Το νέο τείχος (2ο μέρος)
«Σήμερα, είναι ημέρα ντροπής»
του Peter Sunde
επιλέγει η Κατερίνα Μαριάτου

Τα πράγματα που έμαθα να τα θεωρώ δεδομένα μεγαλώνοντας σαν παιδί στην Σουηδία ήταν αυτή ακριβώς η ανοιχτοσύνη. Το αίσθημα ενός «εμείς» χωρίς κανένα αποκλειστικό «αυτοί». Ο κάθε ένας αποτελεί κομμάτι του «εμείς». Η ικανοποίηση να βοηθάς τον πλησίον σου χωρίς να σου το υποδεικνύει κάποιο θρησκευτικό αίσθημα. Η ικανοποίηση να προσφέρεις καλό στην κοινωνία, παρά να καυχιέσαι για αυτό και για τα λεφτά που βγάζεις.

Το νέο τείχος (1ο μέρος)
Ο δρόμος από τα αθώα αστεία μέχρι τον φασισμό
του Peter Sunde
επιλέγει η Κατερίνα Μαριάτου

– Στις 4 Ιανουαρίου, η Δανία έκλεισε για τους πρόσφυγες την γέφυρα Όρεσουντ, που την συνδέει με τη Σουηδία. Λίγες μέρες μετά, ο Peter Sunde (συνιδρυτής παλιότερα του ThePirateBay και γνωστός ακτιβιστής του διαδικτύου) ανήρτησε το παρακάτω κείμενο στο ιστολόγιό του. Στις αρχές του 2000 έφυγα από τη Νορβηγία για τη Σουηδία. Δεν μου άρεσε…

Τα πύρινα μονοπάτια της θάλασσας
της Έλενας Τσατσάνη

Στα πέντε πύρινα μονοπάτια της θάλασσας, το τέταρτο τρεμοπαίζει ανάμεσα στις σκιές και τα νερά της χάνεται φεύγει κι επανέρχεται, το βλέπεις και δεν το βλέπεις, είναι δρόμος χωρίς τέλος δρόμος της φωτιάς που κάποιος δείλιασε και τον άφησε μισό απερπάτητο στα πέντε πύρινα μονοπάτια της θάλασσας το τέταρτο βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και στο…

Μια νήσος αθώων σε μια χώρα ενόχων
του Δημήτρη Κουτραφούρη

Πληροφορηθήκαμε την απόφαση του Εφετείου: όλοι αθώοι! Η αγγλοσαξωνική ετυμηγορία μάλλον είναι πιο εύστοχη. Όχι ‘‘innocent’’ –ποιος άλλωστε μπορεί να βεβαιώσει για ένα εσωτερικό στοιχείο ηθικής φύσεως;– αλλά ‘‘not guilty’’. Σε έναν κόσμο εγωισμού κι ανταγωνισμού, σε ένα σύστημα αδικίας κι ανισότητας κανείς μας δεν είναι αθώος˙ πόσω μάλλον στο πεδίο των δημοσίων έργων και…

Η ζωή στα Κύθηρα
του παπα-Κώστα Λαγού

Πήγαινε στην επαρχία, μου λέγανε. Σε κανένα νησάκι ή σε κανένα χωριό, μου λέγανε. Θα βρεις την ησυχία σου, μου λέγανε. Κι εγώ τους άκουσα. Και έφυγα από την Αθήνα (που ποτέ δεν συμπάθησα έτσι κι αλλιώς) και πήγα αρχικά στη Λάρισα και μετά κατηφόρισα στα Κύθηρα. Και τώρα καταλαβαίνω πραγματικά τον Λεγεωνάριο στον Αστερίξ,…

Super K
της Ελεωνόρας Κουχλούμπερη-Watson
Μέρος 2ον: Κάθι (ή Κάθυ)

Είδαμε λοιπόν το πώς απέκτησε τις υπερδυνάμεις του ο Μανώλης. ( Αν όχι, ξαναπάμε τρέχοντας στο 1ο κεφάλαιο και το βλέπουμε τώρα στο 1ο μέρος)
Όπως και να ’χει, σ’ αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να σας πούμε τι μπορεί και –το κυριότερο- τι ΔΕΝ μπορεί να κάνει ο υπερήρωάς μας (εκτός από το αυτονοήτως αδύνατον, δηλαδή να αποφασίσει αν θα γράφει το όνομά του με όμικρον ή με ωμέγα).

«Η κραυγή της Ρόζας Λούξεμπουργκ»
του Νίκου Καζαντζάκη

επιλέγει ο Δημήτρης Κουτραφούρης

Κίνησα το πρωί για τον Διόνυσο, στην Πεντέλη. Κρατούσα τα «Γράμματα» της Ρόζας Λούξεμπουργκ κι ήθελα να τα διαβάσω, ψηλά στη μοναξιά, κάτω από τα πεύκα. Γυάλιζε ο αέρα ακίνητος κι άστραφτε σαν ατσάλι˙ απάνω του, σαν ξόμπλια σμαλτωμένα, τα δέντρα, οι πεταλούδες, τα σπίτια των ανθρώπων. Η Πεντέλη μπροστά μου, η μάνα, με τον…

Μνήμη της Κόκκινης Ρόζας
του Δημήτρη Κουτραφούρη

Στις 15 Γενάρη του 1919 η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση καταπνίγει την γερμανική επανάσταση των Σπαρτακιστών στο αίμα των αρχηγών τους. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπκνεχτ πέφτουν νεκροί στα χέρια της Εθνικιστικής Πολιτοφυλακής (Freikorps).

Για τον Νίκο Παναγιωτόπουλο
του Γιώργου Διδυμιώτη

Ετοιμαζόμουν να γράψω δυο γραμμές για το Νίκο Παναγιωτόπουλο. Μου τον γνώρισε ο Σπύρος ένα μεσημέρι στην Αξελερέ. Σκεφτόμουν ότι δεν ξέρω κάτι παραπάνω από ό,τι ξέρουν όσοι έχουν δει τις ταινίες του. Μέσα από αυτές τον γνωρίσαμε όλοι και τον αγαπήσαμε. Και εκεί που έψαχνα τις δυο γραμμές, ήρθε το email από το σωματείο…

300 μέτρα δρόμος = 1 λουκούμι!
του Γιάννη Στέφ. Πρωτοψάλτη

Πόσοι ξένοι στις ημέρες μας δεν υπόσχονται την σωτηρία μας με ευεργετικές επενδύσεις, δωρεές, χορηγίες και πόσες φορές μέσα στην απελπισία μας δεν τους αντιμετωπίζουμε ως σωτήρες;

Το πρώτο αυτοκίνητο στα Μητάτα το έφερε ένας ‘‘Αυστραλός’’, ο κύριος Ψ. Το σπίτι του ήταν στην συνοικία Κερομυτιάνικα. Ο δρόμος που υπήρχε σε όλο το χωριό ήταν γαϊδουρόδρομος, ένας στενός δρόμος όλο χώμα που περνάγαν ίσα-ίσα τα ζώα. Στα Κερομυτιάνικα ήταν ακόμα χειρότερος.