Θυμάμαι τις παλιές ασπρόμαυρες κάρτες La Grèce dans les années ’50. Θα μπορούσε κανείς να αποπειραθεί ανάλογη φωτογραφική περιήγηση στην Ελλάδα του 21ου αιώνα; Ίσως με μια ακόμα μεγαλύτερη δόση χιούμορ για να αντέξει τα δύσκολα αλλά με την ίδια τρυφερότητα για τις μικρές γωνιές της πατρίδας μας.

Ξεκινάω με τα Αντικύθηρα. Σε έναν ολιγάνθρωπο φτωχό τόπο, σε ένα γκριζοπράσινο βράχο ριγμένο στο πέλαγος, συνάντησα την πιο ωραία γυναικεία πινελιά. Πώς μπορούμε να δίνουμε νόημα στη μικρή ζωή μας ακόμα και υπό την απειλή της μοναξιάς, της έλλειψης, της εγκατάλειψης; Η πενία κι η φροντίδα ακτινοβολούν.