Για κάποιους ένα μυθικό καθεστώς χωρίς καμία ισχύ, για κάποιους άλλους ένα προβληματικό κατάλοιπο του παρελθόντος και για κάποιους ελάχιστους (οι οποίοι όμως τελικά κινούν τα νήματα) ένα φαιό νταμάρι, ένα πεδίο βολής ιδιωτικών συμφερόντων, μεσίτευσης και καταπάτησης της λαϊκής περιουσίας…
«Προσοχή παρακαλώ… Ενημερώνουμε όσους από τους επιβάτες επιθυμούν να δειπνήσουν πως το εστιατόριο του πλοίου θα παραμείνει ανοιχτό για δεκαπέντε ακόμη λεπτά. Ευχαριστώ. Λέντης εντ τσέντλεμεν γουή γουντ λάικ του ινφόρμ γιου δατ δε ρεστοράντ γουηλ μπη όπεν φορ φιφτήν μορ μινιτς. Θενκ γιου» ακούστηκε η αναγγελία ενώ το Βιτσέντζος Κορνάρος κάλυπτε περήφανα άλλο ένα μίλι σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ κατάπλου στο Διακόφτι από Γύθειο κατά τέσσερεις ώρες.
Έχοντας στο μυαλό μας ότι όποιος γράφει για τους ανόητους βρίσκει πάντοτε ευρύ κοινό, καλό είναι να περιορίζουμε αυστηρά τον χρόνο που διαθέτουμε για διάβασμα και να τον αφιερώνουμε αποκλειστικά και μόνο στην ανάγνωση των έργων που έχουν αφήσει πίσω τους τα μεγάλα μυαλά όλων των εποχών και όλων των λαών…
Πρόκειται για μια σχεδόν λησμονημένη τέχνη. Χιλιάδες βιβλία γράφονται και διαβάζονται κάθε χρόνο, ελάχιστοι είναι όμως οι άνθρωποι που ανα-γιγνώσκουν: εκείνοι δηλαδή που αναγνωρίζουν σ’ ένα βιβλίο μια άγνωστη πλευρά του εαυτού τους, μια ξεχασμένη αίσθηση ή μια συγκίνηση που έρχεται στην επιφάνεια με τη διακριτική μεσολάβηση του συγγραφέα…
Αν κάποιος μου έβαζε ένα πιστόλι στο χοντρό κεφάλι μου και με ρώταγε «ποια είναι η σπουδαιότερη (καλή) τέχνη, αυτή που αν εξαφανιζόταν αύριο θα έκανε τον κόσμο ανυπόφορο;» η απάντηση μου θα ήταν, χωρίς πολλή σκέψη: η μουσική. Να σημειώσω εδώ ότι η σχέση μου με τη μουσική είναι καθαρά σχέση θαυμασμού. Είμαι ακροατής και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω να παίξω ούτε μισή νότα. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτα που να μπορώ να κάνω δίχως τη συνοδεία της. Είτε προπονούμαι, είτε τρώω, είτε ετοιμάζω κήρυγμα, είτε προσεύχομαι, είτε κάνω οποιαδήποτε εργασία αναζητώ πάντοτε τη συντροφιά της μουσικής…
Άνοιξε τα μάτια και γύρισε το κεφάλι προς την μεριά όπου έσβηνε ο θόρυβος μιας μηχανής. Ίσα που πρόλαβε να δει ένα αγροτικό αυτοκίνητο πριν αυτό χαθεί στην ομίχλη. Απόλυτη σιωπή την κύκλωσε, η ανάσα της την τρόμαζε. Που ήταν; Και, το κυριότερο…. ποιά ήταν; Μάταια προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι. Το απόλυτο κενό αντηχούσε στο εσωτερικό του κρανίου της και η σιωπή του τοπίου την τρόμαζε.
Στον μαρξισμό δύο ρεύματα, ένα ψυχρό και ένα θερμό, τρέχουν παράλληλα. Είναι μια καινούργια εκδοχή του Διαφωτισμού. Η οικονομική ερμηνεία των ιδεών με βάση τα [ταξικά] συμφέροντα, του εποικοδομήματος με βάση τον πλούτο της εξουσίας (στον φεουδαρχισμό) και την εξουσία του πλούτου (στον καπιταλισμό) δεν είναι η μοναδική οριστική μέθοδος, έχει ωστόσο αξία για την έρευνα και την διαφώτιση: ο πραγματικός χρυσός έχει απομείνει σαν κατάλοιπο…
Ίσως δεν υπάρχει άλλος Οργανισμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης ‘‘περιπλανώμενος’’ σαν τα Κύθηρα. Νοτίως της Πελοποννήσου, μεταξύ Λακωνίας και Κρήτης, τελευταίο νησί της Επτανήσου, υπαγόμενα στο νομό Πειραιώς ή Αττικής˙ η διοικητική οδύσσεια των Κυθήρων έχει, ωστόσο, μία σταθερά: την Εγχώριο Περιουσία. Εν όψει της σημερινής εκλογής, μετά από μια δεκαετία σχεδόν, Επιτροπής Εγχωρίου Περιουσίας, αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τις περιπέτειες της διοικητικής υπαγωγής των Κυθήρων από νομό σε νομό και από περιφέρεια σε περιφέρεια.
Η Κατερίνα Γώγου υπήρξε παιδί της Κατοχής και του Εμφυλίου. ‘‘Η αφελής του ελληνικού κινηματογράφου’’, ‘‘η αναρχική ποιήτρια των Εξαρχείων’’, ‘‘η αγία της καταραμένης τριάδας’’ (μαζί με το Νικόλα Άσιμο και τον Παύλο Σιδηρόπουλο) ήταν μερικοί από τους κλισέ χαρακτηρισμούς που της αποδόθηκαν όχι εντελώς άστοχα. Αλλά ποιος μπορεί να δει το βαθός μιας βασανισμένης ύπαρξης που έβαλε εθελούσιο τέλος στο σύντομο ταξίδι της διότι δεν έβρισκε πλέον κανένα νόημα και κανέναν προορισμό…
«Ακούς κάτι;»
«Σαν τι;»
«Σαν μπουμπουνητό μου ακούστηκε…»
«Τι λες μωρέ; Ξαστεριά έχει.»
«Νάτο πάλι, δυναμώνει κιόλας.»