«Ναός πυρολατρικός χτίστηκε και στην πόλη Νεκρέσι, της οποίας επίσκοπος ήταν ο μακάριος Αβίβος. Ο καλός ποιμενάρχης δεν μπορούσε να ανεχθεί τη λατρεία των δαιμονίων στην ίδια του την έδρα. Οπλισμένος, λοιπόν, με θείο ζήλο, πήγε μια μέρα στο ναό, προχώρησε θαρρετά ως το θυσιαστήριο και ρίχνοντας νερό πάνω στην ακοίμητη φλόγα, την έσβησε.»

Φυσικά ο επίσκοπος Αβίβος, Άγιος της Εκκλησίας της Γεωργίας, εκτελέστηκε γι’ αυτή του την πράξη. Το γεγονός συνέβη τον 6ο μ.Χ. αι. την εποχή που οι Πέρσες είχαν καταλάβει περιοχές της Γεωργίας και προσπαθούσαν να επιβάλουν την πυρολατρία.

Ένα από τα (πολλά) άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στον εκκλησιαστικό χώρο είναι η απονεύρωση του χριστιανισμού από τους ίδιους τους θεολόγους. Ο χριστιανισμός έχει μεταβληθεί σε μια υπόθεση εσωτερικής και μόνο μεταμόρφωσης, με κύριο μέλημα –όχι να διατηρήσει την αλήθεια του αλλά– να μην προσβάλλει. Επιλέγονται και τονίζονται ευαγγελικά χωρία, κείμενα και διδασκαλίες που συνηγορούν στην ‘‘ηρεμία και την ενότητα’’ ενώ άλλα υποβαθμίζονται ή ερμηνεύονται κατά το δοκούν.
Η αλήθεια είναι ότι ο χριστιανισμός (στην ορθοδοξία του τουλάχιστον) είναι μια βίαιη θρησκεία. Δεν είναι μια νιρβανοειδής θρησκεία όπως θέλουν να την παρουσιάσουν διάφοροι ακαδημαϊκοί θεολόγοι και οι ακόλουθοί τους. Δεν είναι μια θρησκεία της ‘‘ενότητας πάνω απ’ όλα’’. Ο ίδιος ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε «μην θυσιάζεις την αλήθεια για χάρη της ενότητας»˙ από τα λόγια Αγίων που σπάνια θα ακούσουμε να αναλύονται σε κηρύγματα, ομιλίες κλπ.

Αυτό που διαχωρίζει την Ορθοδοξία από τις άλλες θρησκείες, δόγματα κι ομολογίες είναι η ποιότητα και το είδος βίας που χρησιμοποιεί. Οι μάρτυρες ήταν στην πραγματικότητα βίαιοι άνθρωποι. Παρ’ όλ’ αυτά δεν σήκωσαν ποτέ χέρι σε κανέναν ενώ οι ίδιοι υπέστησαν φρικτούς βασανισμούς και εκτελέσεις. Παράδοξο, ε; Κι όμως όχι! Η βία που χρησιμοποίησαν ήταν άλλου τύπου και άλλης ποιότητας. Δεν ήταν η βάρβαρη σωματική βία αλλά η βία της εναντίωσης προς το αυτοκρατορικό κατεστημένο που απαιτούσε να λατρεύεται ο αυτοκράτορας σαν θεός. Ήταν η βία της αμφισβήτησης ακόμη και αυτού του θεσμού της οικογένειας όταν αυτή έμπαινε εμπόδιο στην αλήθεια του Χριστού. Ήταν αυτή η μη-βίαιη βία που συγκλόνισε όλον τον αρχαίο κόσμο. Αργότερα, όταν ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία, αυτή η αμφισβήτηση πήρε τη μορφή της αναχωρητικότητας (αξίζει να μνημονεύσουμε τη ρήση του μη χριστιανού Διογένη του Κυνικού όταν ρωτήθηκε για την εξορία με την οποία καταδικάστηκε από τους συντοπίτες του: «κι εγώ τους καταδίκασα να παραμείνουν εκεί!») εγκαταλείποντας τους χλιαρούς και βολεμένους χριστιανούς μαζί με τα πλούτη και τις ανέσεις. Βίαιη ήταν και η αντίδραση του Αγίου Νικολάου του Πσκωφ όταν, Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πρόσφερε ένα κομμάτι ωμό κρέας στον Τσάρο Ιβάν, τον επονομαζόμενο Τρομερό, ώστε να του δείξει την απέχθεια του Θεού για την σφαγή που ετοίμαζε.

Όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος εύκολα, είτε διαβάζοντας στο Ευαγγέλιο την απαξίωση που έδειχνε ο Χριστός στο οικονομικό, πολιτικό και θρησκευτικό υποκριτικό κατεστημένο είτε από τα παραπάνω περιστατικά αλλά και πάμπολλα παρόμοια στην Παλαιά Διαθήκη, στους βίους των Αγίων και στη διδασκαλία των Πατέρων, ο χριστιανός δεν στρέφεται παρά μόνο εναντίον των δυνατών. Αυτή είναι άλλη μια διαφορά: της ασυμβίβαστης αγωνιστικότητας. Ο αμαρτωλός ελέγχεται αλλά προσεγγίζεται με αγάπη. Ο άδικος όμως άρχοντας αντιμετωπίζεται με απέχθεια. Ο χριστιανός οφείλει να μάχεται την αδικία˙ όχι γενικά κι αόριστα την έννοια της αδικίας αλλά σταθερά κι ανυποχώρητα ενάντια σε αυτόν που την προκαλεί (ανεξάρτητα αν είναι αριστερός ή δεξιός γιατί βλέπουμε και φαινόμενα κληρικών οι οποίοι με κυβερνήσεις της μιας πλευράς τα βλέπουν όλα ρόδινα ενώ με κυβερνήσεις της άλλης πλευράς βλέπουν μόνον καταστροφές). Οφείλει να αγκαλιάζει τον αδύναμο και να τον προστατεύει. Οφείλει να βρίσκεται στο δημόσιο χώρο και να δίνει τη μαρτυρία του. Όχι να επιλέγει εύκολους στόχους και να αποφεύγει δύσκολες μάχες.

Η προσευχή είναι το ένα κομμάτι, σημαντικότατο, της χριστιανικής ζωής. Η απάντηση όμως στο «ελθέτω η βασιλεία Σου» βρίσκεται εκεί έξω. Στα μικρά ή μεγάλα περιβάλλοντά μας που τα λυμαίνονται και οι ανάλογοι τύραννοι. Με αυτούς έχουμε να αναμετρηθούμε και όχι να γίνουμε και εμείς (κατ’ εικόνα αλλά όχι καθ’ ομοιώσιν τους, διότι δεν μπορούμε να τους φτάσουμε) τυραννίσκοι στη δουλειά, στην παρέα μας, στη γειτονιά ή στην ενορία μας.