Σε μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει –άλλοτε από σκοπιμότητα και άλλοτε από οκνηρία ή αφέλεια– το νόημά τους, και κατά συνέπεια την αξία τους και την δραστικότητά τους, είναι πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να γράψει ένα πολιτικό άρθρο. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μια γλώσσα με ένα λεξιλόγιο που και αρχαίοι αλλά και σύγχρονοι Έλληνες φρόντισαν να εμπλουτίσουν προσδοκώντας να δώσουν σε κάθε τι –είτε αφηρημένο είτε συγκεκριμένο– το αληθινό του περιεχόμενο, το περιεχόμενο που αληθεύει όχι γενικά κι αφηρημένα αλλά μέσα στην ενεργή κοινωνική πραγματικότητα. Ειδικότερα, στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, οι Έλληνες πολιτικοί χρησιμοποίησαν κατά το δοκούν λέξεις όπως Δημοκρατία, Ελευθερία, Αλλαγή κλπ, πολλές φορές για να νοηματοδοτήσουν το ακριβώς αντίθετο. Έφτιαξαν έτσι μια ξύλινη γλώσσα άκαμπτη, αυτάρεσκη και παραπλανητική. Πόσες φορές δεν όρθωσαν τη λέξη Συμμετοχή ως εμπόδιο και στεγανό για να περιφρουρήσουν το δικό τους αδιαφανές σύστημα άσκησης εξουσίας; φτάνοντας ακόμα και στο σημερινό Μεταρρύθμιση που ακούμε σχεδόν καθημερινά απο πολιτικούς, Θεσμούς και ΜΜΕ.
Η λέξη Αριστερά, από τη δεκαετία του ’80, εμφανίζεται με τα επίθετα Συνεπής (ΚΚΕ μλ), Ανανεωτική (ΚΚΕ εσ), Παραδοσιακή (την χρησιμοποίησε το Πασόκ για το ΚΚΕ), έως Δημοκρατική (ΔΗΜΑΡ). Σημειώνω εδώ ότι το ΚΚΕ ισχυρίζεται «Εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές» απαξιώνοντας τον όρο για τους δικούς του λόγους. Η Αριστερά όμως είναι μία˙ και δημοκρατική και ανανεωτική και παραδοσιακή (όσον αφορά την ιστορία της) και συνεπής στο λόγο και τα έργα της. Όλοι οι αγώνες της παγκόσμιας αριστεράς είχαν έναν κύριο στόχο: να σταματήσουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και αυτό είναι η βασική και θεμελιώδης αρχή της.
Πόσο λοιπόν αριστερή είναι η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Πόσο δημοκρατική είναι μια κυβέρνηση όταν καταφεύγει σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, όταν οι αποφάσεις παίρνονται από μια κλειστή ομάδα-Μαξίμου και ούτε καν από την Κεντρική Επιτροπή ή τις κατά τόπους Ομάδες Μελών, όταν δεν τηρεί τις αποφάσεις του ίδιου του λαού (βλέπε δημοψήφισμα); Πόσο ανανεωτική είναι η κυβέρνηση όταν δεν έχει κάνει ούτε μια τομή στον κρατικό μηχανισμό, στη γραφειοκρατία αλλά χρησιμοποιεί τα ίδια παλιά καλά υλικά του πολιτικού συστήματος που όχι μόνο δεν το ‘‘σπάει’’ αλλά το συντηρεί, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν δύναται να κάνει κάτι διαφορετικό αφού έχασε το κίνημα της ελπίδας και του ΟΧΙ; Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν μπορούν να ξανακατεβάσουν τον κόσμο στο Σύνταγμα. Μπορούν όμως να κατεβάζουν στο δρόμο τους αγρότες και άλλες κοινωνικές ομάδες στραμμένες εναντίον τους. Αρκεί ένα προσκύνημα στην Καισαριανή την άλλη μέρα των εκλογών για να δείξεις το σεβασμό στην παράδοση και την ιστορία της αριστεράς;
Για την συνέπεια δεν χρειάζεται να γράψω κάτι, διότι δεν διαθέτω τόσο χιούμορ. Υπάρχει όμως και το επιχείρημα από τον ΣΥ.ΡΙΖ.»Α» ότι εκτός Ε.Ε. η χώρα είναι καταδικασμένη˙ έτσι λοιπόν ακολουθεί (μετά δακρύων) τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που της επιβάλλουν αλλά προσδοκεί ότι θα ενδυναμωθεί η ευρωπαϊκή αριστερά που θα φέρει ανακατατάξεις ευνοϊκές προς τις φτωχότερες χώρες του Νότου. Ίσως και να γίνει. Είναι όμως το λιγότερο αφελής όποιος δεν βλέπει την ενδυνάμωση του εθνικισμού και του φασισμού όχι μόνο στις χώρες του Βορρά αλλά πανευρωπαϊκά. Συγκεκριμένα, σήμερα οι εξαγριωμένοι αγρότες των Σερρών έκαιγαν τη σημαία των γραφείων του ΣΥ.ΡΙΖ.»Α» υψώνοντας την ελληνική και φωνάζοντας «αλήτες πολιτικοί». Το αυγό του φιδιού έσπασε και μέρος της ευθύνης τώρα φέρει και η κυβέρνηση.
Το ερώτημα, λοιπόν, μετά την πρώτη φορά Αριστερά (Γενάρης), μετά την δεύτερη (Ιούλης) και μετά την τρίτη φορά (Σεπτέμβρης) παραμένει: ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
Υπογραφή: Αριστερό Βαρίδι (κατά κόσμον Νώντας Βέζος).
