Η Αγία Πελαγία του 1997 ήταν το μεταιχμιακό χωριό ανάμεσα στην εποχή που ήταν το πρώτο λιμάνι του νησιού και την εποχή μετά, που το λιμάνι μεταφέρθηκε στο Διακόφτι. Είναι η εποχή που γυρίζεται το τηλεοπτικό Τζιβαέρι και η Βάνα Μπάρμπα -διαμένοντας σε τοπικό ξενοδοχείο- περπατά δίπλα μου φορώντας ένα καπελάκι τζόκεϊ στην ευθεία του Μανέα. Η τουριστική κίνηση τα επόμενα καλοκαίρια απογειώνεται, είναι οι εποχές που οι επισκέπτες περισσεύουν σε σχέση με τα καταλύματα.

Πάνω κάτω εκείνη τη διετία αλλάζουν και οι τσαρδάκες του χωριού. Επιβάλλεται μια πλακόστρωτη ομοιομορφία, ικανή να φιλοξενήσει περισσότερος πελάτες στα εστιατόρια, γυμνή όμως από τον προσωπικό χαρακτήρα που διέκρινε τις προϋπάρχουσες. Το χωριό με το καλύτερο κλίμα πάνω στο νησί, με τις περισσότερες όμορφες παραλίες σε απόσταση ποδαρόδρομου, έβαζε ασυγκράτητο πλώρη για τη νέα του εποχή. Το 2003, 93 οικοδομικές άδειες βρίσκονταν σε εκκρεμότητα. Τα ολόασπρα κουτιά με τα μπλε παραθυρόφυλλα και τα κίτρινα γείσα, όπως ήδη έχουν αρχίσει να πληθαίνουν στην εικόνα της τηλεκάρτας, θα φυτρώσουν παντού σαν τα μανιτάρια. Η παλιά Αγία Πελαγία ξεψυχά.
Μέσα στο μικρό εκκλησάκι το χτισμένο στη θέση της παλιάς εκκλησίας, υπήρχαν δύο εικόνες: μια της «σωστής» Αγίας, που γιορτάζει στις 8 Οκτώβρη και μια της Τηνίας, με την κατακαλόκαιρη γιορτή στις 23 του Ιούλη. Όταν πήγαινα έφηβη να το καθαρίσω και να ανάψω τα καντήλια, έβαζα στο κέντρο τη «σωστή» μια ξύλινη φτηνή, με κολλημένο χαρτί επάνω της. Κάποιος όμως που πήγαινε συχνά και αυτός, αντικαθιστούσε πάντα τη «σωστή» με την χρυσοποίκιλτη της Αγίας Πελαγίας της Τηνίας. Ήταν μια αληθινή κόντρα ανάμεσα σε δυο άγνωστους που ο καθένας μέσα του βλαστήμαγε τον άλλον. Αν σκεφτείς και την καθιέρωση (περίπου και αυτή την εποχή της φωτογραφίας) του καλοκαιρινού εορτασμού ως «πανηγυριού του χωριού», καταλαβαίνεις πως τούτο το χωριό, από ό,τι φαίνεται, πάντοτε ήθελε να είναι η Τηνία… Ας είναι. Ίσως έτσι της πηγαίνει και πιο πολύ. Εξάλλου τα χωριά ανήκουν στους κατοίκους τους κι αυτοί έχουν το ελεύθερο να τα κάνουν ό,τι θέλουν καθώς και την ανάγκη να τα αγαπούν όπως και να ναι.Τώρα, η καινούργια μορφή έχει παγιωθεί, η νέα εποχή έχει γράψει ήδη τη δική της μικρή ιστορία. Η  ύφεση, σε ένα καινούργιο επεισόδιο, κρατά τα ηνία του παρόντος. Τα άσχημα πάντως είναι τα μεταίχμια. Όπως αυτό το αδιαμόρφωτο που δείχνει η τηλεκάρτα με τη συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης (όπως ημερομηνία λήξης είχαν και τα καρτοτηλέφωνα και τόσα άλλα αντιαισθητικά των «late 90’s.»)
Ευτυχώς, στην άλλη πλευρά το Μουδάρι, μόνο του μπρος στην ανοιχτωσιά της θάλασσας, τότε όπως και πάντοτε, χαιρετά τα καράβια, χαιρετά τον καιρό και καθετί το παροδικό.