Κοιτάζω τις πλαγιές μες στο γλυκό θάμπος του δειλινού, σε μερικά σημεία σκιασμένες, να περισυλλέγουν την σκέψη του περιπατητή, μπροστά απ’ τον αργυρένιο καθρέπτη της θάλασσας. Είναι ένα ωραίο απόγευμα, δροσερό κι ανάερο, κι ετούτη την ώρα κάνω την βόλτα μου σε αυτές τις πλαγιές, κοντά σε φίλους αληθινούς, μπροστά σε μάτια που μιλούν και…
Η λιτάνευση είναι ένα κομμάτι της εκκλησιαστικής ζωής. Και όπως οτιδήποτε γίνεται στην Εκκλησία, από τα Μυστήρια ως την πιο απλή ακολουθία, σκοπό έχει την ένωση τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Και αυτή η ένωση επιτυγχάνεται προσευχητικά, μυστικά αλλά και πρακτικά…
Την επόμενη μέρα, με το πρώτο φως, ξεκινούσαμε πάλι το περπάτημα… Μέχρι το τελευταίο πρωινό, που φτάσαμε αξημέρωτα, στην κορυφή, την τελευταία πύλη πριν την πόλη των Ίνκας, περιμένοντας τον ήλιο να σηκωθεί και να λούσει στο αυγινό φως όλο το μέρος. Ήταν κάτι αληθινά μαγικό…
Το πρώτο Sea Harrier πέρασε μόλις 20μ πάνω από την κεντρική πλατεία της Χώρας κάνοντας τα τζάμια της τράπεζας να τρίξουν (ενώ ο κάβος του Β.Κ. έπεφτε στα θολά από την προπέλα νερά του λιμανιού του Διακοφτίου). Αμέσως μετά, πριν ηχήσει η σειρήνα της αεράμυνας και προτού οι πρώτοι θαμώνες του κυλικείου του κυβερνητικού μεγάρου βγούν έντρομοι στο πεζοδρόμιο, ο ουρανός της Χώρας σκοτείνιασε.
Το Μουσείο ανοίγει επιτέλους τις πύλες του στο κοινό. Είναι τόσο πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις, ώστε θα περιοριστώ σε κάποιες αρχικές πληροφορίες για το κτήριο, την ιστορία του θεσμού και τους ανθρώπους που εργάστηκαν για την επαναλειτουργία του. Με όλη τη συμπάθεια που μπορούμε να δείξουμε για την έρμη την γραφειοκρατία μας, θέλω να εστιάσουμε στα πρόσωπα και στα ονόματα των ανθρώπων που μόχθησαν για το μεγάλο έργο σαν να ήταν προσωπικό τους στοίχημα…
Μια περιδιάβαση στις περιπέτειες του Αρχαιολογικού μας Μουσείου μέσα από φωτογραφίες μισού και πλέον αιώνα.
Ενίοτε τα γκράφφιτι δίνουν μια μαρτυρία όχι μόνο για το πολιτικό πνεύμα αλλά και για την εν γένει μορφωτική κατάσταση ενός τόπου. Απ’ ό,τι φαίνεται, λοιπόν, τα Κύθηρα μισούν τον ρατσισμό και αγαπούν τον Ουναμούνο. Μακάρι να είναι έτσι. Πάντως, αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που διαβάζει κανείς φτάνοντας με το πλοίο και οι τελευταίες που διαβάζει φεύγοντας από τα Κύθηρα.
«Ποια είσαι εσύ;» την ρώτησε με χωριάτικη αφέλεια και ντρομπροσύνη ο Γιώργος. «Γράφω μουσική» μας είπε. Έτσι μας συστήθηκε. Ότι έγραφε μουσική. Πού να πάει το μυαλό μας; Εγώ δεν είχα βγει ακόμα από το νησί, δεν τους ήξερα, ποιος είναι ο Αγγελόπουλος και ποια είναι η Καραΐνδρου…