Δυστυχώς, η εδώ και δεκαετίες φιλοευρωπαϊκή προπαγάνδα, η απατηλή, όπως αποδείχτηκε, άνοδος του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα, η αντικατάσταση κάθε είδους αρχών και αξιών από το κυνήγι του (εύκολου) χρήματος και η ανάγκη να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα που αποκορυφώθηκαν την σκοτεινή περίοδο Σημίτη, απόκοψε τους Έλληνες, που μεγαλοπιάστηκαν, από τις ρίζες τους στον κόσμο της Ανατολής (Βαλκανικό και Μεσανατολικό). Εκτός από τον πολιτισμικό και ηθικό ευνουχισμό μας και τον άκρατο πιθηκισμό που επικράτησε στον ελλαδικό χώρο, υπήρξε και κάτι ακόμα αρνητικό και ιδιαίτερα κρίσιμο. Πάψαμε να ασχολούμαστε με τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Έτσι, η χώρα που πρωτοστατούσε για τα δίκαια των Παλαιστινίων, των Κούρδων, των Λιβανέζων και όσων άλλων υπέφεραν στη Μέση Ανατολή, κατάφερε να χάσει μεγάλο μέρος της επιρροής της στη περιοχή κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000. Οι εξελίξεις των τελευταίων ετών όμως ήρθαν να μας ξυπνήσουν˙ και να μας υπενθυμίσουν ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, πλούσιος σε ιστορία και πολιτισμό, με τον οποίο έχουμε πολύ περισσότερα κοινά απ’ ό,τι με τους Δυτικούς εταίρους μας του Λουξεμβούργου και του Στρασβούργου, των Παρισίων και του Βερολίνου.
Έτσι θυμηθήκαμε τους προδομένους από τον Πολιτισμένο Δυτικό Κόσμο (αλλά και από εμάς) Κούρδους. Η Αραβική Άνοιξη, η υποκίνηση εξτρεμιστικών ομάδων στη Συρία από τις ΗΠΑ, τους Ισραηλινούς, τους Σαουδάραβες και Τούρκους συμμάχους τους, η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους (ISIS ή ISIL ή DAESH) με τη βοήθεια των προαναφερόμενων δημοκρατικών δυνάμεων, έφεραν το χάος και τον όλεθρο στην περιοχή αλλά και την ανάδυση νέων δυνάμεων και προσωπικοτήτων. Μέσα, λοιπόν, από τις φλόγες του πολέμου (κλισέ αλλά μου αρέσει) αναδείχτηκε για άλλη μια φορά η μαχητικότητα των Κούρδων. Οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεπέρασαν το σοκ της προδοσίας του Οτσαλάν και άλλαξαν την πολιτική τους ταυτότητα. Από ένα σκληρό Λενινιστικό κόμμα πέρασαν σε θέσεις πιο κοντά στον αναρχισμό. Και τους βγήκε σε καλό. Σταμάτησαν να ζητάνε τη δημιουργία ενός κράτους και απαιτούν πλέον τη δημιουργία μιας αυτόνομης περιοχής, όσο το δυνατόν πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία, με ίσα δικαιώματα για όλους τους κατοίκους ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να συγκινήσουν και τις υπόλοιπες μειονότητες της Τουρκίας (Άραβες, Χαλδαίους, Αρμένιους) και να πετύχουν να εισέλθει το φιλοκουρδικό κόμμα στην τουρκική Βουλή. Μέχρι που ο στυγνός Ερντογάν, θορυβημένος από τις επιτυχίες τους στον πόλεμο της Συρίας, αποφάσισε να ξεκινήσει, με την ανοχή της πολιτισμένης Δύσης, νέα γενοκτονία στην περιοχή: απαγορεύσεις κυκλοφορίας, βιασμοί, εμπρησμοί, εκτελέσεις και άλλα όμορφα δώρα από τον Σουλτάνο της Άγκυρας είναι καθημερινά φαινόμενα, τα οποία κάποιοι κάνουν πως δεν βλέπουν. Το ΡΚΚ ανέλαβε ξανά ένοπλη δράση, ενώ εμφανίζονται και νέες πιο ριζοσπαστικές και πιο βίαιες ένοπλες ομάδες όπως τα ‘‘Γεράκια για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν’’, οι οποίες έχουν αποφασίσει να φέρουν τον πόλεμο στις τουριστικές περιοχές της Τουρκίας.
Κομπανί. Όλοι μάθαμε αυτή την πόλη όταν οι Κούρδοι σταμάτησαν με ηρωικό αγώνα την επέλαση του ΙΚ. Το ΙΚ, τρομοκρατική οργάνωση ακραίων ισλαμιστών που ακολουθούν τον σουννιτικό κλάδο, έχει σαν κύριους στόχους τους Σιίτες, τους Γεζίντι (ουσιαστικά, εξέλιξη των πυρολατρών, όλοι Κούρδοι), τους χριστιανούς αλλά και τους μετριοπαθείς Σουννίτες˙ κυρίως ,όμως, τις δυο πρώτες ομάδες. Οι Γεζίντι Κούρδοι ζουν στο Ιράκ, τη Συρία, κάποιοι στην Τουρκία (πολλοί Κούρδοι είναι Σουννίτες) και στο Ιράν. Οι Κούρδοι, λοιπόν, του Κομπανί, με την ηρωική αντίστασή τους στο Κομπανί, όχι μόνο ανέκοψαν το ΙΚ αλλά συγκίνησαν και κινητοποίησαν την παγκόσμια κοινή γνώμη σηματοδοτώντας έτσι την αρχή της συντριβής των τρομοκρατών. Τώρα έχουν θέσει υπό τον έλεγχό τους μεγάλη περιοχή της Συρίας και φτάνουν όλο και πιο κοντά στα σύνορα της Τουρκίας, παρά τους βομβαρδισμούς του τουρκικού στρατού εναντίον τους. Πολιτικά, εμπνέονται και αυτοί από αριστερά πολιτικά κινήματα, επιθυμώντας μια κοινωνία ανοικτή για όλους. Παρ’ όλ’ αυτά, έχουν παρατηρηθεί επεισόδια εναντίον αραβικών πληθυσμών. Αυτό μένει να ξεκαθαρίσει στο άμεσο μέλλον.
Οι Κούρδοι του Ιράκ (θα έχετε ακούσει τους μαχητές Πεσμεργκά) ήταν οι πρώτοι που ανέκοψαν σε σημαντικό βαθμό την επέλαση του ΙΚ στο Ιράκ. Έχουν ήδη πετύχει την αυτονομία τους εντός του Ιράκ και ελέγχουν περιοχές με πετρέλαιο. Υπάρχει δυσπιστία μεταξύ των Κούρδων του Ιράκ και των αδελφών τους στη Τουρκία και στη Συρία λόγω πολιτικών διαφωνιών. Οι Κούρδοι του Ιράκ είναι δεξιοί – συντηρητικοί στην πλειοψηφία τους, ενώ έχουν δοσοληψίες και με το καθεστώς Ερντογάν.
Τέλος, υπάρχουν κι οι Κούρδοι του Ιράν. Ποτέ δεν κατάλαβα τις σχέσεις μεταξύ των δύο συγγενικών εθνών. Δεν κατάλαβα γιατί οι Ιρανοί τούς καταπιέζουν (ή μάλλον τους φοβούνται) ούτε γιατί οι Κούρδοι τούς θεωρούν ξένους. Τους συνδέουν δεσμοί από της εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας. Είναι οι πιο ήσυχοι της περιοχής, πιθανόν επειδή η όποια καταπίεση εκ μέρους του Ιράν είναι αρκετά ήπια (άλλωστε οι Ιρανοί είναι πολιτισμικά πολύ πιο εκλεπτυσμένοι από τους Άραβες και τους Τούρκους). Προσφάτως, η ιρανική κυβέρνηση έκανε ανοίγματα προς την κοινότητα των Κούρδων εισάγοντας μαθήματα Κουρδικής γλώσσας και πολιτισμού στα πανεπιστήμια του Κορδεστάν (έτσι λένε οι Ιρανοί την περιοχή των Κούρδων). Δεν αναμένεται κάποια εντυπωσιακή εξέλιξη καθώς Ιρανοί και Κούρδοι έχουν, αυτή τη στιγμή, δυο κοινούς εχθρούς˙ τους Τούρκους και το ΙΚ.
Οι Κούρδοι, για άλλη μια φορά, προσπαθούν να κερδίσουν αυτό που η ιστορία τούς χρωστάει: ένα δικό τους κράτος. Και προσπαθούν να το επιτύχουν μέσω της μαχητικότητάς τους (μην ξεχνάμε ότι και ο μεγάλος Σαλαντίν, ο οποίος κατανίκησε τους Σταυροφόρους ήταν Κούρδος!) και του χτισίματος συμμαχιών. Αυτό που μένει να δούμε είναι τη στάση των Δυτικών και των Ρώσων αλλά και την αντίδραση των Αράβων της περιοχής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχουν και οι εσωτερικές πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις των Κούρδων. Όπως και να έχει, οι Κούρδοι φαίνεται να βρίσκονται στην κρισιμότερη, ίσως, φάση της ιστορίας τους. Ποτέ δεν έχουν ξαναβρεθεί τόσο κοντά στην αυτοδιάθεσή τους.
ΥΓ. Ελπίζω να μου συγχωρήσετε τυχόν παραλείψεις και λάθη.
