαπημένο της και αντιδράει, ξεκινώντας μια σούπερ πάλη μέσα στο πολύπαθο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΝ.
…………………………………………………..
«Σας παρακαλώ δεσποινίς, φύγετε από τη μέση, το ζήτημα δεν σας αφορά» είπε και κλείδωσε το βλέμμα της στον δύσμοιρο Μανώλη.
«Σε προειδοποιώ, μακρυά από τον άνθρωπό μου!»
«Έχω υπηρεσιακή εντολή να συλλάβω αυτόν που αποκαλείτε άνθρωπό σας, λυπάμαι» είπε η Κατρίν, πέρασε δίπλα από την Κάθι και προχώρησε σταθερά προς το Μανώλη.
Αστραπιαία η Κάθι βρέθηκε πάλι μπροστά της. «Καλά ρε γκαμήλα, δε με άκουσες; Έί! Κοίτα με όταν σου μιλάω! Εδώ κάτω! Έϊ!!!»
Η Κατρίν σκόνταψε στην Κάθι. Χαμήλωσε το βλέμμα και χωρίς η παραμικρή ρυτίδα να σχηματιστεί στο αψεγάδιαστο πρόσωπό της, είπε ψυχρά: «Φύγε ΤΩΡΑ!»
Η Κάθι πείσμωσε, τεντώθηκε και της έκλεισε το δρόμο. Η Κατρίν πέταξε εύκολα από πάνω της και προσγειώθηκε μπροστά από τον πεσμένο στη γωνία Μανώλη. Έσκυψε λίγο για να τον πιάσει όταν έφαγε μια καρέκλα κατακέφαλα. Γύρισε και αποφάσισε να ξεμπερδεύει με την ενοχλητική γκαρσόνα γνωρίζοντας οτι η μνήμη της ως Σούπερ ηρωίδα έχει σβηστεί αλλά πολλές από τις μηχανικές της δυνάμεις είναι ασυνείδητα ενεργές. Όσο ψυχρή υπολογίστρια και να ήταν, η καρέκλα που της χάλασε λίγο την κόμμωση την πείραξε και αποφάσισε να ερεθίσει στο ευαίσθητο σημείο την Κάθι: «Είσαι πολύ κακόγουστη στο ντύσιμο!»
«Τι είπες ρε γκαμήλα;» φρύαξε η Κάθι και της όρμησε.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ να τα βάλετε με ένα αφηνιασμένο ζώο; Η Κατρίν δεν πίστευε αυτό που έβλεπε, η motherboard πήρε φωτιά προκειμένου να υπολογίσει τις βέλτιστες κινήσεις άμυνας απέναντι στην απρόσμενη επίθεση. Διότι η Κάθι, με ελάχιστες ενεργές διεργασίες, πρόσφατα επανεγκατεστημένο λειτουργικό σύστημα, άδειο σκληρό δίσκο, απαλλαγμένη από drivers, ενημερώσεις και χωρίς καν antivirus, ήταν απρόβλεπτος αντίπαλος. Μέσα σε 20 δευτερόλεπτα όλες οι γυάλινες μπάλες που κρέμονταν από την οροφή του ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΝ είχαν γίνει θρύψαλα. Ο Κοντοβράκης είδε να σπάει η πρώτη, έκανε να μαζέψει τη δεύτερη και αφού γύρισε το κεφάλι ακούγοντας τον κρότο της τρίτης αποφάσισε να χαλαρώσει και να απολαύσει το θέαμα του μαγαζιού του να διαλύεται. Ακολούθησαν με τυχαία σειρά οι καθρέφτες, το φωτισμένο ποδήλατο, ο προβολέας, τα τραπέζια, οι καρέκλες, οι θαμώνες.
Η Κατρίν απέκρουε τη λυσσασμένη επίθεση με δυσκολία μεν, αποτελεσματικά δε. Με ένα κροσσέ μάλιστα έστειλε την Κάθι να διασχίσει στριφογυρίζοντας όλο το μαγαζί και να σκάσει στο διάδρομο. Όμως κάποια στιγμή η Κατρίν έκανε το μοιραίο λάθος. Έσκισε με τα νύχια της το αμάνικο τζάκετ γνήσια απομίμηση Norma Kamali της Κάθι. «ΑΑΑΑΑ!!!!!» κραύγασε η Κάθι με την απόγνωση κάποιου που τα έχει χάσει όλα και πήδηξε προς τα πάνω με όλη της τη δύναμη. Εκτοξεύτηκε. Το κεφάλι της βρήκε την Κατρίν στο σαγόνι, απογειώθηκαν ταυτόχρονα, πέρασαν το ταβάνι σαν να ήταν από τσιγαρόχαρτο, τρύπησαν τη στέγη, έφτασαν στα μεσαία στρώματα της ξωτάρικης ατμόσφαιρας και έπεσαν με πάταγο πάνω στα τραπεζάκια έξω από την πρόσοψη.
Η Αννούλα ξεμύτισε από την κουζίνα για να βοηθήσει την Κάθι. Δεν χρειάστηκε. Η Κατρίν είχε κρασάρει, έκανε μερικά ανάποδα βήματα, έγειρε και σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο, ακριβώς μπροστά από την κεντρική είσοδο. Η Κάθι πλησίασε έτοιμη να της δώσει τη χαριστική βολή. Όμως παρατηρώντας το κομψό μαύρο (γνήσιο!) Escada με γαλλική δαντέλα γδαρμένο και λερωμένο από τους χυμένους καφέδες και τις σκόνες του πλακόστρωτου δεν άντεξε και λιποθύμισε.
Τη βασανιστική σιγή διέκοψε η φωνή του Υάκινθου Πριονέα που μαζί με τους υπόλοιπους είχε κρυφτεί πρόχειρα πίσω από τη σόμπα. «Μάγκα μου! Τι ήταν αυτό;»
«Αυτό που είδα δεν θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ» συνέχισε ο Αντρέ Μπετόν.
«Αχ καλέ, μπράβο στο κορίτσι μας!» είπε ανακουφισμένη η Ελεωνόρα.
«Αννούλα, για συνέφερε την Κάθι» είπε ο Κοντοβράκης φέρνοντας σκούπα, φαράσι και μια τεράστια σακκούλα σκουπιδιών.
«Πρώτα θα δώσω δυο μπουκέτα στην αχώνευτη την χαζογκόμενα, να μην ξυπνήσει ποτέ» είπε τσαντισμένη η Αννούλα.
Ο Κεφαλοτύρης έξυσε αμήχανα το κεφάλι του: «Να το εξετάσουμε το ζήτημα ρε παιδιά. Η κοπέλα που δουλεύει εδώ είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Αλλά και η άλλη κυρία, αξίζει της προσοχής μας. Πάντα πίστευα οτι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.»
«Κάμετε στην άκρηηη να δωω… » ακούστηκε η φωνή του Μανώλη που κατάφερε να συνέλθει.
Όλοι παραμέρισαν. Τον είχαν ξεχάσει αυτόν. Ξαφνικά ο Υάκινθος φώναξε: «Ρε συ! Αλήθεια έλεγες; Εσύ είσαι ο σούπερ τέτοιος κι αυτή είναι η γκόμενα που έψαχνες;»
«Αυτή!» είπε δακρυσμένος ο Μανώλης/Σούπερ Κασιμάτης και γονάτισε στο πλευρό της αγαπημένης του. Την χάιδεψε, τη φίλησε και έψαξε τρυφερά να δει μήπως είχε χτυπήσει.
«Τι να έχει χτυπήσει ρε; Αυτές μου διαλύσανε το μαγαζί…»
«Εχμ… Αγαπητέ Διονύση, ποιά είναι αυτή η αναίσθητη κομψή κυρία;» επανήλθε σε αυτό που τον έτρωγε ο Κεφαλοτύρης.
«Άσε, μεγάλη ιστορία… Ακούστε, ελάτε εδώ.» Και συνέχισε χαμηλόφωνα «Αυτή φάνηκε πριν λίγες μέρες. Τη λένε Κατρίν. Λένε οτι ήρθε από την Αυστραλία και είναι κόρη ενός τσιριγώτη που δεν ξέρει τι έχει.»
«Μα αυτή δεν μιλάει αυστραλοτσιριγώτικα» παρατήρησε ο Μπετόν.
«Τι ψάχνεις τώρα, μάλλον θα πήγε σε ελληνικό σχολείο. Λένε οτι πέρασε μια ερωτική απογοήτευση στο Brisbanne και τώρα ήρθε εδώ και ψάχνει για άντρα.»
«Καλά στο Τσιρίγο ήρθε να τον βρει;» απόρησε ο Υάκινθος.
«Γιατί το λέτε αυτό; Ποτέ δεν ξέρεις…» ψιθύρισε ο Κεφαλοτύρης/Τολστόη.
«Δεν ξέρω» συνέχισε απτόητος ο Κοντοβράκης «πάντως εγώ την έχω δει με κάποιον αλλά δε μπορώ να πω με ποιόν» και πήρε την αγαπημένη του έκφραση, όταν όλοι θέλουν να τον παρακαλέσουν να αποκαλύψει κάτι.
«Με ποιόν» ρώτησε απλά και αφελώς η Ελεωνόρα λες κι ο Κοντοβράκης θα το μαρτυρούσε έτσι εύκολα.
«Καλά, μη γίνει κουβέντα όμως, ε; Με τον Γ!»
«Α μπα! Δεν το πιστεύω» είπε ο Κεφαλοτύρης κρατώντας το χάρι της Κατρίν. «Κοιτάξτε, φοράει μαύρο φόρεμα και έχει βαμμένα κόκκινα νύχια. Σίγουρα είναι συντρόφισσα.»
«Ωραία, και τι την κάνουμε τώρα τη συντρόφισσα;» ρώτησε η Αννούλα αγριοκοιτάζοντάς τον.
«Ξύπνα εσύ την Κάθι και θα πάρω εγώ τηλέφωνο τον Γ να έρθει να μαζέψει την άλλη» είπε ο Κοντοβράκης.
Η Κάθι όμως δεν συνερχόταν με τίποτα. Ο Μανώλης, σκυμμένος από πάνω της την κοιτούσε με θαυμασμό και ανησυχία. Την πήρε αγκαλιά, τη σήκωσε και άρχισε να περπατάει στο δρόμο.
«Ε! Που πάς;» τον ρώτησε κάποιος.
«Δεν ξέρω. Ξέρει κανείς που είναι το σπίτι της;»
Όλοι κοιτάχτηκαν. Όχι, κανείς δεν ήξερε.
«Λοιπόν; Ίντα έγινε; Θα μου πείτεεε;»
«Εγώ αν και δουλεύουμε μαζί δεν ξέρω πολλά για αυτήν. Να δούμε στην τσάντα της μήπως έχει κάποιο στοιχείο» είπε η Αννούλα κι όλοι συμφώνησαν.
«Μόνο ταυτότητα κι ένα στικάκι» είπε μετά από σύντομο ψάξιμο.
«Για δώστο μπας και βρούμε τίοτες» είπε ο Μανώλης και το πήρε.
Εκείνη τη στιγμή μια μυστηριώδης μουσική ακούστηκε. Όλοι προσπάθησαν να καταλάβουν την πηγή του ήχου που φαινόταν να έρχεται από μακρυά, όχι όμως από κάποιο συγκεκριμένο σημείο – σαν να έβγαινε από τη γη, να αντανακλούσε στα σύννεφα και να τους κύκλωνε. Όταν μετά από 90 δευτερόλεπτα η μουσική έσβησε και τα βλέμματα των θαμώνων έπαψαν να κοιτούν προς τον ουρανό, ο Σούπερ Κασιμάτης με την Κάθι είχαν εξαφανιστεί. Η Κατρίν ακόμα έκανε το ένα reboot μετά το άλλο. Ο Υάκινθος, ο Αντρέ, η Ελεωνόρα και ο Κεφαλοτύρης σαν να ξύπνησαν απότομα από ένα σύντομο όραμα και βρέθηκαν πιασμένοι χέρι χέρι σε κύκλο στο κέντρο της πλατείας του Μποταμού.
Άφησαν τρομαγμένοι τα χέρια και κοιτάχτηκαν. Τι έγινε; Ποια δύναμη, τι τους οδήγησε εκεί;
————————————————————————
«Κύριε δήμαρχε!»
Ο Δήμαρχος σήκωσε το φρύδι ενοχλημένος.
«Νόμιζα πως είχαμε πει να μη με ενοχλήσει κανείς Μάθιου».
Κάτι στη ματιά του πιστού Βρεττανού μπάτλερ του όμως τον έκανε να ανησυχήσει. «Συμβαίνει κάτι;» είπε αντιλαμβανόμενος πως ο Μάθιου κρατούσε στα χέρια του τη «Φωνή του Έξω Δήμου» την εφημερίδα που εξέδιδε ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Μάνος Κασιμάτης.
Χωρίς άλλη κουβέντα ο Μάθιου του έδωσε την εφημερίδα. Ο Δήμαρχος άσπρισε καθώς το βλέμμα του έπεσε στον οχτάστηλο τίτλο: «ΜΑΥΡΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ» με υπότιτλο «Αποκλειστικό: Προβοκάτσια της ΔΜΔ οι παραβιάσεις του FIR της ΛΒΔ. Ανώτατος αξιωματούχος ΓΕΑ: Όλα έγιναν με εντολή Δημάρχου.»
Ο Δήμαρχος σωριάστηκε στη καρέκλα του, πιστή απομίμηση του θρόνου του Μανουήλ του Β’ του Παλαιολόγου.
«Καταστροφή» ψέλισε.
Ο πάντα ψύχραιμος Μάθιου είχε πάντα κάτι θετικό να πεί.
«Τη γαμήσαμε» είπε με τυπικό βρεττανικό φλέγμα.
Σιωπή ακουλούθησε την τελευταία διαπίστωση μέχρι που ο ήχος από τζάμια που σπάνε τους επανέφερε στην πραγματικότητα. Αλαφιασμένος ο Δήμαρχος έτρεξε στο παράθυρο που έβλεπε προς την πλατεία Συντάγματος (πρώην πλατεία Στάη) της Χώρας. Αυτό που είδε τον έκανε να ιδρώσει: η πλατεία ήταν γεμάτη από κόσμο. Κάποιοι πετούσαν αντικείμενα προς την πλευρά του δημαρχείου (ένα από αυτά ήταν που είχε σπάσει το τζάμι πριν λίγα δευτερόλεπτα). Άλλοι κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα κατά του Δημάρχου, άλλοι κρατούσαν δικράνια, τσουγκράνες φτυάρια και κάποιος (άγνωστο γιατί) ένα ηλεκτρικό μπλέντερ. Όλοι φώναζαν – και αυτά που ξεστόμιζαν δεν κολάκευαν καθόλου τον Δήμαρχο και το τσιράκι του (μάλλον εννοούσαν τον μπάτλερ αλλά δεν είμαι σίγουρη Ε.Κ-W). Οι δυνάμεις καταστολής πάσχιζαν να συγκρατήσουν τον όχλο αλλά ήταν θέμα χρόνου να σπάσει ο κλοιός των αστυνομικών.
…ένα μπαούλο με όπλα στο υπόγειο
«Σφραγίστε το κτίριο» είπε ο Μάθιου στον κατάχλωμο υπεύθυνο ασφαλείας που μόλις παρουσιάστηκε αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία.
«Δεν έχει νόημα» απάντησε αυτός «υπάρχουν στασιαστές και ανάμεσα στο προσωπικό, πριν από λίγο βρήκαμε ένα μπαούλο με όπλα στο υπόγειο. Κύριε Δήμαρχε, πρέπει να έρθετε αμέσως μαζί μου. Το ελικόπτερο Σας περιμένει»
«Και που να πάμε;» αναρωτήθηκε ο Δήμαρχος.
«…Στα Αντικύθηρα!» συμπλήρωσε μετά από μια γρήγορη εκτίμηση της κατάστασης.
«Όχι κύριε Δήμαρχε. Πρέπει να πάμε στα Μητάτα, έχει συγκληθεί έκτακτη και κατεπείγουσα συνάντηση με τους ηγέτες της ΛΒΔ και της ΚΟΜΟ με την αιγίδα του ΟΗΕ και τη συμμετοχή του γραμματέα του οργανισμού. Μας περιμένουν μέσα στην επόμενη μισή ώρα.»
«Σκατά» είπε ο Δήμαρχος. «Σκατά, σκατά, σκατά».
…………………………………………………………………………………………………….
«Κύριοι.»
(Φασαρία)
«Κύριοι!»
(Ίδια και χειρότερη φασαρία)
«ΚΥΡΙΟΙ!!!»
(Καμμία μεταβολή στο στάτους της φασαρίας)
«Ε ΑΕΙ ΣΤΑΔΙΑΛΑΑΑΑ ΣΚΑΣΤΕ ΠΙΑ!!!»
Επιτέλους οι σύνεδροι σώπασαν ξαφνιασμένοι από το ξέσπασμα του Μπαν Κι Μουν. Εκείνος ήπιε μια γουλιά από το μεταλλικό νερό St John (από τη βρύση των Βιαραδίκων) κάνοντας έναν σύντομο μορφασμό επιδοκιμασίας. «’Αλλο ένα» είπε στον πάντα πρόθυμο Μιχάλη στην ταβέρνα του οποίου γινόταν η διάσκεψη. «Κύριοι, το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και έχει να κάνει όχι μόνο με την ασφάλεια της περιοχής αλλά της Ευρώπης και του πλανήτη γενικότερα.»
«Βρε άει παράτα μας κι εσύ βρε χαφτουνά» ακούστηκε μια φωνή.
«Θα παρακαλούσα τον σεβασμιώτατο κύριο μουφτή του καντονίου των Βιαραδίκων να είναι πιο κόσμιος.»
«Ρε άιντε πνίξου!»
«Σκάσε ρε μαλάκα Νίκο άσε τον άνθρωπο να μιλήσει.»
«Τι να αφήσω ρε; Εδώ τα πράγματα είναι καθαρά: Οι από Μέσα πήγαν να μας ρίξουνε τη λέζα πως τη κάναμε στους απ’ Έξω κι αυτοί το καταλάβανε αλλά κάνανε τη κορόιδα για να μας τη κάνουνε. Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας που θα μου πείτε να σκάσω.»
«Ο ρόλος σου δεν είναι θεσμικός ρε καραγκιόζη!»
«Έλα πιό κοντά να σου δείξω το θεσμικό μου κα…»
«ΚΥΡΙΟΙ!!!»
«Κεριά!»
«Έλα ρε μαλάκα πια!!!»
«Μαλάκες είστε και φαίνεστε ρε βούιδα. Τι νομίζετε ρε, θα περάσουν έτσι οι πουστιές σας; Θα σας μπομπαρντίσουμε μέχρι να να πέσει μαύρο χιόνι!»
«Τώρα μην προκαλείς.»
«Γιατί ρε Γ τι θα μου κάνετε; Ε; Ξωταρέοι προδότες πήγατε να φάτε ρε τα τιμημένα χώματα ρε; Ε ρε; Εμείς θα σας φάμε!»
«Ε δεν πάει πουθενά η συζήτηση έτσι!»
«Χέστηκα!»
«Ε τότε κι εμείς χεστήκαμε!»
«Το ξέρω. Έναν γιδοβοσκό βάλαμε στη σούβλα και βρωμίσανε τα χαρακώματα…»
«Βάρβαροι! Ανθρωποφάγοι!»
«Του το φάγαμε το συκώτι με ένα μπουκάλι κιάντι ΦφΦφΦφ!!!»
«Άντε ρε βλάχο που ξέρεις και το κιάντι…»
«Ποιόν είπες βλάχο ρε διμούτσουνη οχιά;»
«Παρακαλώ κύριοι καθήστε κάτω και ηρεμήστε!»
«Μιλάς εσύ μωρέ; ΕΣΥ;;; Δήμαρχε της συμφοράς; Εγώ φταίω που δεν έβαλα το Χάριερ να σου κάνει ανακαίνιση στο Μέγαρο Χειλάκη!»
«Gentlemen please…»
«Σατ απ κι εσύ ρε τζιτζιφιόγκο, μας έπρηξες!»
«Σεβασμό ρε, λίγο σεβασμό!»
Η συζήτηση τραβούσε έτσι για ώρα και απ’ότι φαίνεται έτσι θα πήγαινε στο διηνεκές. Ξαφνικά ακούστηκε μια υπόκωφη βοή που έκανε όλους να το βουλώσουν για πρώτη φορά από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι ειρηνευτικές (λέμε τώρα) συνομιλίες.
«Αεροπλάνο;» αναρωτήθηκε ο Δήμαρχος.
«Νταλίκα;» αναρωτήθηκε ο Γ.
«Prophet Pro 5 με sub oscillator και low pass φίτρο;» αναρωτήθηκε ο πάντα ακατανόητος Υάκινθος.
«Έκλασες;» ρώτησε τον Δήμαρχο ο πάντα άξεστος πλήν όμως ευθύς Μουφτής.
Η βοή φάνηκε να σβήνει, όμως στη συνέχεια επανήλθε με παρέα της έναν μεγαλοπρεπή σεισμό που σύμφωνα με το αστεροσκοπείο της Uppsala ήταν ισχύος 9,1 βαθμών της κλίμακας Richter. H πλατεία των Μητάτων πέρασε για λίγο το φαράγγι του Τσάκωνα, επανήλθε, ξαναπέρασε απέναντι και ύστερα απηυδησμένη βυθίστηκε, πέρασε κάτω από το γεφύρι και κατευθύνθηκε προς Παλαιόπολη. Η ταβέρνα του Μιχάλη ταρακουνήθηκε συθέμελη αλλά παρέμεινε πεισματικά στη θέση της ενώ ο παρακείμενος αναστηλωμένος ναός της Αγίας Τριάδας μετατρεπόταν σε μάντρα πολύχρωμων οικοδομικών υλικών προς τέρψιν σε βαθμό οργασμού του Μπετόν Αντρέ που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα ως εκπρόσωπος των ΠΑΤΣΙ (Πασιφιστών Τσιριγωτών). Πέρασαν ένα δυό λεπτά που φάνηκαν αιώνες και ό,τι απέμεινε από τα Μητάτα σταμάτησε να κουνιέται. Μουδιασμένοι οι σύνεδροι βγήκαν έξω και κοίταζαν γύρω τους μη πιστεύοντας ακόμη τι είχε συμβεί. Τελευταίος βγήκε ο Μιχάλης:
«Ορίστε και ο λογαριασμός» είπε δίνοντας την απόδειξη στον Μπαν Κι Μουν.
«Κάρτα;»
«Όχι»
«Δεν έχω μετρητά πάνω μου…»
«Λάντζα.»
Ο Μπαν Κι Μουν επιχείρησε να διαμαρτυρηθεί όμως βλέποντας τον Μιχάλη να ζυγίζει το πόδι του για μια παραδοσιακή Μητατιώτικη κλωτσιά αποφάσισε πως η δουλειά δεν είναι ντροπή κι έδωσε τόπο στην οργή. «Έχετε μια ποδιά μήπως;»
……………………………………………………………………………………………………..
«Λέηντης έντ τσέντλεμεν γουή αρ απρόουτσινγκ δε πορτ οφ Διακόφτη. Πληζ γκετ ρέντη του ντηζεμβάρκ. Θένκιού»
«Καπετάνιε…»
«Μισό λεπτό. Γουή θένκ γιού φορ τράβελινγκ γουήθ Βιτσέντζος Κορνάρος εντ χόπ του μπή σήινγκ γιου αγκέην» συνέχισε τις αναγγελίες ο πλοίαρχος του Κορνάρος.
«Καπετάνιε!»
«Ε τι είναι; Λύσσαξες.»
«Καπετάνιε χάσαμε το Διακόφτι…»
«Τι; Τι λες ρε, τρελλάθηκες;»
«Μάλιστα καπετάνιε, είναι αλήθεια» επικύρωσε ο ύπαρχος που εμφανίστηκε πίσω από τον ψαρωμένο ναύτη-άγγελο κακών μαντάτων.
«Τι λέτε μωρέ; Πως γίνεται να χάσαμε το Διακόφτι; Αφού το είδα με τα μάτια μου πρίν δέκα λεπτά. Το έχω σταμπάρει και στο GPS.»
Ο Βιτσέντζος Κορνάρος (το πλοίο όχι ο ποιητής) όπως θα θυμάστε είχε γίνει κατά λάθος στόχος ενός Βορειοκορεατικού διηπειρωτικού πυραύλου που είχε μπουκάρει μέσω του φουγάρου του στο μηχανοστάσιο όπου όμως δεν είχε εκραγεί καθώς την τελευταία στιγμή απενεργοποιήθηκε ο πυροκροτητής σκασμένος από το ντουμάνι που ελευθέρωνε η ντηζελομηχανή του πλοίου. Οι ζημιές όμως ήταν τόσο εκτεταμένες που το περήφανο σκαρί χρειάστηκε γενική επισκευή. Στις εργασίες που ακολούθησαν στα ναυπηγεία της Αγίας Πατρικίας εγκαταστάθηκε πυρηνικός αντιδραστήρας ο οποίος παρείχε αφειδώς ενέργεια, όμως, φεύ! Αυτό δεν βελτίωσε καθόλου τις επιδόσεις του πλοίου καθώς για λόγους πολιτικής της εταιρείας και οικονομίας στο ουράνιο το δρομολόγιο παρέμεινε κολλημένο στους γνωστούς/άγνωστους χρόνους εκτέλεσής του.
«Και όμως καπετάνιε. Έγινε ένας τρομερός σεισμός πρίν λίγο και φαίνεται πως…»
«Πως τί ρε;»
«Τα Κύθηρα έφυγαν…»
«ΤΙ;»
«Μετακινήθηκαν κάπταιν. Σαλπάρανε, πως το λένε;»
«Και που πάνε;»
«Νότια.»
Ο πλοίαρχος πήρε τα κυάλια. Πράγματι διέκρινε το νησί να απομακρύνεται προς τον νότο αφήνοντας μάλιστα πίσω του απόνερα. Χωρίς να το σκεφτεί κάλεσε το μηχανοστάσιο:
«Πλήρη ισχύ!»
«Επαναλάβατε» ακούστηκε με ευδιάκριτη δυσπιστία η φωνή του μηχανικού βάρδιας.
«Είπα ΠΛΗΡΗ ΙΣΧΥ. Ακολουθήσατε αυτό το νησί!» διέταξε ο καπετάνιος ενώ ιαχές χαράς συγκλόνιζαν το μηχανοστάσιο και ο Κορνάρος άρχισε να πλανάρει πάνω στα κύματα ακολουθώντας τα αλανιάρικα Κύθηρα.
Στο επόμενο: Τι να σας λέμε τώρα…. Τα Κύθηρα μετακινούνται με ασυνήθιστη για νησί ταχύτητα προς τα νότια, σκορπίζοντας απελπισία στην κοινότητα των τοπογράφων που δεν ξέρουν τι συντεταγμένες να βάλουν στα οικόπεδα. Το πυρηνικό ΕΓ/ΟΓ Βιτσέντζος Κορνάρος προσπαθεί να ακολουθήσει το νησί από το οποίο βγαίνει μια μυστηριώδης μουσική…. Μην το χάσετε!
.
