Ο ποιητής αισθάνεται την δημιουργία του μέσα στην θέαση των αθεάτων, όπου τα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα, της φαντασίας ποιητής, ποιητής του όλου όπως εκτυλίσσεται στο αίσθημα του που πηγάζει μέσα από το στήθος και το πνεύμα της φύσης του, παρουσιάσεις εφήμερες που χάνονται σαν κύματα στον ανοικτό ορίζοντα.

Τόσο τρυφερή και φιλική ήταν η αντήχηση, σαν φωνή που ερχόταν από τη μακρινή και κοντινή πατρίδα του, από την αλησμόνητη γενέτειρά του, έφθανε σαν ηχόραμα από εκείνον τον άφαντο κοντινό και αφάνταστα μακρινό χώρο, συγχορδίες μουσικής των οραμάτων του μοναχού.
Ήταν σαν το κάλεσμα του ονείρου που του έλεγε να ξαναγυρίσει, ήταν σαν μια ηχώ από την ιστορία και την σοφία της μακρινής νοσταλγημένης πατρίδας των παιδικών αναμνήσεων.
Ένας αντίλαλος που ανταύγαζε σε όλους τους ρόδινους ορίζοντες, τους ατέλειωτους ουρανιώνες πάνω από αυτούς τους λόφους της ξενητειάς που τον έφερνε κοντά στις ακροπόλεις του πνεύματος ποιητών και φιλοσόφων.

Σκέπτομαι, θα εύρουν οι άνθρωποι αυτές τις ομορφιές να λιμανίσουν τ’ ανήσυχα αισθήματά τους, υπάρχουν τόσο βαθυγάλανα, αγνά λιμάνια που ζουν και προσμένουν την ανθρώπινη παρέα και συντροφιά;