Οι πελάτες πάντα σε πιέζουν για συγκεκριμένες, χειροπιαστές, εντυπωσιακές προβλέψεις, του τύπου: μην πας αυτό το ταξίδι γιατί θα έχεις ένα ατύχημα στο αριστερό σου πόδι. Πολλοί τουπίκλην συνάδελφοι τολμούν και το κάνουν. Ρίχνουν ρουκέτες και όποιον πάρει ο Χάρος. Εγώ ποτέ δεν θα τολμούσα να κάνω συγκεκριμένη πρόβλεψη και να ξεγελάσω τόσο φανερά τον άλλον.

«Όχι, όχι!» προσπάθησα να πω, δεν ήταν αυτό. Αλλά και αυτό ήταν συνάμα. Δεν το εννοούσα έτσι, αλλά έτσι θα γινόταν. Τι στο καλό; Είχα προβλέψει το ίδιο μου το μέλλον ανίσχυρος να το διαψεύσω;

«Όσο για τις κατηγορίες για οποιαδήποτε κολάσιμη μεταξύ τους σχέση θα ήμουν οπωσδήποτε η πρώτη που θα πιστοποιούσε πως δεν ήταν δυνατό αυτή να υπάρξει. Και το καταθέτω και τώρα εδώ ενώπιόν σας, κύριε Πρόεδρε. Όχι που της έριχνε τόσα χρόνια ή που είχαν τόση διαφορά στην εμφάνιση, αλλά επειδή ο κύριος Πίπης στην πραγματικότητα είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που ο χρόνος έχει περάσει ξυστά από την ψυχή του και έχει πλήξει βάναυσα μόνο το σώμα του.»

Το σωματικό υπερβάρος, η βροντερή φωνή, οι απότομοι τρόποι στο θυμό και στη χαρά, η ηχηρή ηδονοφιλία που εκφραζόταν με αληθινά γουργουρητά προερχόμενα από τα βάθη της κοιλιακής χώρας σε κάθε απόλαυση των αισθητήρων, όλα ήταν κοινά στοιχεία μιας απόλυτα πληθωρικής προσωπικότητας.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες απόγνωσης είναι που ή θα σηκωθείς ή θα τελειώσεις. Δεν έχεις και πολλά να συμβάλεις στο στοίχημα αυτό, απλά περιμένεις να δεις ποιος πλάστηκες. Και όπως αποδείχθηκε, εκείνος ήταν πλασμένος να κουβαλήσει ζωή ακόμα στην πλάτη του.