Εξοργίζομαι όταν οδηγώντας στον κεντρικό δρόμο του νησιού βλέπω τις χιλιάδες ευρώ που έδωσε και που θα δώσει ακόμα η Περιφέρεια να (ξανα)γίνονται άμμος και χαλίκι.

Εξοργίζομαι όταν στρώνεται ο κεντρικός δρόμος με νέα ισοπεδωτική άσφαλτο και δεν πέφτει ο τελικός τάπητας, με αποτέλεσμα σε δυο μήνες να έχει γεμίσει λακκούβες, να έχει γίνει πολύ χειρότερος από ότι ήταν πριν και να σπάμε όλοι τα αυτοκίνητα μας. (Τουλάχιστον ο Δήμος τις παλιές τις είχε κλείσει.)

Εξοργίζομαι βλέποντας ότι ‘‘προς χάριν της ευκολίας μας’’ τόνοι μπάζια και πέτρες δημιούργησαν μεγάλους σωρούς στις άκρες του κεντρικού δρόμου που αμφιβάλλω αν θα απομακρυνθούν μετά το τέλος του έργου της διαπλάτυνσης.

Εξοργίζομαι που ο τελικός ασφαλτοτάπητας δεν έπεσε εκεί που πραγματικά έπρεπε αλλά στο κομμάτι από το Camelot μέχρι την διασταύρωση του Μυλοπόταμου, δηλαδή στο τμήμα με την καλύτερη υπάρχουσα άσφαλτο!

Εξοργίζομαι που η πρόσθετη λωρίδα ασφάλτου στην Σκληρή αφήνει 5 πόντους σκαλοπάτι στο σημείο της ένωσής της με την παλιά άσφαλτο αποτελώντας καρμανιόλα για τους οδηγούς δίτροχων.

Εξοργίζομαι που, μετά από όλα αυτά που έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη χώρα, εξακολουθεί να μην υπάρχει κανένας προγραμματισμός και κανένας έλεγχος σε τόσο σημαντικά έργα της Περιφέρειας που αν μη τι άλλο αποτελούν τη βιτρίνα του νησιού μας στους επισκέπτες του.

Εξοργίζομαι πιο πολύ, όμως, διότι διαπιστώνω καθημερινά ότι είμαστε ένας λαός χωρίς δομημένη σκέψη, ιεράρχηση και προγραμματισμό και το χειρότερο είναι ότι αυτό το ‘‘ό,τι-νά-’ναι’’ το βλέπουν τα παιδιά μας, το αντιγράφουν και το κάνουν τρόπο ζωής τους.

Τέλος, εξοργίζομαι πιο πολύ γιατί γράφω αυτές τις σκέψεις (που βέβαια είναι και σκέψεις των περισσότερων συμπατριωτών μου) εδώ και δεν τις μεταφέρω εκεί που θα έπρεπε, φοβούμενος μην θεωρηθώ γραφικός όπως άλλοι στο παρελθόν…

Πηγή: Facebook