Ένα ερώτημα που ταλανίζει τον καθένα μας, με την τερατώδη γραφειοκρατία, δαιδαλώδη και απαθή, να έχει απλώσει έναν ιστό, στον οποίο είναι τόσο βαθιά παγιδευμένη η ελληνική Πολιτεία, ώστε να εγκλωβίζεται ολόκληρη η κοινωνία σε ακόμα μεγαλύτερη υπανάπτυξη και απελπισία: Ποιος είναι ο αρμόδιος;
Σε έναν τέτοιο ιστό, δυστυχώς, μπλέχτηκαν και τα νήπια του Νηπιαγωγείου Ποταμού και αυτό γιατί διεκδίκησαν το αυτονόητο. Μια και τα παιδιά δεν έχουν ακόμη δική τους φωνή, κάποιοι ευαισθητοποιημένοι γονείς, αποφάσισαν ήδη πέρυσι να ζητήσουν από την Αρχή του τόπου μας, να μεταστεγάσει τα Νηπιαγωγείο σε υπάρχον δημοτικό κτίριο που βρίσκεται στην περιοχή του Ποταμού και είναι κατάλληλο για αντίστοιχη χρήση. Αυτό, γιατί το Νηπιαγωγείο, από την χρονιά του μεγάλου σεισμού (2006), αναγκάστηκε να στεγαστεί άρον-άρον (όταν εκδιώχθηκε από την συστέγασή του με τον τότε Παιδικό Σταθμό) σε δύο αίθουσες – κελιά τύπου κοντέινερ, με την φαεινή προσθήκη ενός ενδιάμεσου κοντέινερ για χρήση τουαλέτας, το οποίο βέβαια … δεν συνδέεται εσωτερικά με τις αίθουσες!
Όταν αποφασίστηκε αυτό, τα παιδιά ήταν περίπου 20 νήπια. Τώρα, ενόψει και του καθορισμού ενός μόνο Παιδικού Σταθμού στα Φράτσια, κρίθηκε επιτακτική η ανάγκη προσέλευσης προνηπίων, το οποίο πραγματοποιήθηκε χάρις στις φιλότιμες προσπάθειες της Διευθύντριας του Νηπιαγωγείου και το οποίο βοήθησε πολύ τους γονείς που κατοικούν στην ευρύτερη περιοχή και επέτυχε έναν ακόμα λειτουργικό σκοπό: αποσυμφόρησε τον Παιδικό Σταθμό, ο οποίος αντιμετωπίζει τα δικά του υπαρξιακά προβλήματα.
Οπότε, τα παιδάκια φτάσανε τα τελευταία δύο χρόνια τον αριθμό 38! Τριάντα οκτώ νήπια μοιρασμένα σε δύο χαμηλοτάβανα, ανήλιαγα κοντέινερ, σε αναγκαστική συγκατοίκηση με όλα τα συμπράγκαλα (ψυγείο, ντουλάπες, κρεβατάκια, φούρνο μικροκυμάτων, γραφεία νηπιαγωγών, εργασίες που απλώνονται κατά μήκος της αίθουσας σε στυλ μπουγάδας) σ’ έναν χαμό μέσα τον οποίο, τα νήπια πρέπει να συγκεντρωθούν και να παρακολουθήσουν αυτά που λέει η δασκάλα τους, αλλά και να δημιουργηθούν γωνιές δραστηριοτήτων, όπως απαιτεί η σύγχρονη εκπαίδευση, την οποία ίσως απολαμβάνουν άλλα, πιο τυχερά παιδιά κάπου αλλού, πάντως όχι τα δικά μας. Με όλο τον σεβασμό στο προσφυγικό δράμα των ημερών μας και τηρουμένων των αναλογιών, θα τολμούσα να πω ότι εδώ δεν έχουμε τίποτε άλλο από μια μικρή ‘‘σχολική Ειδομένη’’.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, σ’ ένα άλλο χωριό της ίδιας περιφέρειας και της ίδιας τοπικής κοινότητας, στην Αγία Πελαγία, έτυχε να εγκαταλειφτεί (για άλλους λόγους) εδώ και οκτώ περίπου χρόνια, ένα σχολικό κτίριο, το οποίο σήμερα ανήκει στον Δήμο μας, ένα διδακτήριο 15ετούς παλαιότητας, που λειτούργησε ως Δημοτικό Σχολείο για 7-8 χρόνια, σε καλή κατάσταση, η οποία με ένα χαμηλό κόστος συντήρησης μπορεί να γίνει άριστη. Το κτίριο αυτό αποτελείται από δύο μεγάλες, ευήλιες αίθουσες, από τις οποίες, η μία χρησιμοποιείται σήμερα από το Πολιτιστικό Σύλλογο Αγίας Πελαγίας, η άλλη επτασφράγιστη, με αποθηκευμένο τόσα χρόνια σχολικό υλικό για το οποίο κάποτε δαπανήθηκαν χρήματα από το Δημόσιο, τουαλέτες μέσα στο κτίριο και ξεχωριστό γραφείο των δασκάλων, με ενσωματωμένη κουζίνα, επίσης επτασφράγιστη, με αποθηκευμένα εκεί μέσα γραφεία, ηχοσύστημα, ψυγείο, φούρνο, καφετιέρες κλπ. Πράγματα που σαπίζουν χωρίς να τα χρησιμοποιεί κανείς, γιατί έτσι επιτάσσει το πρωτόκολλο!
Ένα χρόνο τώρα, στο λογικό, δίκαιο και αυτονόητο αίτημα του Συλλόγου Γονέων του Νηπιαγωγείου, αναζητείται ποιος θα πάρει την ευθύνη της μετεγκατάστασης, ποιος θα σηκώσει το ‘‘τεράστιο βάρος’’ μιας τέτοιας απόφασης, στον απόηχο των αντιρρήσεων για την χαμένη εμπορικότητα του Ποταμού από την συγκεκριμένη μετακίνηση.
Κι εκεί ξεκινάει η φαρσοκωμωδία:
ανταλλαγή επιστολών Δημάρχου με τοπικό συμβούλιο, ναι μεν αλλά, τι λέει ο Νόμος, το τάδε άρθρο του τάδε νόμου και ιδίως να προσέξουμε το εδάφιον από κάτω, δεν είμαι εγώ αρμόδιος, αρμόδιος είναι ίσως ο τάδε, ο δείνα, κάποιος άλλος πάντως όχι εγώ, και πάει λέγοντας…
Ο χρόνος κυλά, οι αίθουσες μαραζώνουν, τα κοντέινερ ασφυκτιούν, τα παιδιά μας κάποια στιγμή θα αναρωτηθούν «Σε τι κόσμο μάς φέρατε; Δεν μπορούσατε να κάνετε κάτι;»
Ποιος είναι τελικά ο αρμόδιος, να δώσει την απάντηση; Ποιος είναι ο αρμόδιος να καταλαγιάσει την ντροπή που νοιώθω, γιατί πριν πολλά χρόνια, πήγαινα σε καλύτερο νηπιαγωγείο (δημόσιο), απ’ ό,τι το παιδί μου σήμερα, το 2016;
Η Στέλλα Καϊδετσή είναι συμβολαιογράφος και πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Γονέων του Νηπιαγωγείου Ποταμού.
