Ταινία της εβδομάδας είναι το ‘‘Anomalisa’’ του διάσημου, ανάμεσα στα άλλα, για το ‘‘Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού’’ και ‘‘Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς’’, Charlie Kaufman. Η ταινία είναι γυρισμένη με την τεχνική stop motion.

Ένας μεσήλικας, επιτυχημένος συγγραφέας βιβλίων για την αύξηση της αποδοτικότητας μιας επιχείρησης μέσω τηλεφωνικής εξυπηρέτησης, ταξιδεύει στο Σινσινάτι για να δώσει μια διάλεξη. Ο ήρωας είναι δυστυχισμένος, αιχμάλωτος ενός αποτυχημένου γάμου και με μια προηγούμενη σχέση του να τον ταλαιπωρεί ακόμα. Στο ξενοδοχείο που διαμένει γνωρίζει τη Λίζα και την ερωτεύεται.
Εδώ, καταπιάνεται με ένα μεγάλο σύγχρονο πρόβλημα, που είναι η μοναξιά και η έλλειψη επικοινωνίας˙ τόσο μεγάλο που η φιλολογία που έχει αναπτυχθεί γύρω απ’ αυτό και η συνεχής αναφορά σε αυτό έχει ουσιαστικά οδηγήσει στην απομάκρυνση από το πρόβλημα καθεαυτό. Πλέον, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό που ξεκίνησε σαν αρνητικό χαρακτηριστικό της εποχής μας έχει αναχθεί σε ένα επαναλαμβανόμενο πρότυπο ναρκισσιστικής μεμψιμοιρίας. Σε αυτή την παγίδα, θεωρώ ότι έπεσε, εδώ, ο Kaufman. Οι ήρωες, από την αρχή ως το τέλος, επιδεικνύουν μαζοχιστικά τη δυστυχία τους, χωρίς να προσφέρεται καμιά διέξοδος, ούτε καν όταν εμφανίζεται ο έρωτας.
Στη προκειμένη περίπτωση, ο έρωτας δεν παρουσιάζεται ως ο καταλύτης που θα μπορούσε να οδηγήσει στην απελευθέρωση από το ασφυκτικό περιβάλλον, αλλά εντάσσεται στο γενικότερο καταθλιπτικό κλίμα του παγιωμένου και ακατανίκητου περιβάλλοντος. Οι διάλογοι είναι επίτηδες απλοϊκοί και καθημερινοί, όντας αρεστοί σε όσους θέλουν να δουν την καθημερινότητά τους επί της οθόνης. Η έμμεση και άμεση κριτική που κάνει στο καπιταλιστικό σύστημα, τη στιγμή που ο πρωταγωνιστής είναι πλούσιος, διάσημος και οργανικά δεμένος με την λειτουργία του συστήματος, φαίνεται ατυχής και παράταιρη με προφανή στόχο του δημιουργού να φανεί αρεστός.

Στα συν της ταινίας πιστώνουμε τη πρωτοποριακή κινηματογράφηση, όπου οι κούκλες κινούνται με το χέρι και όλα είναι αναλογικά, χειροκίνητα, εκτός από τις ψηφιακές κάμερες που αποτυπώνουν την εικόνα τους. Η χρήση κούκλων αντί για ηθοποιών δεν αποξενώνει, αντιθέτως περνά απαρατήρητη, δημιουργώντας μας την αίσθηση ότι παρακολουθούμε μια κανονική ταινία.