Πριν ενάμιση μήνα έκανα αναφορά στο »I, Daniel Blake». Η ταινία απέσπασε το βραβείο καλύτερου βρετανικού φιλμ στο διαγωνισμό BAFTA 2017 και ο σκηνοθέτης Ken Loach το παρέλαβε και μίλησε στο κοινό. Όπως και στην ταινία του, ο Loach αναφέρθηκε στη βίαιη και αδυσώπητη επίθεση που δέχονται οι φτωχοί από τους πλούσιους, στον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι ισχυροί στους ευάλωτους και κατέληξε λέγοντας πως οι κινηματογραφιστές είναι υπέρ των ανίσχυρων. Αυτή και άλλες παλιότερες δηλώσεις του δείχνουν ότι υπάρχει ο κινηματογράφος της βιομηχανίας που πουλάει εμπορεύματα αντί για ταινίες, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και ο κινηματογράφος που μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα. Μπορεί και τα δυο να τα λέμε σινεμά αλλά είναι διαφορετικά.

Έτσι θυμήθηκα έναν σκηνοθέτη που μου είπε κάποτε ότι οι πολιτικές ταινίες δεν του αρέσουν γιατί είναι ενάντια στη φύση του σινεμά. Άναυδος του ζήτησα να μου το τεκμηριώσει. Μου είπε λοιπόν ότι τέτοιες ταινίες προβληματίζουν τον κόσμο και τον στεναχωρούν, ακόμα και αν έχουν χάπι-εντ δεν τον αφήνουν να ονειρεύεται. Ενώ, κατά τη γνώμη του, το σινεμά είναι παραμύθιασμα, είναι ψυχαγωγία, είναι για να ξεχαστείς. Διαφώνησα μαζί του και μου απάντησε ότι είμαι μικρός ακόμα. Μετά από λίγους μήνες διάβασα ότι αφιέρωνε μαντινάδες σε πρωθυπουργούς μπας και του δώσουν χρήματα για να κάνει ταινία και να “πουλήσει” όνειρα στον κόσμο. Πόσο επικίνδυνοι για την κοινωνία είναι όλοι αυτοί οι “πετυχημένοι καλλιτέχνες”, σκέφτηκα. Ευτυχώς, σκηνοθέτες όπως ο Ken Loach, με τις ταινίες αλλά και τις δηλώσεις τους, βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί αυτοί δεν ξεπουλάνε όνειρα. Μιλάνε στις καρδιές μας και μας κάνουν να ονειρευτούμε έναν καλύτερο κόσμο.