Ο Λακαριέρ περιγράφει διαδρομές, ανάκατες μέσα στον χρόνο και στη μνήμη, στο ελληνικό ταξίδι του που κράτησε μια εικοσαετία. Σε αυτό το κεφάλαιο αναθυμάται εξορμήσεις του προς την Βοιωτία και την Κορινθία εστιάζοντας την σκέψη του και την γραφή του κυρίως στον Κιθαιρώνα της σύγχρονής του πραγματικότητας αλλά και του μύθου των Λαβδακιδών.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Έτσι κι αλλιώς, πάντα του ήταν αθλητής μικρών αποστάσεων, με ξεχωριστή ισχύ αλλά προβληματική αντοχή. Και τώρα η αντοχή στέρευε πάλι. Όλο τον καιρό που προσπαθούσε να πετύχει με το ψαροντούφεκο κανέναν γλωσσομαθή τουρίστα, υπολόγισε πως έχασε τουλάχιστον μισό μηνιάτικο από τη λήξη της συνεργασίας του με την Αναΐς.
Τώρα, είχαν δουλειά πολλή ακόμα οι δυο τους. Δεν θά ‘πρεπε ο πρώτος υποψήφιος μαθητής να τους βρει απροετοίμαστους. Όφειλαν να οργανώσουν ένα βασικό corpus ύλης για τα μαθήματά τους. Και δεν ήταν αυτονόητα ένας εύκολος στόχος αυτός.
Με περίσσια αυτοσυγκράτηση και υπομονή, ο Θέμης έφερε τη βραδιά σε πέρας χωρίς να του ξεφύγει τίποτα προσβλητικό. Φεύγοντας, όμως, αμέσως μετά με το σπασμένο αυτοκίνητο από τον χαλασμένο δρόμο, τι κι αν κρατούσε στο χέρι ζεστό το πενηνταρικάκι, ήταν σίγουρος πως δεν ήθελε να συμμετάσχει ξανά σε μια τέτοια παρωδία.
Ο Ζακ Λακαρριέρ ταξιδεύει στη μυθική Αρκαδία, την ορεινή, ολιγόλογη κι αληθινή. Αναζητεί τα νερά της Στυγός σε μια ανάβαση που μοιάζει με κατάβαση στον βαθύτερο εαυτό. Κι ύστερα στρέφει το νου στην άλλη μεριά των βουνών όπου τοποθετεί η σύγχρονή του ιστοριογραφία το ξέσπασμα του Αγώνα της ανεξαρτησίας, αναπαράγοντας ένα μοτίβο που έχει πλέον βασίμως αμφισβητηθεί.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Σεπτέμβρης του 1947. Συνεχίζοντας το ταξίδι του, ο Ζακ Λακαρριέρ φεύγει από την Αθήνα όπου έπαιξε ως ερασιτέχνης ηθοποιός με το Αρχαίο Θέατρο της Σορβόννης σε μια παράσταση του Αγαμέμνονος και διασχίζει την Πελοπόννησο για να συμμετάσχει στον χορό των Περσών, στην Επίδαυρο. Μας προσφέρει μια περιγραφή του τοπίου, την εικόνα της συμπεριφοράς των χωρικών και μια παρατήρηση για την ονοματολογία του τόπου με την αξιοθαύμαστη αντοχή της ελληνικής γλώσσας στις μεγάλες αναταράξεις της ιστορίας.
Ελίνα Καλοκαιρινού
Από την πρώτη εβδομάδα, ο Νίκος έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά. Η σελίδα στήθηκε με γούστο και μεγάλες προσδοκίες, στοχεύοντας σε κοινό από ολόκληρη την υφήλιο. Οι πρώτοι που πάτησαν like, ήταν 25 φεισμπουκικοί φίλοι του Νίκου, 132 φίλοι του Βαρδή και κάποιοι της Μαρίας. Πολλές ευχές γράφτηκαν στον τοίχο της σελίδας για καλές δουλειές, αρκετοί μπήκαν στον κόπο να συμπληρώσουν το πεδίο με τις κριτικές πατώντας με τη μία και τα πέντε αστεράκια.
Ο Πιέρ Πατέντας, κατά κόσμον Πέτρος Βαρουφάκης (καμμία συγγένεια) ανέβηκε σε ένα τραπέζι και ξερόβηξε. Ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι για να πιάσει το αλάτι για να ξαναγεμίσει το δίκαννο αλλά αποφάσισε πως είχε βαρεθεί όλο αυτό το τσίρκο. Αν αυτός ο μαυριδερός είχε να προτείνει κάτι της προκοπής ώστε να τα βρούνε και να ξεκουμπιστούνε όλοι να πάνε σπίτια τους θα έδινε τόπο στην οργή. Για μία φορά μόνο.
«Το δίδαγμα ήταν αρκετό και μίλησε κατευθείαν στην καρδιά του. Είχε αποφασίσει από την πρώτη στιγμή μετά την λήξη του βίντεο, πως θα κούναγε, θα κούναγε χέρια και πόδια, μέχρι να φτιάξει το δικό του βούτυρο.»
Μεσοδημότης ήρωας στα ύψη που γυρίζω
με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
Να σε ‘βρισκα στον Καραβά μια μέρα που να βρέχει
και να’ ναι ο τόπος άβολος καθρέφτη να μην έχει