Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία θρησκευτική απάτη. Πληρώνουμε όμως κάθε χρόνο το Άγιο Φως ως κάτι το θαυματουργό που πρέπει επειγόντως να έρθει με το αεροπλάνο. Οπότε, πριν εφευρεθούν τα αεροπλάνα, ο κόσμος έπαιρνε το ψεύτικο άγιο φως;
«Μπορεί όλ’ αυτά να είναι αλήθεια, αλλά ας γύριζε πίσω για ένα ήσυχο ύπνο. Υπόσχομαι να μην ξαναβγάλω άχνα για Μαρξ. Κι ο νόμος της υπεραξίας του, καλά που τον ξέρουμε για να πιάνουμε τους άλλους κορόιδα. Όχι πια πάλη των τάξεων, μόνο πάλη κορμιών στο κρεβάτι.»
Ο Φόνος (Ο Μπιντές και άλλες Ιστορίες, 1970)
Μας λέει ο Ηρόδοτος για αυτή την αρχαία τέχνη: Κι αυτοί, μόλις τους φέρουν το νεκρό, δείχνουν σ’ εκείνους που τον έφεραν ξύλινα υποδείγματα νεκρών ζωγραφισμένα. […] Κι ο Μαλρώ, αιώνες μετά, βλέπει στα μάτια τους να καίει καντήλι αιώνιας ζωής…
Ο Χριστός σε κανέναν αμαρτωλό δεν μίλησε άσχημα παρά μόνο στους φιλάργυρους και τους υπερήφανους• αυτούς, δηλαδή, που έχουν ως ύψιστο αγαθό το χρήμα κι ως όνειρο ζωής την εξουσία επί των συνανθρώπων τους. […] Αυτού του είδους οι άνθρωποι θα είναι πάντα ξένοι για τον Χριστό και ποτέ δεν θα Τον γνωρίσουν αληθινά γιατί δεν τολμούν να αλλάξουν τον εαυτό τους για να Τον συναντήσουν, παρά μόνο θέλουν να Τον ‘‘χρησιμοποιήσουν’’ για να επικυρώσουν τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους και τα ελαττώματά τους…
Φοβάμαι, λοιπόν, ότι ακόμα κι αυτό που λέμε ‘‘Μεγάλη Εβδομάδα’’ κινδυνεύει να είναι μια γενικότητα. Τι θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πάρα πολλούς θα πει κάτι για διακοπές, κάτι για παιδικές αναμνήσεις, κάποιο φολκλορικό στοιχείο, τη Μεγάλη Παρασκευή οι λυπητερές καμπάνες, τη νύχτα της Ανάστασης από έθιμο το κερί στο χέρι και μετά ένα καλό φαγητό, η παραδοσιακή μαγειρίτσα. Αλλά τι σημαίνουν όλ’ αυτά για τη ζωή και το θάνατο;
Ο Πιερ άρχισε να βρίσκει τις αισθήσεις του λίγο μετά την Καρβουνάδα. Ξαπλωμένος μέσα στο βανάκι και καθώς δεν ήταν εξοικειωμένος με το χαρακτηριστικό ανάγλυφο της τσιριγώτικης οδοποιίας, δεν μπορούσε να αντιληφθεί πού τον οδηγούσαν. Στη διασταύρωση όμως για Μυρτίδια, όταν οι αναρτήσεις τερμάτισαν 10 φορές μέσα σε 1 δευτερόλεπτο και του έδιωξαν όλες τις πέτρες από τα νεφρά, ήταν αδύνατον να μην καταλάβει:
Πήραμε το δρόμο για τη Χώρα. Η άφιξη στο μουσείο ήταν συγκινητική. Λίγοι εργάτες κι εθελοντές περίμεναν υπομονετικά στο κρύο να δουν το φορτηγό να φτάνει και να βοηθήσουν στο κουβάλημα, να καλωσορίσουν τ’ αρχαία που επέστρεφαν στον τόπο τους…
Αν λοιπόν κάποιος μεταλαμβάνει κάθε Κυριακή και μετά γυρίζει σπίτι του και συκοφαντεί, βρίζει, υπερηφανεύεται και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, προφανώς, τίποτα θετικό δεν αποκομίζει. Το ίδιο ισχύει και για το σύνολο, όμως, αφού και η Εκκλησία απευθύνεται τόσο στον καθένα ξεχωριστά όσο και σε όλους συνολικά. Το νησί φέτος αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα ανομβρίας και πραγματοποιήθηκαν δεήσεις, όπου συμμετείχε αρκετός κόσμος αλλά δεν έγινε τίποτα. Γιατί; Γιατί δεν ακούστηκαν αυτές οι προσευχές;
Κακά τα ψέματα! Από τις καθηγητικές σχολές δεν βγήκαμε καθηγητές. Τα πέντε ή δέκα βιβλία παιδαγωγικής που πέρασαν από τα χέρια μας στα πανεπιστημιακά έδρανα, δεν μας έκαναν παιδαγωγούς. Δεν κάναμε ποτέ πρακτική άσκηση μέσα σε σχολικές αίθουσες, δε μας βαθμολόγησε κανείς ως ενορχηστρωτές μιας διδακτικής διαδικασίας, ούτε καν μας ρώτησε αν θέλουμε να διοριστούμε για το μισθό ή για το παιδί…
Ο Διονύσης Κοντοβράκης παρακολουθούσε με τρόμο τα τεκταινόμενα στο «Επαναστατικόν». Αφ’ ενός είχε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά για τα αβάντ γκάρντ φωτιστικά του μαγαζιού που έσπαγαν το ένα μετά το άλλο υποκύπτοντας σε κάποια -υπερφυσική οπωσδήποτε- αόρατη δύναμη, αφ’ετέρου η ποδοσφαιρική συνάντηση FK Sesupe – LMFA έστελνε το προσεκτικά μελετημένο του ποντάρισμα κατ’ ευθείαν στον κουβά